We werden allebei rond 7:00 uur ‘s ochtends wakker, maar het voelde alsof we hadden uitgeslapen. We liepen naar de open douches aan de rand van de jungle en kozen allebei een hokje uit. Het water was bij ons allebei ijskoud. Na elke douche getest te hebben vonden we er één met warm water, fijn! We hoorden voor de laatste keer iemand op de hoorn blazen om het ontbijt aan te kondigen. We aten gefrituurde aardappel pannenkoekjes met scrambled eggs en vers fruit. We namen afscheid van alle mooie, lieve mensen die hier werkten en woonden. Daarna gooiden we onze backpacks in de 4x4 auto en scheurden we weg, over de rivier en door de jungle. We werden weer door elkaar geschud onderweg. In het dorpje San Miguel aan de rand van de jungle, tilden we onze backpacks over in een ander busje.

Na een paar uur werden we afgezet bij een klein vliegveld, naast Panama stad. Daarnaast was een groot busstation waar we bustickets kochten naar Las Tablas, een dorp vlakbij de kust. Wij hadden geluk dat we gelijk konden instappen, want er vertrekt één bus per uur naar onze bestemming. De bus was voorzien van airco en de stoelen konden zelfs naar achter, wat een luxe. We reden over het Panama kanaal heen, en zagen grote vrachtschepen het kanaal binnenvaren. Tijdens een busstop in een ander dorp kwamen er een stuk of vier Panamese mannen binnen gelopen die lokaal eten verkochten. Joost kocht empanadas gevuld met kip en had ze binnen no-time verorberd.

Na een reis van vier uur hadden we een tussenstop bij een wegrestaurant. Terwijl ik naar de toilet ging kocht Joost eten en haalde hij (hoe kan het ook anders) gefrituurde kip én geroosterde kip. Door de warmte was mijn eetlust weg, dus ik hield het zelf bij een ijsje. Na een kwartiertje vervolgden we onze busreis naar Las Tablas, waar we na een uur arriveerden. Vanaf hier moesten we overstappen op een ander busje naar ons eindstation, Pedasi. Gek genoeg was dat busstation aan de andere kant van het dorp, dus reden we er met een taxi naartoe. Daar aangekomen propten we onszelf in de minivan tussen de Panamezen. Na een reis van in totaal zes uur kwamen we aan eindelijk aan in Pedasi. We waren moe van de reis en door de airco in de bus was ik verkouden geworden.

We verbleven weer in een hostel van Selina en we hoorden van de receptioniste dat dit de eerste Selina was die er bestond. Ze groeien nu zo hard, dat er bijna elke maand weer een nieuwe wordt geopend. In Europa worden ze ook steeds groter. Ik vind het een superfijne keten. We verbleven in een tweepersoons kamer met een gedeelde badkamer. De tuin was weelderig en mensen lagen te zonnen aan de rand van het zwembad. De sfeer was erg relaxed.

We kochten rum, cola, wijn en chips bij een supermarkt om de hoek en ploften daarna neer in één van de lounge stoelen bij het zwembad. We schonken onszelf een borrel in en genoten van het laatste uurtje zon. In het donker liepen we naar het centrum, wat niet veel voorstelde. Er was een klein pleintje met een kerk, paar restaurants en bars, waar de helft van was gesloten. Op een grasveldje verderop zagen we een foodtruck staan waar een man verse falafel maakte. Hij had het druk en ik hoorde mensen in het Spaans tegen hem zeggen dat ze het erg goed vonden, dus wij waren overtuigd. Het was inderdaad erg lekker en vers. Na het eten liepen we terug naar Selina en kropen we moe maar voldaan in bed. Morgen gaan we met een bootje naar een onbewoond eiland, genaamd Isla Iguana. Eindelijk naar de zee, kan niet wachten!