De smaak van tequila prikte in mijn keel. Het was een donkere avond met een heldere sterrenhemel. Ik lag op een houten bedje op het strand met Joost naast mij. In de verte zag ik het zwarte kolkende zeewater. Om ons heen hoorde ik geroezemoes van mensen die de gesloten keuken in probeerde te komen. Er waren vandaag twee jarigen, Joe en een Franse jongen Christophe. Door de nieuwe avondklok mochten we ons niet meer in de buurt van het strand en bij de bar vertonen vanaf 17:00 uur, wat vele mensen een belachelijke regel vonden. Het was nog geeneens avond en de zon scheen volop. Omdat we ons aan de nieuwe regels moesten houden hadden we bij ons ‘huisje’ een hoekje gemaakt met een lange houten bank, waarop verschillende hapjes lagen en daaromheen stoelen stonden. We bestelden pizza’s en gaven de overgebleven korsten aan Samantha, de hond. We dronken wijn, bier, rum cola’s en tussendoor shotjes jägermeister en tequilla, die op een dienblad gebracht en bijgeschonken werden door het joviale personeel van Selina. Iedereen had het naar zijn zin.

Het was druk buiten voor de kamer van de Fransen, die al een tijdje bezig waren met een drankspelletje. We observeerden hun bewegingen, geklap en gelach als iemand weer een shotje moest nemen. Ik snapte niks van het spel en liep met Joost naar het strand waar we in het donker op een strandbedje neerploften. We bewonderden de sterrenhemel, filosofeerden en fantaseerden over het leven. Altijd als ik naar de sterren kijk voel ik me zo klein. Alle zorgen die ik heb en dingen waar ik mij druk om maak stellen niks meer voor als ik naar het oneindige staar. Ik sloot mijn ogen en liet mijn gedachtes in een vrije loop. Wat zou daar zijn? Kijkt er ook iemand naar onze planeet? Is alles in het leven voorbestemd of hebben wij keuzevrijheid? Misschien zitten we wel in een simulatie en worden we in de gaten gehouden door buitenaardse wezens, die ons vervolgens uitlachen omdat we nog steeds niet snappen wat het doel van ons leven is op deze aardbol. We zijn eigenlijk gewoon een diersoort die hun natuurlijke vijanden vergeten zijn omdat we in steden en dorpen wonen in betonnen gebouwen tussen de mensen, veilig in onze eigen kleine bubbel. Met bioloog Ryan ‘s nachts in de jungle rond Kalu Yala realiseerde ik mij dat we zeker wel natuurlijke vijanden hebben. Mensen zijn hun oerinstinct verloren of vergeten. Als we nu met zijn allen in de jungle van Panama zouden lopen zouden we allemaal ten prooi vallen aan jaguars, slangen, muggen en giftige kikkers. De mens evolueert, dat is prima, maar straks hebben onze volgende generaties gebochelde ruggen en kromme nekken van het urenlang staren naar onze Iphone’s. Wij zijn lui geworden. Ik vraag mij af hoe de wereld eruit had gezien zonder mobieltjes en media. Wij maken ons druk of we wel genoeg toiletpapier hebben ingeslagen in tijden van nood. Wat een sneue bedoening, ik walg daarvan. Wat is er met ons gebeurd? De wind kietelt mijn blote huid. Ik open mijn ogen weer en kijk dromerig naar Joost. Inmiddels hebben de Fransen ingebroken in de keuken en zijn ze druk aan het kokkerellen. Lachend en loom van de alcohol strompel ik terug met Joost naar onze kamer en duiken we ons nest in.

De kater valt mee als ik de volgende ochtend wakker word. Joost stuurt mij een berichtje dat hij een schaaltje yoghurt met noten en ananas heeft klaarstaan. Tussendoor bel ik mijn vader die een reeks berichtjes heeft gestuurd over de terugreis. We hebben gisteren te horen gekregen dat KLM twee vliegtuigen stuurt, 26 en 29 maart. Het lukt ons niet om vandaag vervoer naar Panama stad te regelen dus we hebben ons aangemeld voor de 29e. Eindelijk hebben we geen onzekerheid meer. We gaan naar huis!!! Het gevoel is dubbel. Ik ben ontzettend blij dat is straks weer thuis ben in mijn eigen omgeving bij de mensen die ik lief heb. Maar ik ga het hier ook wel erg missen. De wandelingen ‘s ochtends door de jungle tussen de brulapen en exotische planten, yogales, surfen in het frisse zoute water, zon, warmte, zwoele avonden met gezellige, leuke en lieve mensen om mij heen. Wat ik niet ga missen zijn mijn voeten die in brand staan als ik in de middag over het kokend hete zwarte zand sprint naar de zee, gedeelde badkamers, het te kleine en te harde bed, muggenbulten en de blauw zwarte plekken op mijn huid van het surfboard, verder mag ik niet zeiken.

De stukjes ananas smaken veel zoeter dan in Nederland. Het is rustig om ons heen en we zijn de enigen die aan het ontbijten zijn. Ik was de schaaltjes af en ga daarna naar het toilet. Joost stelt daarna de standaard vraag ‘hoe was het?’ en ik geef mijn standaard antwoord dat ik een paar kilo lichter ben. In Azië hebben mijn darmen het altijd zwaar te verduren maar hier in Panama moet ik toegeven dat ik bijna nergens last van heb. Goede informatie hè? Voor mij een reden om terug te keren naar Midden Amerika. Ik haat het om ziek te zijn op reis, het ellendige gevoel en verlangen naar hygiëne. Gelukkig zijn hier in Panama de toiletten prima. Geen gaten in de grond met een bakje water naast je zoals in Indonesië.

De reis naar Panama stad gaat spannend worden door de vele politiecontroles. Het openbaar vervoer ligt plat en het hele land is in quarantaine. Je mag alleen de deur uit voor noodgevallen. We gaan deze dagen alles voorbereiden om bij de luchthaven te komen. Daarnaast natuurlijk ook nog even genieten van de laatste dagen. Keep you updated!