Chapter 8 - Grampians

Na het geslaagde avontuur van de Great Ocean Road enkele weken terug, leek het een best prima plan om nogmaals een groep studenten op sleeptouw te nemen naar een van de highlights van Melbourne. Met aan het hoofd de Duitse Anna was onze enige echte verplichting het besturen van onze partybusch . Er waren enkele kleine veranderingen aangebracht ten aanzien van de vorige trip: In plaats van elf man, namen we nu twintig studenten mee, in plaats van eén bus bestond ons convooi nu uit twee bussen en in plaats van een iconische kustroute reden we nu richting een groot berggebied: The Grampians. Met deze grotere groep konden we ook uiteraard meer genieten van typetjes en stereotypen, maar meer daarover later.

Na een pittige onuitstaanbare rechte tocht van drie uur kwamen we aan in ons kampeerpark. Met een bescheiden drie huizen hadden we een mooie internationale enclave opgebouwd. Na een korte sessie ‘’wie ben jij eigenlijk?’’, ‘’Wow, deze goon is best prima te drinken’’ en ‘’Waarom hebben die Duitsers zoveel goon ingeslagen?’’ gingen we gemoedelijk de nacht in. Waar normaliter wij, Ellie en ik, graag het programma in eigen handen hebben, was het dit keer georganiseerd door Anna, waardoor wij beiden (Ellie en ik) geen flauw idee hadden wat we eigenlijk gingen bezoeken.

Afijn, eerste stop, de grootste waterval van Victoria. Bij gebrek aan internet tijdens het schrijven van dit stukje, ik race momenteel van Alice Springs naar Adelaide in een auto, moet je de naam van deze waterval zelf maar even opzoeken (edit: Mackenzie Falls). De tweede stop was een mooie bergbeklimming (edit: Wonderland Loop Walk). Met ons aanzienlijk talent in organisatie en algemeen inzicht waren we uiteraard vergeten water mee te nemen. Biologe Ellie verzekerde er ons van dat het natuurlijk water ondrinkbaar was, dus drie uur afsterven was onvermijdelijk. Met een heerlijk broodje vis op de top van de berg en spectaculaire uitzichten viel dat allemaal wel mee, maar het maakt het verhaal wel beter. Dit is overigens ook het moment waarop we kennis maakten met de verschillende typetjes op de reis. We hadden namelijk enkele Engelsen meegenomen. Dat zij nog niet door natuurlijke selectie uitgerangeerd zijn is mij een raadsel, want deze beste jongens misten het element ‘’zelfbescherming’’ of ‘’angst’’ compleet. Instabiele kliffen, hoge beklimmingen en ‘’Do you know how you are getting down afterwards?’’ ‘’No, why?’’ waren favoriet en ook voor de toeschouwers was het af en toe billenknijpen of we wel met twintig man de terugreis zouden beginnen. Dat een van deze Engelsen tijdens de borrel ’s avonds zijn wenkbrauwen deels eraf scheerde was dan ook niet echt een verassing. Veel beter voor de hartslag waren de Scandinavische dames, die met gezang en groepsknuffels veel minder collectief gevaar met zich meebrachten. Enfin, klim gehad, borreltje in de avond, slapen. Ik ben hier nog wel even de avondwandeling vergeten, maar de foto’s liegen er niet om (edit: zonsondergang is op The Balconies) .

Op de tweede dag stond ‘’boulderen’’ op het programma. Uiteraard kent iedereen dit van het net-wat-minder-spannende-klimmen in Klimmuren in Nederland, maar op enorme rotspartijen tegen een rotswand bood dit een stuk meer avontuur. Klauterend door grotten, klimmend op steile afgronden verbaasden we niet alleen onszelf, maar tevens ook de lokale Australiers. Deze beste mensen kwamen hier om ‘’professioneel’’ te boulderen, inclusief opvangmatten om eventuele valpartijen af te vangen. Een kudde onbezonnen studenten, klauterend naar hartenlust, was duidelijk niet wat ze verwacht hadden op deze warme zondagmiddag. Wederom overleefden de Engelsen deze activiteit.

Na het boulderen stond de laatste klim van de dag op het programma. We zouden de hoogste berg van the Grampians, waarvan je de naam zeker even moet Googlen (edit: Mount William), beklimmen. Met stijve benen van de vorige klimmen was de top een welkome verassing, aangezien je de abrupte scheiding tussen berggebied en vlak grasland kon waarnemen. Wederom waren de instabiele kliffen zeer in de trek bij de Engelsen en de beslissing tot aanschaf van een hondenriem werd gemaakt. Veel veiliger.

Na de afdaling reden we voldaan terug naar Melbourne. Met een degelijke studieachterstand en een reisje naar de Outback tijdens de Mid-Semester-Break in het vooruitzicht mogen we niet klagen.