Afscheidsmarathon

Maandag is het Memorial Day en is Arnold vrij. Wij doen karweitjes binnenshuis, wassen, strijken, administratie, etc. Om 5 uur hebben wij een afspraak met Bob en Mary bij de Outback! Ditmaal gaat het goed en zitten zij ons al op te wachten. Onder het genot van een 'Blooming Onion' (een reuze gefrituurde ui met dipsaus!), een Australische delicatesse, praten wij bij. Bob en Mary kwakkelen nog steeds met hun gezondheid. Desondanks begint hij deze week met doceren aan een Summer School programma in Austin. Daarvoor moet hij 4 dagen per week op en neer naar zuid Austin. Mary wordt volgend jaar 90, Bob is iets jonger maar toch! Zijn passie voor het muziekleraarschap weegt overal tegenop! Ik eet een kipgerecht met kaas en champignons, Arnold neemt een steak. Wij moeten persé een toetje bestellen, en ik neem een bakje chocolademousse met chocoladekoekjes erin. Verrukkelijk maar ik heb wel een doggie bag nodig, want ik krijg het niet allemaal op. Mary vraagt naar onze Charleston foto's, en ik bedenk opeens dat wij beloofd hadden hen uit

te nodigen voor een fotosessie. Dus vraag ik of zij tijd hebben om te komen kijken. Ja, dat is geen probleem. Dus na het eten rijden wij snel naar huis om de computer op te starten en comfortabele stoelen op te zoeken, want deze sessie moet wel in de study plaatsvinden, aangezien onze TV geen foto's herkent. Met name Mary, die uit North Carolina komt en Charleston goed kent, zit te genieten van alle bekende zaken die voorbijkomen. Bob komt uit Illinois, maar kent Charleston ook. Pas tegen negenen is de sessie afgelopen en gaan wij snel bedwaarts want het zijn drukke dagen momenteel.
Dinsdagmorgen rijd ik eerst naar de H.E.B. om een afscheidstaart op te halen. Ik heb voor alle activiteiten taarten besteld, die kun je zelf samenstellen: kleur, vulling, chocoladetaart of vanille en je kunt er een tekst laten opspuiten. Gewapend met taart kom ik om even na tienen de Animal Shelter binnenvallen. Ik heb mijn nieuwe selfiestick bij me en schiet wat foto's met staf en collega vrijwilligers.
v.b.n.b.: Lauren, Erin en Cara/ Nick, Gail, AM, Nicole en Maria/Jodie, AM en Debra.
Debra en Jodie zijn speciaal gekomen omdat het mijn laatste dag is, en Jodie heeft een beeldig bosje bloemen bij zich uit eigen tuin. Iedereen roept dat ze het verschrikkelijk vinden dat ik weg ga en dat ik zeer gemist ga worden, hetgeen niets doet om mijn toch al treurige gemoedstoestand op te krikken! Ik krijg een kaart met allemaal lieve afscheidswoorden en als ik na twee uur katten knuffelen het pand

verlaat, kan ik niet geloven dat het echt voorbij is! Ik heb hier ruim twee jaar met ontzettend veel plezier gewerkt.............
Woensdag is het de beurt aan de bib. Ik haal eerst weer een taart bij de H.E.B. en als ik daar kom binnenzeilen, zijn de dames meteen enthousiast. Alle aanwezige stafleden en vrijwilligers worden opgetrommeld en ik neem een groepselfie in de keuken met taart! O.a. met Lois, Kathy, Michelle en Mary, maar er zijn ook mensen bij die ik niet eens ken ;) Helaas zijn Susan en Ashley vandaag afwezig.
Daarna moet er onmiddellijk taart gegeten worden, ik kom er niet onderuit (heb het gisteren bij de Shelter gelukkig kunnen mishouden;). Ik moet uitgebreid vertellen over onze verhuizing en wat wij nu gaan doen en ik moet vooral in contact blijven. Ook hier krijg ik een kaart met groeten van iedereen en een mooie boekentas van de San Marcos bib met opschrift! Daarna ga ik hard aan de slag, want er staat een fikse rij boeken op mij te wachten. Kathy maakt op mijn verzoek wat foto's terwijl ik bezig ben, want ik realiseer me dat ik eigenlijk helemaal geen foto's van de bib heb! Zij komt ook aanzetten met een bedankkaartje van de mensen die hun huis verloren hebben in de brand en aan wie wij spullen gedoneerd hebben. Ik kan even later zelfs kennismaken want toevallig is de betreffende dame in de bib. Ze is erg dankbaar voor onze hulp en zullen binnen enkele dagen een huurflat betrekken. Ze willen hun huis gaan herbouwen, van de verzekering mogen zij 7 maanden in een huurflat blijven wonen, dus dat is niet gek. Aangezien je hier snel

