Het was ochtend en werden opgehaald met de triycicle vanuit ons hotel in El Nido. De trycicle zette ons af bij de bushalte. Na een klein uurtje wachten konden we in de minivan stappen. We lieten de paradijselijke Bacuit Archipel en El Nido achter ons. De minivan bracht ons naar het vliegveld van Puerto Prinseca. De dag ervoor hadden we de vliegtickets gekocht bij een VVV kantoor. Een paar uur later vlogen we naar de hoofdstad van de Filippijnen: Manilla!

De rit naar het vliegveld duurde ongeveer 6 uur. We aten voor de vlucht nog even snel een broodje (vette) ei met kaas bij een klein restaurantje. Daarna liepen we naar het vliegveld. We checkten onze backpacks in en liepen door naar de gate. Ik weet niet of het door het vette broodje kwam of de lange hobbelige busrit, maar tijdens het wachten op boarden werd ik misselijk. Na enige vertraging konden we om half 7 we eindelijk boarden. We stapten het vliegtuig in en verlieten het prachtige Palawan eiland. Na een anderhalf uur vliegen kwamen we aan in Manila. We pakten onze backpacks van de bagageband en liepen naar buiten om een taxi aan te houden.

Manila ligt centraal in het grote eiland genaamd Luzon. Ons plan was om vanaf Manila naar Noord Luzon te reizen. We wilden de grote stad ontvluchten en gelijk door steken naar het noorden. Maar omdat we vertraging hadden met onze vlucht misten we de bus. Er gingen ook geen andere bussen meer dus moesten we 1 nachtje in Manila blijven.

Een taxi chauffeur sprak ons aan en wilde ons naar onze accommodatie brengen voor maar liefst 2000 peso (40 euro). Ik keek hem ongeloofwaardig aan en hij zakte naar 1500 peso. We vertrouwden hem niet en liepen naar een grote groep mensen die aan het wachten waren op de reguliere taxi's. Deze hebben een meter, dus valt er weinig te naaien. Na een half uurtje wachten waren wij aan de beurt. De oplichter rende nog snel naar ons toe om ons in zijn taxi te krijgen, mooi niet. We stapten in de metertaxi die ons voor 200 peso (4 euro) naar onze accommodatie bracht.

In Manila zijn wel 14 wijken wat eigenlijk allemaal kleine steden zijn. Gezamenlijk vormen al die steden de hoofdstad Manila. Na een uurtje rijden kwamen we aan in de wijk Malate. Ik had opgezocht dat dit een veilige wijk was waar ook veel andere backpackers komen. We boekten een kamer in Wanderlands Hostel en lieten ons op het harde bed vallen. Nadat we ons hadden omgekleed gingen we opzoek naar een leuk restaurantje. We passeerden een grote fontein en liepen toen weer terug naar ons hostel. Schuin tegenover ons hostel stonden allemaal tafeltjes waar het superdruk was. Het zag er gezellig uit en het eten rook goed. We schoven aan een tafeltje die voor de helft op straat stond. We namen een lekkere alcoholische versnapering en bestelden wat eten. We keken onze ogen uit. Groepen transgenders, schaars geklede meisjes, dansende zwervers en tippelende oma's. Het leek wel de normaalste zaak van de wereld hier. Na het eten hadden we zin om nog ergens een drankje te doen maar onderweg werd ik weer misselijk. We zochten ons bedje op.

De volgende ochtend bestelde Joost ontbijt op het lounge dak van het hostel. Ik liep mee naar boven maar rende toen weer snel naar beneden. Een golf van misselijkheid kwam omhoog. Ik rende naar de gezamenlijke badkamer en haalde nog net de wc, om vervolgens m'n hele maaginhoud te legen. Niet best.. Ik at wat fruit, daarna pakten we onze backpacks in en vertrokken we naar de bushalte.

Bij de bushalte aangekomen konden we gelijk instappen. Onze reis ging verder naar het dorpje San Juan. De buschauffeur vertelde ons dat de rit ongeveer 6 uur zou duren. Na een kwartier kwam de misselijkheid weer opzetten. Ik nam snel een aspirientje en een anti-wagenziek pilletje. Een half uur later kwamen we aan bij de eerste stop waar we 10 minuutjes pauze hadden. Ik hield het niet meer en rende snel de bus uit om vervolgens bij de openbare toilet weer alles eruit te gooien. Man, wat voelde ik mij ziek.. Met trillende benen stapte ik weer de bus in. Na een paar uur was er weer een stop en daar gebeurde weer precies hetzelfde. Echt de ergste busreis uit m'n leven. In de avond kwamen we aan in de stad San Fernando. We namen geld op bij de bank en hielden toen een tricycle aan die ons naar San Juan bracht. De hotels daar waren erg prijzig maar na goed zoeken vonden we een luxe hotel voor 34 euro. Eigenlijk paste het net niet binnen ons budget maar dat kon ons even niks schelen. We waren wel aan een beetje comfort toe.

De volgende dag ontbeten we aan het strand. In de zee lagen een stuk of 12 toeristen op hun surfboard in de brandende zon te wachten op golven. Het was echter ''off season'' dus ze konden nog een paar maanden wachten op golven. De surfleraren wisten ook wel dat er niks zou gebeuren maar zij verdienden veel geld aan de lessen dus voor hen was het prima. In San Juan was verder niet heel veel te beleven dus besloten we na het ontbijt uit te checken in het hotel en de bus te pakken naar onze volgende bestemming: Vigan.

