Lunches, dinners and birthdays!

De een na laatste week in ons appartement breekt aan. Het is een drukke week, want iedereen wil met ons afspreken! Maandagavond hebben wij een afspraak met Mary en Bob Whalin bij de Outback, maar als wij daar om kwart over 5 aankomen, zijn zij er nog niet. Dat klopt niet, dus ik bel naar hun flat. Bob neemt de telefoon op en ik vraag of er iets mis is. Hij laconiek: 'dat denk ik wel, want anders zou je nu niet bellen!" Zij hebben de afspraak voor een week later op de kalender staan!! Dus druipen we maar af naar de Texas Roadhouse, want ik heb natuurlijk niets te eten.
Dinsdag ga ik zoals gebruikelijk naar het asiel. Ik vraag of er nog poezen zijn afgeleverd. Pompom is nl. vorige week woensdag weggelopen bij haar nieuwe familie en sindsdien is er niets meer van haar vernomen. De kinderen zitten in zak en as en wij maken ons ook zorgen, want als zij naar ons probeert te lopen, is ze voortdurend in levensgevaar. Het verkeer is hier moordend! Ik had net vorige week woensdag met Ashley gesproken en zij was een en al lof over Pompom, dat het zo'n vreselijke lieve poes was en dat het zo goed ging met de kinderen. Dezelfde dag bleek zij de deur uitgeglipt, waarschijnlijk toen Ashley's man het vuil wegbracht. Gelukkig is ze gechipt!
Gail heeft wel goed nieuws: de Mutt Strutt heeft ruim $6000 opgebracht, dus dat betekent dat een heleboel adoptiedieren een zgn. 'Guardian Angel' krijgen, wat de adoptiekosten ($90) omlaag brengt en hun kans op een nieuw thuis vergroot. Als sponsor krijgen wij een

officieel schrijven van Gail dat ons hierover informeert.
Woensdagmiddag heeft Debbie mij uitgenodigd voor een brunch bij haar thuis, samen met nog een paar vrouwen. Ik weet van tevoren niet wie zij allemaal uitgenodigd heeft, maar het is een leuk team: Gail, Marianne Moore, Rusty en Mary. Met zijn zessen zitten wij heerlijk in de tuin te genieten van het mooie weer. Het is eindelijk een keertje zonnig en niet te heet of benauwd. Wij hebben namelijk rare weken achter de rug met heel veel bewolkte dagen, het lijkt Nederland wel!! Debbie heeft zich vreselijk uitgesloofd, ze heeft een quiche gebakken en een kokostaart. Ook heeft zij hummus gemaakt en een fruitsalade. Uiteraard is er weer veel bubbly in allerlei soorten, want dat is haar lievelingsdrankje. Ik drink voor het eerst een Pompellini, een mix van grapefruitsap en champagne! Niet slecht! Gierend van de lach proberen wij een selfie te maken van ons allemaal, maar wij komen tot de conclusie dat geen van onze armen lang genoeg zijn. Uiteindelijk maakt Mary een paar statiefoto's van ons bij de buitenhaard met Lone Star!
Arnold heeft het intussen ook druk, hij heeft een meeting van Validation Engineers in de States (dat zijn kwaliteitsmensen binnen Ontwikkeling). Het is een nieuwe naam voor de oude lading maar dat maakt niet uit. Hij gaat woensdagavond met hen eten in de Gristmill

in Gruene. Vrijdagochtend heeft hij nog een onderonsje met zijn eigen team en ik stel voor om hiervoor een taart te laten maken. Dus rijden wij donderdagavond naar de H.E.B. om een taart te halen, die door een van de bakkers keurig beschreven wordt met de tekst: 'Thanks for a job well done!" Het is een succes en de taart gaat helemaal op.
Vrijdagmiddag ga ik samen met Gail op bezoek bij Harriet Hoff, mijn oude vriendin van de Animal Shelter. Zij heeft net haar tweede schouder laten opereren en zit in een revalidatiecentrum vlakbij. Ik had haar mijn mixer beloofd als ik weg ga, want zij had die van haar ooit weggegeven en vond dat toch wat onhandig. Gail en ik halen broodjes en salades bij Panera's, een broodjeszaak vlakbij de Palazzo en rijden dan naar Harriet, die ons al in een rolstoel zit op te wachten. Ze is vorige week onder het mes geweest, maar ziet er verbazingwekkend goed uit. Ze wordt volgend jaar 80 maar is nog steeds zeer bij de pinken. Helaas doet haar lichaam niet altijd meer mee! De lunch is zeer geanimeerd en na bijna twee uur nemen Gail en ik afscheid van haar. Harriet is ook zeer bedroefd dat ik vertrek en ik geef haar mijn Nederlandse contactgegevens, zodat wij elkaar kunnen blijven schrijven. Ik trakteer mezelf op een pedicure bij mijn nailshop want een beenmassage is altijd goed als je moe en gestresst bent. Om 6 uur worden wij verwacht bij Jack en Mary voor alweer een afscheidsdiner. Mary heeft ook achterburen van haar uitgenodigd,