kunt bouwen....
Om half 12 ben ik klaar met het op orde maken van de kinderafdeling en neem ik afscheid van de dames. Met knikkende knieën verlaat ik ook hier het pand: het einde van een geweldige tijd.
Woensdagavond gaan wij uit eten met Brita en Bob Northcutt. Zij hebben ons uitgenodigd bij de Italian Garden, een BYOB tent (Bring Your Own Bottle). Brita staat ons al op te wachten als wij even na zessen komen aanrijden. Het is druk in het restaurant omdat de High Schools in San Marcos vandaag hun diploma uitreikingen hebben gehad. Maar we hoeven gelukkig niet al te lang te wachten. Brita heeft een fles Medoc wijn in haar handtas en een kurkentrekker! Terwijl zij de wijn opentrekt, beweent zij ons vertrek en noemt het een groot verlies voor de gemeenschap! Wij kletsen uiterst gezellig onder het genot van een glas wijn en een uitstekende pastamaaltijd voorafgegaan door (hoe kan het anders) een salade. Bob is een

heerlijk droge man die met een stalen gezicht de meest wonderlijke opmerkingen kan maken. Wij vermaken ons uitstekend, maar om even na half 8 maakt hij ons erop attent dat er een enorme donderbui nadert. Inderdaad, buiten ziet de lucht zwart. Wij nemen snel afscheid en zijn keurig droog weer binnen. Even later barst het geweld los.
Voor donderdag is ook een heleboel regen voorspeld en ik houd mijn hart vast, want donderdagavond is het eerste Music in the Park concert en wij willen daar graag heen! Gelukkig valt het allemaal mee en donderdagavond is het heerlijk weer, zonnetje en 30 graden. Ik heb in het geheim een donatie gedaan aan de organisatie van de parkconcerten en daarvoor komt onze naam op een bord naast het podium te staan! Arnold weet nergens van en als wij, toevallig samen met Mary, bij het park aankomen, troon ik hem mee naar het podium. Ja hoor, daar staat een bord met de zgn. Spotlight Sponsors: Ann & Arnold Stout love San Marcos, TX, heb ik op ons bord laten zetten. Dat zal er de hele zomer bij alle concerten staan, zodat onze vrienden kunnen zien dat wij in gedachten bij hen zijn. Arnold staat perplex en vindt het een geweldig idee! Ik maak kennis met Nick Bowen, waarmee ik ge-emaild heb en hij vindt het ook hartstikke

leuk. De meeste sponsors zijn bedrijven.
Wij gaan weer op onze oude stek zitten, met stoeltjes en een kleed. Ik heb pastasalade, guacomole, kersen en mini brownies meegenomen. En veel rosé (die moet op!). Wij zien Sharon en Margaret, en Debbie en Jack voegen zich bij ons. Vanavond staat de Peterson Brothers Band op het programma, twee zwarte broers met gitaren en twee (witte) kerels op percussie. Alex (17) en Glenn (20) spelen een mengsel van blues, soul en funk en komen uit Bastrop. Het is nogal jazzy muziek met veel improvisatie en weinig zang en het noodt niet echt uit tot dansen, maar het is wel lekker. Aan het eind van de avond wagen Debbie, Mary en ik ons toch op de 'dansvloer' oftewel het gazon voor het podium. Al snel komen er wat mensen bij, waaronder een jonge knaap met een peddel, die een hele show weggeeft! Lachen!
Het is een heerlijke avond als vanouds, en wij genieten volop. Ik maak selfies met mijn nieuwe selfiestick en een klein fisheye lensje voor op je telefoon. Zo kun je de hoek wat groter maken, maar het beeld vertekent wel enigszins. Om half 10 is het concert afgelopen en gaan wij zeer tevreden naar huis.
Ik zou dit alles willen meenemen naar Nederland! Toen ik een tiener was, en wij op vakantie waren bijvoorbeeld in Denemarken of Frankrijk, wilde ik de vakantiesfeer ook altijd meenemen naar huis. Ik kocht zelfs een keer een klein veren kussentje in Denemarken van mijn zakgeld, om net zo te slapen als in de tent! Het kussentje lag jarenlang op mijn bed. Maar je kunt geen sfeer importeren; zodra je weer thuis bent, is alles anders en zijn de omstandigheden dermate verschillend, dat de spullen die je gekocht hebt die sfeer niet meer kunnen oproepen. Ik ben de laatste weken in een soort krampachtige poging om Texas te bewaren, steeds weer in de verleiding geweest om dingen mee te nemen van hier naar daar. Maar ik weet dat het een illusie is! Aan al het goede komt een eind..................