Kok en koning

In het weekend nemen wij, na rijp beraad en met veel hartzeer, het besluit om Pompom toch maar niet mee te nemen. Er zijn zoveel variabelen in deze vergelijking, de kosten zijn onduidelijk, het moet allemaal last minute en als er een kink in de kabel komt (ze wordt bijvoorbeeld medisch niet goedgekeurd!) want doen wij dan? Die stress kunnen wij zeker niet gebruiken. Ik vind het heel vervelend, wij hebben nog nooit een huisdier achtergelaten, maar het is waarschijnlijk het beste. In ieder geval wordt Pompom een vreselijke reis bespaard! Ik hang meteen postertjes op in de postkamers van The Palazzo en gedurende de week distribueren wij nog meer posters, bij Arnold op de zaak, in de bib, en bij een paar andere appartementencomplexen in de buurt.
Dinsdagavond ga ik naar Debbie Harvey. Die heeft mij uitgenodigd voor een Happy Hour/Brainstormsessie in het kader van de Heritage Association. Zij is hoofd van de lidmaatschapscommissie en zij wil brainstormen over hoe het ledenaantal verhoogd kan worden. Zij heeft bubbly en borrelhapjes en met de lidmaatschapscommissie bestaande uit Margaret, Christine en Megan discussieren wij over te nemen stappen. Ik suggereer dat het leuk zou zijn dat leden korting krijgen op de Home Tours en bijvoorbeeld studenten ook. De Home Tour kost $25 per persoon, en dat vind ik best veel. Daarnaast zou de Heritage Association meer reclame voor zichzelf moeten maken, zichtbaarder moeten zijn, want het heeft mij een jaar gekost om erachter te komen dat zij bestonden! Het is een gezellige avond en het duurt allemaal wat langer dan gedacht. Om half 9 brengt Debbie mij naar huis, want Arnold is met de auto naar de loge! Hij is zelfs al thuis als ik aankom. Ik warm snel een kopje soep op, want borrelhapjes zijn wel leuk maar het is geen eten!
Woensdagavond is het feest: Matt, de zoon van Gail , is over uit Colorado, waar hij als kok werkt in een ski resort. Hij is een kleine week hier, gaat dan nog een paar weken terug naar de sneeuw en vliegt dan naar Gustavus, Alaska, om daar weer in de Wilderness Lodge waar hij vorig jaar zat, te gaan koken! Hij had beloofd voor ons Frans te koken en hij houdt zijn belofte! Als wij om 6 uur bij Gail aankomen, is Jennie er al en de tafel staat gedekt voor 9 man want er komen ook nog wat neven en aanhang! Jodie komt even later en dan haar zoons, Jake en Joey, de laatste met vriendin. Het is net een Franse familie, wij zouden bij de Prybilski's in St. Etienne kunnen zijn! Er wordt veel gediscussieerd, veel gelachen en iedereen smult van het eten. Verbazingwekkend: ze lusten alles, en dat ligt niet voor de hand, want Matt heeft aparte dingen gefabriceerd op Franse wijze, dingen die wij zelfs niet kennen!! Hij heeft zelfs een menukaart

geprint, in het (niet helemaal feilloze;) Frans! Er wordt rosé en witte wijn geschonken en de sfeer zit er goed in. Ik zeg tegen Gail: 'jullie zijn net een Franse familie! Trust me, ik weet de enige echte Franse familie in Texas te vinden!!' Het grappige is dat Gail's familie LaPoint heet, maar volgens hun stamboom naspeuringen zijn er geen franse links!
Hoe dan ook, het is supergezellig en wij hebben het enorm naar onze zin. Er wordt ook relaxed gegeten en wij zijn niet voor negenen klaar!
Het menu bestaat uit een soort pâté van tonijn, met daarop geroosterde paprika's en gele bietjes. Matt heeft alles van scratch gemaakt en is om 11 uur vanmorgen begonnen! Dat is te zien en te proeven.
Daarna volgt rundertartaar met groenten in het zuur en hartige soesjes! Vervolgens een salade van witlof (!!) met appel en roquefort. Wij zijn uiterst verbaasd over de witlof want die kun je hier nergens krijgen! Hij heeft Gail op een uitgebreide expeditie gestuurd om die te vinden.
Het hoofdgerecht bestaat uit gezouten buikspek uit de oven met garbanzo bonen en lentegroenten. Ik ben niet zo'n buikspek fan, heb het in Houston gegeten en vond het toen nogal flubberig. Maar dit is verrukkelijk! Heel zacht met een knapperige korst.
Als de zelfgemaakte chocolademousse met slagroom ter tafel verschijnt, ben ik aan het eind van mijn Latijn, net als bij de Prybilski's!! Het is allemaal fantastisch en wij gaan bolrond weer naar huis!
Donderdag is het Koningsdag! Alhoewel je daar hier natuurlijk niets over ziet, vat ik het plan op om dat op gepaste wijze te vieren. Willem Alexander heeft tenslotte Abraham gezien en dat is niet niks. Ik stuur alle vrienden in Nederland een 'oranje' whatsapp en bereid een oranje diner voor.
Wij starten met een orange Margharita, want oranjebitter heb je hier niet;) Daarna heb ik een crème tomatensoep van La Madeleine, die

