De wekker ging. Ik keek met slaperige ogen naar het scherm van mijn mobieltje. De klok gaf aan dat het 2 uur 's nachts was. Nog een keer snoozen kon niet meer. We pakten onze backpacks en verlieten in het holst van de nacht onze kamer.

Om half 3 's nachts stapten we in de taxi, die we de dag ervoor gereserveerd hadden. De chauffeur bracht ons naar de haven van Camiguin. Na een klein uurtje kwamen we aan bij de haven en kochten we onze tickets voor de bootreis naar Balingoan op Mindanao eiland. We hadden de hele tocht van tevoren uitgestippeld. Als alles volgens schema zou verlopen zouden we vandaag op Siargao eiland aankomen. De laatste boot naar Siargao zou om 11.45 vertrekken. We hadden een hele bank voor onszelf op het dek waar we nog even een dutje op deden. Om 4 uur 's nachts verlieten we de haven van Camiguin.

Mindanao is het grootste en het meest zuidelijke eiland van de Filippijnen. Op dit eiland, anders dan de rest van de Filippijnen waar iedereen Katholiek is, is het grootste gedeelte van de bevolking een Islamitisch. Niet dat daar iets mis mee is, maar wat het zo gevaarlijk maakt zijn de extremistische groepen binnen dit geloof. In september 2014 zijn er in Zambonga, een grote stad in het zuiden van Mindanao 10.000 huizen en gebouwen vernietigd en hebben de moslim-extremisten deze stad voor een week lang overgenomen. De groepen zijn nog steeds erg actief want vorige week zijn er 10 Indonesiërs gegijzeld op een boot bij eilanden in het zuiden van Mindanao. Na heel veel research gedaan te hebben en met mensen te hebben gesproken bleek de route die wij wilden maken veilig te zijn. Onze route liep door het noorden van Mindanao, dat is dan het veilige deel van het eiland. Toch vonden we het allebei best spannend om naar Mindanao te reizen. In de schemering van de zonsopkomst bij de haven van Balingoan is het eerste wat wij zagen een heel groot kruis op een rots. Jezus, we zijn veilig.. Dat gaf ons toch een gevoel van rust. We pakten de bus van 5 uur naar Butan, waar we om 8 uur aankwamen. Vanaf Butan reden we verder naar Surigao, onze eindbestemming op Mindanao. De buschauffeur vertelde ons dat we om 11 uur zouden aankomen in Surigao, zodat we de laatste boot van 11.45 naar Siargao konden pakken. Helaas kwamen we om precies een kwartier later aan misten we de laatste boot. Gestrand.. Joost en ik waren woest op de chauffeur die had gelogen tegen ons, maar we wilden de sfeer hierdoor niet laten verpesten. Je moet soms wel 20x vragen of deze bus aansluit op de boot. En dan nog liegen ze tegen je om je in de bus te krijgen zodat zij geld aan je verdienen en de andere busmaatschappijen niet. Ik kan er heel slecht tegen, maarja, welkom in Azië.

