Een nieuwe dag in het bergstadje Baguio was aangebroken. Buiten was het bewolkt en het voelde zelfs frisjes aan. Na het ontbijt besloten we om naar het VVV kantoor te gaan om wat informatie over de omgeving te verzamelen. Om daar te komen moesten we over een viaduct en een stuk langs de snelweg lopen. We zagen veel mensen bedelen om geld en we voelden ons steeds minder prettig in deze drukke smok stad. Ineens greep een oud vrouwtje m'n arm vast en trok mij naar haar toe. Ze bedelde voor geld. Normaal gesproken geven we wel eens wat peso's aan bedelaars en zwervers. Maar hier stikte het van de bedelaars en er leefden veel mensen onder de armoedegrens. Feit is, als je aan iemand geld geeft er gelijk meer op je af komen, daarnaast kan ik er echt niet tegen als bedelende mensen mij ongevraagd vastpakken. Ik rukte m'n arm los en we liepen snel verder.

Na een kwartier kwamen we aan bij de VVV. De mensen keken verbaasd op toen ze ons zagen binnenwandelen. Waarschijnlijk zien ze niet zo vaak toeristen hier. We namen plaats op de stoelen en een vriendelijke man legde uit wat er hier in de omgeving allemaal te doen was. We kregen een kaart mee van de omgeving en verlieten toen het gebouw. Op de kaart stond dat er een Adventure Park in de buurt was. Dat kwam goed uit want we hadden allebei geen zin om nog langer in deze stad te blijven. We hielden een taxi aan en lieten ons naar het Adventure Park brengen. Het park was prachtig gelegen in een groot bos. Het leek wel alsof we midden in de Ardennen stonden. Het bos rook heerlijk en de vieze uitlaatgassen van de stad leken wel mijlen ver weg. Een man die bij het park werkte sprak ons aan. Hij vertelde dat we niet de juiste kleding aanhadden om het park te betreden. Oké fijn.. De taxi chauffeur reed net weg en het was niet echt een plek waar taxi's af en aan kwamen. We liepen terug langs een vakantiepark, waar een midgetgolf baan was. We keken in de verte en zagen nog steeds nergens taxi's. We liepen naar de midgetgolf baan. Oké 1 potje dan, we moesten toch wachten. Net toen Joost mijn verlies wilde vieren, kwam er een taxi aangereden. We renden er snel heen en stapten in.

We reden terug naar het hotel, kleedden ons snel om en reden weer terug naar het Adventure Park. We kochten de tickets en namen plaats in de wachtruimte voor de attracties. Een soort van stoeltjeslift bracht ons naar de attracties. Net toen we in de stoeltjeslift zaten begon het keihard te regenen. We konden nergens schuilen en de lift ging met een slakkengang vooruit dus kwamen we helemaal doorweekt aan. Een jongen liet 2 poncho's komen zodat we nog enigszins droog waren. We vlogen met een paar verschillende ziplines door het park en hadden nog een paar andere attracties. Aan het eind van de middag gingen we weer terug met de stoeltjeslift naar het begin van het park. We hadden gehoopt op wat meer adrenaline maar het was wel leuk. Net toen we terug kwamen stopte het met regenen, zal je net hebben.. We bedankten de mensen en liepen terug naar de weg.

Bij het hotel aangekomen namen we eerst een lekkere warme douche. Daarna maakten we ons klaar voor de avond. Morgen is Joost jarig, maar omdat we de hele dag in een bus zouden zitten konden we het niet echt vieren. Daarom had ik voor de avond een tafeltje gereserveerd in een goed restaurant en verraste ik hem met een lekker luxe diner. Toen Joost aan het douchen was had ik nog snel wat leuke cadeautjes voor hem gekocht. We hadden een heerlijke avond en eindelijk een keer echt goed gegeten. In de avond deden we nog een drankje. Top avondje!

De volgende dag stonden we vroeg op. Joost was jarig!! We hadden het gelukkig gister al een beetje gevierd want vandaag ging een lange dag worden. Ons plan was eerst om naar de rijstvelden te gaan maar dat was weer een busrit van 6 uur. We moesten ons wel realiseren dat we alles weer terug moeten rijden om bij Manila te komen. We veranderden ons plan en namen de bus naar Tagatay waar de Taal vulkaan te zien was. De busrit was ook iets van 6 uur maar dan zaten we in ieder geval wat dichter bij Manila. In Manila stapten we over op een andere bus die er nog een paar uur over deed om in Tagatay te komen. In de avond kwamen we aan in het dorp. Het was al donker en we waren helemaal gesloopt. Een mooi hotel had nog kamers met airco vrij. We namen de kamer en ploften op bed. We aten nog wat in een restaurantje langs de weg en zochten daarna ons bedje op.

