Jaja luitjes, het is alweer even geleden maar hier een nieuwe blog over onze avonturen in Sri Lanka. Ditmaal niet geschreven door Melanie maar door Joost. Dus ik hoop dat dit hoofdstuk ook gewaardeerd wordt ;).

Vanuit Mirissa is het ongeveer een uur op de scooter naar Galle. Galle is een stad aan de zuidkust van Sri Lanka met veel Nederlandse invloeden en daarom is het als kaaskop zijnde zeker de moeite waard om daar een kijkje te nemen! Aangekomen in Galle, bezweet en wel, het was namelijk één van de heetste dagen dusver, kwamen we in een drukke stoet terecht van tuktuks, auto's, scooters en bussen. Een grote chaos. Daarbij kwam ook nog de stank van uitlaatgassen maar bovenal de geur van vis. Maar dan geen verse vis. Zeg maar vis zoals vis ruikt nadat het een halve dag in de zon heeft liggen rotten. Dat is één ding, het bizarre is dus dat mensen in de rij stonden om deze 'verse' vis af te nemen. Ze moesten wel snel zijn want de vliegen waren er al aan begonnen.. Enfin, eenmaal bijgekomen zagen we de grote koloniale muren rondom de stad Galle en op de torens bij deze muren een Nederlandse vlag sierlijk in de wind. Daar moet het zijn! Daar aangekomen reden we door de poorten.. een oase van rust.. Al snel reden we voorbij Nederlandsche Hervormde Kerk. Een prachtig statisch gebouw uit 1755. Het is wel apart om te zien dat de Nederlanders hier een tijd de macht hebben gehad. Het toffe van dit deel van Galle is dat alles in koloniale stijl is gebleven of herbouwd. Ik had echt het gevoel alsof ik even terug in de tijd was.

De volgende dag besloot ik om de scooter te pakken en richting Hikkaduwa te gaan rijden. Dit is tevens een surfdorp net als Mirissa en leek ons wellicht een goede uitvalsbasis richting het einde van de reis in Sri Lanka, mede omdat het in de buurt van Colombo is. Melanie was niet lekker en besloot in onze accommodatie te blijven. De rit naar Hikkaduwa duurde ongeveer anderhalve uur. Ik reed even door het dorpje en haalde een fles water bij de supermarkt. Ik reed net Hikkaduwa uit toen de tuktuk bestuurder voor mij besloot om vanuit het niets te gaan stoppen op de weg. Ik had de vaart er aardig inzitten, zeg maar 50/60 km per uur, en kon niets anders doen dan vol in de ankers.. Met als gevolg dat ik weg gleed over de zanderige wegen en vol op m'n plaat ging. Het leek op een soort curling, maar dan met een scooter. Eenmaal tot stilstand gegleden krabbelde ik op. Het eerste wat ik zag was m'n been. Dat zag er niet héél jofel uit. Vervolgens ontdekte ik de schaafplek op mijn onderarm en bovenarm die al aardig bezig waren met het verspreiden van bloed over het lokale wegdek. De tuktuk bestuurder kwam mijn kant op en zag er geschrokken uit. Ik was ook niet meer in staat dit kleine mannetje de huid vol te schelden. Hij zag eruit alsof hij elke dag Buddha op zijn blote knieën bedankte dat hij nog een dag in leven was. Dan zie je er niet fris uit kan ik je vertellen. Maar goed, hij pakte mijn fles water en probeerde de wonden enigszins schoon te spoelen. Erg schoon waren ze niet, maar het was nu in ieder geval zichtbaar. Dit was duidelijk een klus voor meneer Jodium en Alcohol. De schade aan de scooter viel mee, mijn mobiel was aan gort en mijn horloge lag in twee. Gelukkig was ik wel in staat om het laatste 'kleine' stukje van een uur en twintig minuten terug te scooteren.

Mel schrok zich dood. Ikzelf had het ook even niet meer en snelde naar de badkamer. Het deed pijn, althans dat dacht ik, totdat Melanie vanuit het niets een alcoholdoekje op mijn wond posteerde. Oké, dit was echt pijn. Ik trok het voor geen meter en bij het zien van het volgende alcoholdoekje begon ik spontaan een spastische dans uit te voeren. Maar ik ontkwam er niet aan. Na wat stenen verzamelen met een pincet en jodium en alcohol had Melanie de wonden goed beplijsterd en verbonden, dat was erg lief. Zo, wat een dag.. Oh ja, ik was diezelfde ochtend ook nog aangehouden door corrupte agenten met een lulverhaal dat mijn rijbewijs niet klopte en of ik even 2500 roepie wilde aftikken. Ik zei dat mijn vrouw ziek in Hikkaduwa lag, mij huilend had opgebeld dat ze meer stervende was dan levend en dat hij zelf toch ook een vrouw heeft? 'Oké, doe maar 1000'. Wat een asshole.

De volgende dag wist ik zeker dat ik de komende week niet meer zou surfen. We besloten er een rustig stranddagje van te maken. Voordat dat we gingen moest nog 'even het verband eraf'. De nacht ervoor had ervoor gezorgd dat het verband en gaas een soort samensmelting was aangegaan met mijn huid, waardoor 'even het verband eraf halen' eindigde in een gevecht met hoge kreunen, bloedingen en een verbandschaar. Uiteindelijk liep ik als half mens, half gaas over het strand en was er democratisch besloten om het gaas eraf te laten weken in zee..

De eerste stap in zee ging prima, totdat er een golf volgde die in één ruk het gaas van mijn onderarm af rukte. Lekker.. Na enkele seconden begreep ik de uitspraak 'zout in de wonden strooien' maar al te goed.

We waren lekker aan het chillen op wat ligbedjes toen een vrolijke dame Mel aansprak met de vraag hoe ik aan die wonden kwam. Mel antwoordde nog half Engels maar we merkten al snel dat het Nederlanders waren. Ze stelde zichzelf voor, Regina. Ze lagen al een tijdje naast ons en die man had voor mij al zo'n bekende kop. De meiden raakten wat aan de praat en de vriend kwam erbij zitten. Hij stelde zichzelf ook voor, Guido. Verdomd, het was Guido Weijers! We waren lekker aan het ouwehoeren over reizen, relaties, (kite)surfen en fotografie. Het voelde alsof we elkaar al jaren kende. Erg gezellig! We besloten 's avonds tijdens een diner de gezelligheid voort te zetten en zo geschiedden. We hadden het over werk, ambities en nog wat prietpraat. Zeker voor herhaling vatbaar! Gewoon leuke, oprechte mensen.

De volgende ochtend besloten we ons laatste weekje te spenderen in de binnenlanden. De reis is ingezet richting Nuwara Eliya, waar nog ontzettend veel te zien is! We keep you updated!

Welterusten!