We stonden langs de weg te wachten op de bus. Na een paar minuten kwam er al een bus aangereden die naar Vigan ging. Na 3 uur kwamen we aan in het prachtige koloniale dorpje Vigan. Het leek wel of de tijd hier had stilgestaan. Eigenlijk had Vigan niet meer moeten bestaan en is dit dorp op het nippertje ontsnapt aan de verwoesting tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Japanse troepen ontvluchtten Vigan vlak voordat de Amerikanen Vigan wilden bombarderen, maar vlak voordat dat gebeurde werd de missie afgeblazen door de geallieerden. Gelukkig maar! De 16-eeuwse Spaanse koloniale binnenstad van Vigan staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. De gebouwen zijn een mix van Filippijnse, Chinese en Spaanse architectuur en zijn erg indrukwekkend.

We liepen door de prachtige binnenstad van Vigan opzoek naar een hotelletje. We vonden een mooi authentiek hotel vlakbij de Calle Grisologo, de mooiste straat van Vigan waar veel schattige restaurantjes, souvenir winkels en historische monumenten te zien zijn. We checkten in en betaalden 26 euro per nacht voor een standaard kamer met airco en ontbijt. We slenterden door de oude straatjes. Er stonden veel kraampjes op straat waar verse empanada's, een traditionele Spaanse snack, gemaakt en verkocht werden. In de avond aten we in een leuk restaurantje in het centrum. We sloten onze dag af bij een fontein die meedanste op de muziek van Andrea Bocelli.

De volgende dag stonden we vroeg op. Na een ontbijtje en een koffie liepen we naar de binnenplaats. De leukste manier om hier de stad te verkennen is doormiddel van paard en wagen. Je ziet ze door de hele stad lopen en het geeft een authentieke sfeer. We stapten in en lieten ons door de stad vervoeren. Het kostte maar 3 euro per uur. We stopte eerst bij een mooie kerk, we liepen naar binnen en bewonderden de ruimte. Toen we naar buiten liepen stond een vrouw met haar kinderen te bedelen. We gaven een paar peso's. Daarna liepen we naar een andere bijzondere bezienswaardigheid, de Bell Tower. De Bell Tower is een oude toren gebouwd in 1591. We liepen helemaal naar de top en hadden een spectaculair uitzicht over Vigan. We liepen daarna terug naar paard en wagen en lieten ons naar de volgende bestemming brengen. We kwamen aan bij een museum. Een deel van het museum was vroeger een gevangenis. We mochten helaas niet in de cellen kijken maar het was wel leuk om gezien te hebben. We stapten weer in de wagen. We werden naar de pottenbakkersfabriek gebracht. Het was bijzonder om te zien. Joost heeft zelf ook nog een pot van klei gemaakt op een grote draaischijf. Wat Koreanen en Chinezen waren Joost aan het filmen en fotograferen en gingen klappen toen hij klaar was. We hebben erg gelachen. We waren trouwens de enige Westerlingen in Vigan. Ik dacht dat dit wel een backpackers Mekka zou zijn maar we zijn niemand tegengekomen. Onze laatste bezienswaardigheid was de weversfabriek. Hier stonden een paar houten constructies en heel veel klossen. Er werd hier van alles geweven. Van place-mats tot hoedjes en zelfs schoenen. We lieten ons terug brengen naar de binnenstad. We rekenden 6 euro af en gingen daarna bij een tentje lunchen. In de avond aten we pasta pesto bij een cafeetje om de hoek. We hadden genoten van Vigan maar wilden nu weer verder reizen naar een nieuwe bestemming.

De volgende ochtend pakten we onze backpacks in en lieten ons met de tricycle naar het busstation brengen. We wilden vandaag naar het bergstadje Baguio. We konden nog net in de bus stappen, maar hadden alleen geen plek dus moesten we staan. Dat was opzich geen probleem totdat ik weer misselijk werd, ik werd er zo gek van en snapte ook niet hoe dat steeds komt want ik at gewoon normaal. Er kwam 1 plekje vrij en ik plofte daar neer. Joost haalde een aspirine uit z'n tas, ik nam hem in en viel in een diepe slaap. Een uur later schrok ik wakker en ik voelde mij weer goed. Thank god want we moesten nog een aantal uur. De weg werd steeds steiler en we reden langs een diep dal. We waren nog steeds aan het klimmen en het uitzicht was waanzinnig. We zagen rijstterassen tegen bergwanden aangebouwd, grote uitgestrekte jungles en bergtoppen. Na een rit van 6 uur kwamen we aan in Baguio. Het was niet zo'n mooie stad als dat wij verwacht hadden. Het verkeer was druk en ongeregeld, er hing veel smok en er heerste veel armoede. We boekten een kamer in het YMCA hostel. Toen we binnenkwamen stond de YMCA muziek hard aan. We hadden een basic kamer maar het was prima. Na een lekkere douche kleedden we ons om en aten we een Mexicaanse salade in een restaurantje aan de weg. We deden nog een paar drankjes en zochten daarna ons bedje op. Morgen gaan we de omgeving verkennen want dat schijnt wel supermooi te zijn!