We werden wakker in ons hostel in Pedasi. Na een goed ontbijt pakten we onze backpacks in, die met veel moeite net aan dicht konden. Ik heb voor mijn doen niet eens zo heel veel spullen meegenomen, maar als ik hem op mijn rug hijs, voelt het alsof hij vol zit met stenen.

We liepen naar de receptie om uit te checken en zagen een bordje met een bus shuttle service staan tussen Pedasi en Playa Venao. Vijf dollar per persoon en om elf uur zou het busje vertrekken. We informeerden bij de receptioniste, maar zij stelde ons teleur dat de rit van elf uur was volgeboekt. Frustrerend keken we naar de mensen die in het busje stapten, soms met dozen vol boodschappen. We hadden gehoord dat er maar één klein prijzig supermarktje was, dus daarom doet iedereen boodschappen in Pedasi.

Gelukkig zou om twaalf uur ‘s middags de lokale bus komen die ons voor de helft aan dollars naar Playa Venao kon brengen. De receptioniste zei dat we op tijd bij de bushalte moesten staan, dus wij liepen om kwart voor twaalf heen. Na een half uur was er nog steeds geen bus. Er stond een meisje naast mij die ook naar Playa Venao ging en ik vroeg op mijn beste Spaans hoe laat de bus zou komen. Zij dacht ook om twaalf uur, maar hij kwam niet. De uren vlogen voorbij en we werden chagrijnig, Joost wilde in zee liggen met zijn surfboard. Ik stelde hem gerust, dat hij de hele middag nog kon surfen. Het openbaar vervoer was helaas niet zo geregeld als in Nederland. Pas om half drie kwam de bus.

We reden over onverharde wegen langs kale heuvels richting Playa Venao. Onderweg stopten we een paar keer omdat sommige Panamezen boodschappen moesten doen, of iets van thuis moesten pakken en de buschauffeur wachtte rustig tot ze weer terugkwamen. Na ongeveer drie kwartier kwamen we eindelijk aan. Het was inderdaad een lang vulkanisch gekleurd zandstrand met een paar hostels, barretjes en vakantiehuisjes verspreid langs de baai. Daar omheen werd gebouwd en binnen een korte tijd zou dit plaatsje een bekende toeristische trekpleister gaan worden, dat wist ik zeker. We checkten in bij (heel voorspelbaar) weer een Selina hostel. We hadden een tweepersoonskamer geboekt zonder badkamer, maar kregen te horen dat we een gratis upgrade kregen naar een luxere kamer met badkamer. Yes, eindelijk een eigen badkamer!

De kamer zag er schoon en ruim uit en vanaf het balkon hadden we uitzicht op zee. Het was een prachtig resort met zwembad, gezellige bar en knusse hoekjes op het strand. Het was al eind van de middag maar Joost moest en zou nog gaan surfen, dus hij huurde een surfboard en ik een bodyboard. De golven waren hoog en de zee was verbazingwekkend fris. We bleven uren in de zee tot het begon te schemeren. Ik voelde mij nog steeds verkouden en probeerde met al mijn kracht de grote golven te pakken. Nadat ik een paar keer hard gespoeld was, strompelde ik het water uit en keek vanaf een grote schommel naar Joost en de andere surfers.

Tijdens de zonsondergang aten we Doritos chips met pittige salsa en spoelden we het weg met een rum cola. Daarna dronken we cocktails tijdens Happy Hour en bestelden we een verse ceviche van tonijn. Twee Nederlandse jongens kwamen tegenover ons zitten op het bankje en aten drie goed gevulde taco’s. Het was blijkbaar Taco Night, wat betekende dat je zelf taco’s kon maken. Joost en ik baalden dat we dat niet gedaan hadden. Dan maar nog een cocktail.

We hadden de hele avond gezellig met ze gekletst en we hoorden dat het Coronavirus officieel een pandemie was geworden. We maakten grapjes dat we niet meer weg konden uit Panama en ik stelde mij voor dat in quarantaine zitten op een paradijselijk eiland geen straf zou zijn. Toen ik later die avond in bed de Telegraaf App opende schrok ik van alle berichten over het virus en maakte ik mij toch een beetje zorgen. Gelukkig is Panama veilig en hoeven wij ons hier (nog) niet druk te maken. De enige zorg die wij nu hebben is of er morgen weer zulke geweldige golven staan. Slaap lekker!