De volgende ochtend bestelden we ontbijt op bed. Heerlijk, dat verveeld nooit. Daarna namen we de trycicle naar People's Park. Een park gelegen op het hoogste punt van Tagatay met een geweldig panoramisch uitzicht over de Taal vulkaan en omgeving. Het was bewolkt maar we konden nog steeds de vulkaan goed zien. Het was prachtig! We wilden vandaag de vulkaan gaan beklimmen. Bij het park stonden een paar Jeepneys geparkeerd. De vulkaan is gelegen in een groot meer, vanaf het dorpje Talisay gaan er bootjes naar de vulkaan. Er stonden wat Jeepneys en de chauffeur knikte en zei dat we konden instappen. We reden naar beneden langs de parkeerplaats van People's Park. Joost vroeg hoeveel het nou kostte om daar te komen. Hij antwoordde niet. Joost vroeg het nog een keer. '1500 peso' antwoordde hij. Wat?! 30 euro, oké uitstappen, nu! We stapten uit de Jeepney en hij vertelde ons dat dit ritje nog 50 peso kostte (wat normaal maar 5 peso is). Echt belachelijk, voor dat kleine kippenstukje, ik was woest op hem. Joost gaf het geld en smeet de deur dicht. We liepen naar de weg. Een andere Jeepney reed langs en dropte ons bij ons hotel voor een normale prijs. Bij de receptie vroegen we om informatie over de vulkaan die we wilden beklimmen. Hij vertelde dat zij geen georganiseerde tours hebben en dat we dat zelf moesten regelen omdat er heel veel oplichters tussen zitten. Ik snapte ook wel waarom het hotel daarom ook geen zaken deed met die aanbieders. De receptionist vertelde dat de prijzen tussen de 40 en 120 euro lagen, alleen voor het boottochtje van 20 minuten! Het vervoer ernaartoe bedroeg ook iets van 10 euro heen en 10 euro terug. Zoveel geld hadden we er niet voor over dus dat ging helaas niet door. We liepen terug naar de kamer. Ik las op Tripadvisor heel veel slechte berichten over de Taal vulkaan. Dat er veel mensen opgelicht waren en dat ze voor alles geld wilden hebben. We waren toch wel een beetje opgelucht dat we niet naar de vulkaan waren gegaan. In de avond aten we bij een prachtig restaurant op een berg met een uitzicht over de Taal vulkaan. Het was een heerlijke avond.

De volgende dag besloten we het 19 eeuwse dorp Taal te bezoeken. Na 3 uur in een Jeepney te hebben gezeten kwamen we aan. Het lag midden in een drukke stad. We liepen naar het kleine VVV hokje om te kijken wat er te doen was. De meiden in het VVV hokje werden helemaal enthousiast toen ze ons zagen. We moesten lachen (volgens mij kwamen hier ook niet heel veel backpackers). Ze lieten ons een paar hotels zien, maar die konden we niet betalen. Ze zongen nog even 'Happy Birthday' voor Joost, namen een paar foto's en selfies met ons en we verlieten het kantoortje. Er was verder ook niet veel te beleven in Taal. Op Airbnb zagen we een mooi hutje aan het strand hier in de buurt. We bedankten de meiden voor hun hulp. We bezichtigden nog een mooie grote kerk uit de 19e eeuw en liepen daarna naar de trycicle standplaats. Onderweg moesten we weer bedelaars van ons wegjagen. We werden er allebei een beetje gek van. We stapten in de trycicle en lieten ons naar de accommodatie brengen. Na 20 minuten kwamen we aan. Het leek totaal niet op het plaatje van internet. Er was geeneens een strand en het hutje was verrot en vies. We zaten in een afgelegen dorp tussen de sloppenwijken en wilden heel snel terug. De trycicle bracht ons weer terug naar de stad naast Taal. Het was al half 5 's middags en de moed zakte in onze schoenen. We hadden geen idee waar we gingen overnachten. We hielden Jeepneys aan naar Tagatyay maar iedereen negeerde ons. Joost was pissed en liep naar een bewaker bij een bank. De bewaker hield een trycicle aan die ons naar het busstation bracht. We wilden terug naar Manila. Er ging vanaf hier een directe bus naar Manila, thank God, we wilden weg hier. Om 10 uur 's avonds kwamen we aan in Manila in de wijk Malate. Een taxi chauffeur bracht ons naar een betaalbaar en luxe hotel. We lieten ons op bed vallen en namen daarna een douche, wat voelde dat hemels. We trokken mooie kleding aan en ik deed wat make up op (voor de eerste keer in 2 maanden eindelijk een keer opmaken voelde zo goed). Ons hotel lag naast de red light district. We liepen door de straat en zagen veel blanke mannen met jonge Filipijnse meisjes. Het zag er echt gek uit maar hier is het blijkbaar normaal. We liepen naar een gave food markt en hadden heerlijk gegeten. Daarna deden we nog wat drankjes. Wat een dag!

De volgende dag pakten we de bus naar het kustplaatsje Subic Bay. Na 5 uur kwamen we aan. Het was een grote industriële plaats. We hadden geen zin om hier te blijven en namen de eerst volgende bus naar Iba, wat iets verder lag. Na 2 uur kwamen we aan. Het was donker en we zagen een mooi resort met een zwembad. Ik vroeg naar de kamerprijs maar het was iets te duur voor ons. Ik zette m'n puppy oogjes op en vertelde dat we zo lang gereisd hadden om hier te komen. Ze belde haar baas en we kregen een flinke korting. Prima!! We namen de kamer en dineerden met uitzicht op het zwembad en strand.

Vandaag sliepen we lekker uit. We hadden zin om helemaal niks te doen. M'n bruine huid was alweer bijna weg dus we wilden vandaag lekker zonnen aan het zwembad. Er was ook een strand maar dat was een beetje grauw, dus we bleven lekker bij ons resort. Morgen is alweer onze laatste dag in de Filippijnen. Was is de tijd voorbij gevlogen! We hebben het 5 weken onwijs naar ons zin gehad en hele mooie avonturen beleefd, paradijselijke eilanden bezocht en veel geleerd. Morgen gaan we terug naar Manila met de bus. In het holst van de nacht stappen we in het vliegtuig om naar Indonesië te vliegen. Bali is onze eerste bestemming. We kijken allebei uit na een nieuw avontuur. Keep you updated!!