Chapter 4 - Great Ocean Road

Zoals gezegd in het vorige hoofdstuk: Het was tijd om een van de verplichte must-sees in Australië af te vinken. The Great Ocean Road is, zoals de naam wellicht al doet vermoeden, een hele lang weg langs de oceaan.

De beste manier om deze route af te leggen is onder leiding van een ervaren buschauffeur in een van de vele tweedaagse professionele tours, aangezien de lange afstanden, veelal bochtige en smalle wegen die met een noodvaart worden gepasseerd uitdagend zijn. Wij huurden zeer verstandig onze eigen 12-persoons bus en ik was per direct gepromoveerd tot chauffeur. Met een lading bevriende internationalen aan boord scheurden we Melbourne

uit en met de Amerikaanse Ellie als tourguide (lees: Google Maps) was de uitdaging om zo veel mogelijk toeristische trekpleisters af te vinken.

De eerste bezienswaardigheid was het iconische Bells Beach. Na de culturele verdieping in de geschiedenis van het strand (Point Break, Keanu Reeves) was het natuurlijk noodzaak de oceaan te betreden. Slecht idee. Waar ieder normaal persoon Australië associeert met het prettige klimaat, surfen en het warme water, is de koude natte realiteit anders. We kunnen het hoogstens ''een dipje in het water noemen'', maar zwemmen in de oceaan kan ook van de bucketlist worden afgevinkt. Na de pauze gevuld met volleyballen, voetballen en natte schoenen konden we weer op weg.

De volgende bestemming was de Erskine Falls. Deze prachtige waterval resulteerde in enkele gewaagde klouterpogingen, enkele mislukte groepsfoto's en onze eerste ervaring met ''steile wegen, waarvan we niet zeker weten of we de terugweg heuvel op ook gaan halen met deze grote zware bus''. Hoewel de wegen, zoals gezegd, veelal gekenmerkt worden door hun steilheid, bochtigheid en omgeven zijn door dichte begroeiing, moet ik het de Australiërs wel nageven dat ze de wegen relatief goed onderhouden. Volgende stop: de 12 Apostelen.

Al van tevoren hadden we vernomen dat de 12 Apostelen, een verzameling rotsen in het water, prachtig te bezichtigen zijn bij zonsondergang.

Aan dit advies zouden wij graag toevoegen dat je hier, aangezien de Great Ocean Road vrij lang is, vroegtijdig heen moet reizen. Bij gebrek aan dit advies, stormden we de heuvels af in onze elegante witte gevaar in de hoop nog iets van de zonsondergang mee te kunnen maken. De bijgevoegde foto's zijn het bewijs van ons succes. De prachtige regenwouden die we tijdens deze haastige rit zijn gepasseerd konden we helaas in mindere mate bewonderen en dat brengt ons gelijk bij het voordeel van deze ellendig lange weg: Je moet dezelfde weg ook weer omgekeerd afleggen.

Ik bemerk dat ik maar blijf melden dat ik een bucket-list aan het afwerken ben, maar ik moet bekennen dat ik die in realiteit niet heb. Wat ik echter wel zie is dat de bucket-list van typisch-Australische zaken zich automatisch blijft aanvullen tijdens mijn avonturen hier. Zo ook tijdens het avontuur op de terugweg van de 12 Apostelen, waarvan er -ondanks de naam- nog maar 9 staan, waarin we de Australische natuur van dichtbij mochten aanschouwen. In het schappelijke tempo van 70 km/h reden we met groot licht over de onbelichte wegen richting ons hostel. Mijn collega's van de Australië-studie, waarin je meer leert over de karakteristieken van Australië- hadden al aangegeven dat de inheemse dieren van Australië helemaal niet zo gevaarlijk zijn als altijd wordt beweerd. Sterker nog; de arme beestjes kennen helemaal geen natuurlijke vijanden en waren dus nooit voorbereid op de invasie van uitheemse dier- en plantensoorten. Genoeg feiten, terug naar de realiteit. De kangoeroe (of was het een Wallaby?) die zich rond 20:15 uur op de weg tussen Port Campbell en Princetown had gepositioneerd was in ieder geval niet van plan te wijken voor deze op-het-oog ongevaarlijke op hoge snelheid voortbewegende witte bus. Een prachtige demonstratie van ''survival of the fittest'', want het was duidelijk dat die onervaren Nederlander met een nood-zig-zag moest voorkomen dat deze schattige pluizige jongen op de voorbumper zou belanden. Met hartslag 170 én een schone bumper bereikten we ons hostel, welke we door onze groepsgrootte praktisch voor onszelf hadden. In het volgende hoofdstuk zal ik jullie inleiden in de rest van de wondere wereld van het dagelijks leven in Melbourne, maar het woord ''goon'' is een must-know voor deze avond.

Gezien de bovenstaande tekst al vrij lang is, zal ik de rest van de reis kort beschrijven. Op de terugweg bezochten we het Port Campbell National Park met bezienswaardigheden als de London Bridge (de brug zelf stortte in 1990 in), the Grotto (de grot stond onder water, je moet hier zijn als het laag water is, source: Wikipedia) en the Arch (deze stond er nog!). Met een fish-en-chips in Apollo Bay en een korte stop op Moonlight Head, waar we onze eerste wilde kangoeroekudde spotte en waar we ons meest iconische groepsfoto tot op heden hebben gemaakt, eindigden we in the Californian Redwoods. Ik wil toch graag benadrukken dat de Australische natuur prachtig is, maar vooral bruist van de diversiteit en verassingen. Onze betrouwbare gids, Ellie de Amerikaan en biologe, wist ons namelijk te vertellen dat deze rode bomenbundel ooit gepland is voor de papierindustrie, maar nooit gekapt, waardoor zich nu in dit bos een selectie van de hoogste bomen ter wereld bevond. Het resultaat is een indrukwekkend bos van rode bomen, waar iedere Australië-ganger zich zeker eens in moet wagen.

Op de terugweg naar Melbourne werden de

co-chauffeur en chauffeur afgelost, alvorens aan een verdiende slaap werd begonnen. De Great Ocean Road is een aanrader en wellicht reizen we in de lente nog eens af naar de prachtige stranden voor een betere duik of een poging tot surfen. Voor nu is het resultaat een mooi verhaal, enkele prachtige foto's (dank Emelie, Viktor, Jill en Anna) en een groot slaaptekort. Tot snel!

Om optimaal te genieten van de onderstaande foto moet je even zelfstandig beiden aan elkaar knippen. Helaas ondersteund deze website niet de optie ''grote bomen''.