mooi oranje oogt. Als hoofdgerecht squash en honingmango's , die ik rooster in de oven, met een stuk mahi mahi (dorado) en risotto (nog over van de Kerst, want het is nu natuurlijk wel restjes opmaken!!)
Als dessert natuurlijk sinaasappel jello, oranjer kan niet! Met name de squash met mango is heel erg lekker, en dat heb ik nota bene zelf verzonnen!
Na de maaltijd bekijken wij op nos.nl het interview dat zijne Koninklijke Hoogheid gaf ter gelegenheid van zijn verjaardag. Dat is erg leuk, wij vinden dat hij enorm in zijn rol gegroeid is.
Vrijdagochtend besluit ik alvast maar eens wat spullen op Craigslist te zetten, de Amerikaanse Marktplaats. Want in Nederland kan het soms lang duren voordat je iets verkoopt en wij willen van een paar meubels af. Om 10 uur 's ochtends zet ik advertenties voor de eethoek, de gemakkelijke stoel en de boekenkast uit de studeerkamer erop.
Al binnen een uur heb ik de eerste koper binnen en daarna wordt het een gekkenhuis. Met name de eethoek blijkt populair en ondanks dat ik 'On Hold' bij de advertentie heb geplaatst blijven mensen SMS-en en mailen. Eén persoon koopt zowel de eethoek als de kast en iemand anders de stoel. Die wil hem al meteen 's avonds op komen halen. Dat is een goed idee, want wij moeten nu de boekenkast afbreken en daarvoor moeten wij de study leegruimen! Ik rijd meteen naar de Lowe's voor wat verhuisdozen, en begin de inhoud van de kast in de

dozen te storten. Het hoeft niet netjes of zo, want de verhuizers zullen alles weer overnieuw moeten doen. Omdat wij internationaal verhuizen,mogen wij zelf niets inpakken, dan is het niet verzekerd. Maar de spullen moeten wel van de vloer en er is nog van alles dat wij deze weken nodig zullen hebben, mappen, archief...... Als ik geweten had, hoe snel dit zou gaan, zou ik nog eventjes gewacht hebben!
Vrijdagmorgen rijd ik even naar Jodie Law, om haar de uitnodiging voor onze afscheidsbrunch te brengen. Die is nl. weer teruggestuurd door de post, zij konden mijn Europese handschrift niet lezen! Met name de 8 en 9 worden hier anders geschreven (net als in Frankrijk bijvoorbeeld) en daar is altijd geharrewar over. Dus rijd ik San Marcos uit naar hun farm. Als ik daar aankom, blijk ik in alle hectiek de uitnodiging thuis op mijn tafeltje te hebben laten liggen. Als ik vertel dat ik net de eethoek verkocht heb, vraagt Jodie: waar eet je dan aan? Ik heb geen idee, dus zij leent mij een kaarttafeltje met twee klapstoeltjes! Zo, dat is weer opgelost! Jodie is bezorgd over een van haar honden die al een week niet gepoept heeft. Ze moet hem voortdurend laxatieven geven van de dierenarts. Ik rijd weer naar huis, haal de uitnodiging op en rijd nogmaals naar de farm. Als ik aanbied om de hond Reiki te geven, is Jody helemaal in extase. Zij is zeer geïnteresseerd in alles wat alternatief is en gelooft heilig in energie. Dus ga ik op de grond zitten, hond in de mand, en ik leg mijn handen op zijn buik. Die begint onmiddellijk te pruttelen! De andere drie honden liggen er in een kring omheen, het is superkomisch. Als Schnuki opstaat, meldt zich meteen een andere hond voor een behandeling! Dieren kunnen zien of voelen dat je Reiki geeft en vaak vinden zij het erg lekker. Ik zit een uur of zo bij Jodie en wij kletsen over alles en nog wat. Ik beloof morgen terug te komen als het nodig is, als Schnuki nog niets gedaan heeft.
's Avonds komt een jonge knaap met een pick-up truck om de stoel op te halen. Het is een apart type, wel een echte Texaan uit Cuero, een klein plaatsje in de buurt van Goliad. Hij is zeer geïnteresseerd in

onze Texas Wall met alle souvenirs. Hij zet de stoel achter in de pick-up en klopt even later weer op de deur: 'ik heb wat spulletjes voor u achtergelaten, die zijn voor u'. Ik ga kijken want hij heeft ze naast het balkon gezet: het is een stuk creosoothout ('met gaten, dat is heel bijzonder in creosoothout, geeft aan hoe oud het is!!') en een verroest deksel van een melkemmer ('die heb ik er vlakbij gevonden') . Dan vertrekt hij weer. Hoewel ik gek ben op historische artefacten, is mij dit iets teveel van het goede, want de creosootstomp wemelt van de mieren! Arnold gooit het maar netjes in de afvalcontainer!
Als ik op zaterdagochtend een SMS-je naar Jodie stuur om te vragen hoe de situatie is, heeft Schnuki net overgegeven. Maar een half uur later belt ze jubelend: 'Schnuki heeft net gepoept!!' Ik beloof nog even langs te komen om te zien of hij nog meer Reiki nodig heeft. Dus zit ik gezellig nogmaals een uurtje,omringd door honden, gezellig met Jodie en Debra te kletsen.
Intussen heeft Arnold zijn kant van de kast geleegd en hebben wij hem weer in nette onderdelen uiteen gehaald.
De volgende dag komt een familie enorme Hispanics met een enorme trailer (ik zeg: daar kun je Longhorns op vervoeren! Ja, lacht de jongste knaap trots terug, dat kan!!) om de kast en de eethoek op te halen. Ziezo, dat is weer afgehandeld!