Bij de haven sprak een man ons aan. Hij vertelde dat hij een eigen boot had en dat hij ons alsnog in 2 uur naar Siargao kon brengen. Dat kostte ons wel 5000 peso (100 euro). We waren hopeloos en wilden het liefst nu op Siargao zijn dus hebben we er 1500 peso afgeluld zodat het ons nu omgerekend 70 euro kostte. We reden met hem mee op de tricycle weg van de haven. Aan de andere kant van Surigao lag nog een haven, maar dan veel aftandser. We reden door een soort sloppenwijk en werden aangestaard door iedereen (volgens mij hadden die mensen nog nooit een Westers iemand gezien). Het leek wel alsof het hier 40 graden was, de hitte was niet te harden. Ik voelde mij niet zo prettig en Joost keek mij ook twijfelachtig aan. Bij deze hitte kwam ook nog eens de geur van stront en vis. Letterlijk één van de ranzigste dingen die we ooit hadden geroken. Maar er lag een boot op ons te wachten dus we gingen door. Aangekomen op plaats van bestemming, aan de rand van de favela, vroeg de jongen ons even te wachten.. Hij moest nog even naar de boot en wat regelen. Toen werd Joost al een beetje argwanend, maar we waren nu al zo ver.. De jongen kwam terug met de kapitein van de boot en wilde weer onderhandelen over de prijs. Dit schoot ons in het verkeerde keelgat. Joost vertelde de jongen dat hij ons had aangesproken, wij een deal hadden gemaakt en dat er geen peso meer betaald zou worden. De volgende dag zou er immers een boot gaan die een stuk goedkoper was. De halve buurt stond er omheen en spraken met elkaar over de onderhandelingen. Na wat getouwtrek gaven de jongen en de kapitein toe.. 3500 peso. Klaar. We schudde nogmaals de hand en liepen naar de boot. Daar aangekomen zagen we een 'banka' boot. Dit is een smalle boot gemaakt van hout met aan weerszijden een bamboe constructie zodat het geheel niet kapseist. Deze boten worden voornamelijk gebruikt door vissersmannen die kleine afstanden afleggen. Het beeld van deze boot viel ons niet echt goed. Joost stond erop dat er reddingvesten aan boord zouden zijn. Dat werd nog even snel geregeld.. Met onze backpacks en al stapten we voorzichtig in het gammele bootje. De halve wijk was naar de pier gekomen om ons uit te zwaaien. Toen we aan boord waren probeerde de kapitein de motor te starten. Dit ging natuurlijk niet in één keer, maar 3 of 4 keer. Helemaal top! Not. We vaarde weg en na 5 minuten vroeg Joost de kapitein hoe lang deze helse reis zou gaan duren. We gingen namelijk met een slakkengang vooruit en de motor was zo luid dat je elkaar niet kon verstaan. '6 uur' zei de kapitein. 6 uur? 6 uuuur?! We werden gek. Joost hield het niet meer en stond erop dat we nu zouden omkeren. Die andere knakker had ons namelijk verteld dat het uiterlijk 2 uur zou duren! Na wat heibel keerde hij uiteindelijk om. Thank God. We kwamen weer aan bij de pier en waren er helemaal klaar mee. Het was warm, vies en vochtig. Bleh. Joost moest nog moeite doen om het geld terug te krijgen, maar kreeg het voor elkaar en we verlieten de 'haven'. We vervolgden onze weg door de favela en kwamen bij een huis met een tricycle. We vroegen of iemand ons naar de stad kon brengen. Maar dat kon niet, want de bestuurder lag te slapen.. Ja, te slapen.. Wauw. Hij wist wel twee jongens met motoren die ons konden brengen, dus dat deden we. We stapten bij 2 jongens achter op hun motoren en lieten ons brengen naar een hotel die ik in de Lonely Planet had gevonden. Ze hadden nog kamers vrij. We namen de kamer met airco en lieten ons op het bed ploffen. Man wat een dag.. Joost haalde een zak Mac Donalds, dat hadden we wel verdiend. We zijn daarna niet meer de kamer uitgekomen.

Midden in de nacht maakte Joost mij ineens wakker. Hij stond bij de spiegel en riep dat ik snel moest komen. Een mug had hem te pakken gehad, op z'n lip! Het leek wel alsof ie net van de plastische chirurg vandaan kwam. Z'n hele lip was opgezet en aan het kloppen, het zag er niet uit. Waarschijnlijk een allergische reactie. We konden er wel hard om lachen. Daarna zijn we weer gaan slapen.

De volgende ochtend stonden we vroeg op en kochten de tickets naar Siargao. Na een lekker ontbijtje pakten we onze backpacks weer in en liepen richting de haven. Onderweg pinden we allebei 20.000 peso (bijna 400 euro p.p.) We hadden gelezen dat er op Siargao geen banken zijn die onze pasjes accepteren, dus namen we hier een hoop geld op. Om half 12 stapten we op de boot. In een klein houten bootje naast onze grote boot waren 2 kleine jongetjes en een baby aan het bedelen voor geld. Mensen van onze boot gooiden peso muntjes in het water en zij doken het op. Echt bizar! We verlieten Mindanao eiland en zetten koers richting Siargao. Voor ons hing een TV scherm waarop te zien was hoe een dik jongetje op een klungelige manier een zwemvest aan probeerde te krijgen. Volgens mij was het gefilmd met een mobieltje en op de achtergrond hoorde je keiharde dance muziek. Zo'n instructievideo had ik nog niet voorbij zien komen, maar het was wel hilarisch. De rest van de bootreis was een een slecht geacteerde Filippijnse actie film te zien met het geluid op standje gehoorbeschadiging. Na wat eilanden gepasseerd te hebben kwamen we op open zee. De golven werden groter en krachtiger waardoor er soms zeewater naar binnen sloeg. We hadden geen anti-zeeziek-pilletjes meer. En we begonnen allebei aardig misselijk te worden. Gelukkig bereikten we al snel de haven van Siargao.

Siargao, het meest oostelijke eiland van de Filippijnen staat vooral bekend om z'n legendarische surfspot 'Cloud 9'. Hier worden jaarlijks surfwedstrijden gehouden. De allerbeste surfers over de wereld reizen dan af naar Siargao om deel te nemen aan deze wedstrijd. De wedstrijd vindt plaats in de wintermaanden als de golven het hoogst zijn, dat is meestal in oktober of november. De golven kunnen dan wel de 8 meter bereiken!

We sprongen uit de boot en werden gelijk verwelkomd door 20 joelende mannen die ons een ritje met hun trycicle of 'habal habal' (motor) wilden aanbieden. Na wat onderhandelen stapten we bij een man achterop z'n motor, zwaar beladen met onze backpacks en reden we door naar de kust. Onderweg moest de man stoppen omdat mijn backpack er bijna af viel. Ik stapte van de motor af en voelde een hevige pijnscheut door m'n lichaam gaan. M'n been kwam tegen de uitlaat van de motor die kokend heet was. Een grote blaar vormde zich op m'n onderbeen. We reden snel verder want ik moest ijs hebben. Bij een prachtig resort vlakbij 'Cloud 9' genaamd 'Ocean 101' waren er nog een paar kamers vrij. We boekten de meest goedkope kamer van 13 euro en ploften neer op een lounge bank aan de zee. Een meisje haalde ijs voor m'n been. Daarna gingen we naar de kamer. Het was een kleine kamer gelegen boven de surf loods van het resort, zonder douche en wc, dus eigenlijk stond er alleen een bed en een klein tafeltje. We hadden wel uitzicht op zee. We zetten gelijk alle deuren en ramen open om de hitte vrij te laten. In de avond aten we bij 'Kermit'. Een super gaaf restaurantje wat niet makkelijk te vinden is. Toch was het helemaal vol. Gelukkig ging er net een stelletje weg zodat wij een plaatsje hadden. Het eten was fantastisch en de sfeer was goed. Er hing een bord waardoor ik even 2x moest kijken. Er stond dat een rum cola 60 peso was (1 euro 20), een dubbele rum met cola wat 50 peso (1euro) en een 3-dubbele rum met cola was 40 peso! (80 cent) Joost had ook geen idee waarom ze dat hadden dus we voegen het aan de eigenaar. Die vertelde ons dat in de Filippijnen rum goedkoper is dan cola. Hoe sterker het wordt, hoe goedkoper. Was dat maar zo in Nederland. Dan was je voor 80 cent al lam!;)

De volgende dag huurden we een motor en gingen we het eiland ontdekken. We dachten dat Siargao een klein eilandje was maar daar hadden we ons op verkeken. Na een anderhalf uur kwamen we aan in het volgende plaatsje Pilar, de hoofdstad van Siargao. Het was eigenlijk meer een klein dorpje tussen de mangrove planten. De route erheen was prachtig langs de groene heuvels, rijstvelden en talloze palmbomen. We stopten bij een afslag waar een bord stond met 'Cave Pool'. We waren nieuwsgierig en reden daar heen. De weg leidde ons naar de kust. We moesten wel entree betalen om naar de Cave Pool te gaan. Het was eb en dat was gunstig want nu waren de 'pools' goed zichtbaar. Op de drooggelegde bodem van de met-zeewier-bedekte-rotsen en koraal waar wij overheen liepen, doemde een groot diep gat op. Het water was warm en we namen een duik. De omgeving was schitterend!

We waren allebei verbrand dus besloten we naar de motor te gaan en terug te rijden naar ons resort. Vlak voor zonsondergang had Joost nog een korte surfsessie. In de avond aten we bij een luxe lounge bar aan het strand. We hadden huisgemaakte humus, calamaris en paella gegeten. We dronken een paar glazen heerlijke sangria en zochten daarna ons bedje op. Morgenvroeg hebben we een privé tour naar onbewoonde eilandjes!:)