Tim en Lea Rice. Ik weet even niet wie ze bedoelt, maar als ze uit de auto stappen, herken ik Lea meteen. Een bekend gezicht van Cock's House en de Heritage Association! Het is een aardige meid, die heel veel wil weten over Nederland en Europa en wij raken meteen in gesprek. De heren houden intussen een oogje op de barbecue waar Jack rundvlees en kip fajitas aan het voorbereiden is. Hoewel ik geen fan ben van Mexicaans, smaakt het allemaal uitstekend en Tim blijkt ook een leuke gast. Wij kletsen honderduit. Zoals vaker weet Mary altijd precies de goede personen samen te brengen, maar zelf trekt ze zich dan terug, in dit geval in de keuken om op te ruimen en af te wassen!! Wij eten buiten onder hun honderd jaar oude boom en als de schemering helemaal gevallen is, maken we een rondje over de Mimosa Circle. Nog steeds een van mijn favoriete wijken in San Marcos: hoog op een heuvel, vlakbij de universiteit. Er is hier heel vaak een briesje en het is zo stil en vol met herten, dat je het idee hebt ver van alle beschaving af te zitten, maar je zit op 5 minuten van downtown!
Zaterdag doen wij het rustig aan, het is een lang weekend, want maandag is het Memorial Day! Ik rijd naar de Twice Blessed in de hoop daar nog een dienblad aan te treffen met Bluebonnets waar ik mijn zinnen op had gezet. Na 26 mei is het in prijs verlaagd (de prijzen bij Twice Blessed gaan steeds meer omlaag naarmate een artikel langer in de shop ligt). Ik heb geluk, het is er nog en ik neem het mee als souvenir. Het is handbeschilderd.
's Middags staat Gail ineens voor de deur met een tas vol cadeautjes! Ik ben in de hele verhuisdrift bijna vergeten dat ik zondag jarig ben! Ik krijg van haar een Texas T-shirt (er is er ook eentje voor Arnold), een zelfgemaakte fotokalender met foto's van de afgelopen jaren en een selfiestick!! Vooral het laatste cadeau is hilarisch, hadden wij die afgelopen woensdag maar gehad! Ik oefen meteen en het lukt!
Omdat Gail 's middags naar Austin moet voor de Graduation Party van nicht Nikki, passen Arnold en ik op Tinker. Ik maak een selfie

van ons drieën op de bank! Tinker vindt het allemaal best en houdt de rest van de middag en avond het terras in de gaten. Er zouden eens katten of eekhoorns langs kunnen komen!
Zondag ben ik jarig en wij hebben voor vandaag een heel programma. Eerst skypen met Dad en daarna met Tania. Laurence is helaas afwezig. Ik krijg van Tania een High Tea in het kattencafé in Den Bosch en van Arnold een collectie White Diamonds Eau de Toilette van Elizabeth Taylor. Dat is mijn lievelingsgeur, maar in Nederland kun je die niet krijgen, dus krijg ik alvast een voorraadje. Ook voor Valentijnsdag en Moederdag heb ik daar iets van gekregen! Ik heb ook een paar schoenen van hem gehad: designer shoes van Katy Perry, superleuke pumps met hakken als Rubic's Cubes!!
Daarna maken wij ons op om naar San Antonio te rijden, naar het Tobin Center, de grote concerthal van San Anton, voor een matinee concert met muziek van de componist John Williams. Het Tobin Center bestaat al sinds 1926, maar is in 2014 helemaal gerenoveerd

en heropend met een concert van Paul McCartney! De H.E.B. zaal kan 1738 man herbergen en heeft 3 balkons. Die blijken versierd met LEDjes, die tijdens het concert in allerlei kleuren bewegen. Het is een fantastisch gezicht. John Williams is een wereldberoemde componist van voornamelijk filmmuziek, hij is verantwoordelijk voor onvergetelijke muzikale bijdrages aan bijv. Jaws, E.T., Indiana Jones, Star Wars, Harry Potter, Superman, JFK , Jurassic Park, Schindler's List, Lincoln en Saving Private Ryan. En ik kan nog wel even doorgaan! Het San Antonio Symfonie orkest onder leiding van Troy Peters voert een aantal onsterfelijke melodieën uit. Het orkest ziet er strak uit: de dames in witte blouses met een zwarte broek, de heren in witte smokingjasjes. Peters is een leuke dirigent, die tussendoor persoonlijke herinneringen vertelt aan films zoals 'Raiders of the Lost Ark' en 'Star Wars'. De zaal zit goed vol, zo op de zondagmiddag en er zijn ook heel veel jonge mensen. Als de laatste klanken van de Star Wars muziek zijn weerklonken, verlaat de dirigent het toneel. Even later komt hij terug om het applaus in ontvangst te nemen, dan knoopt hij zijn overhemd open en wijst op het t-shirt eronder met het Superman logo. De toegift is filmmuziek van Superman!
Om kwart over vier lopen wij de hitte weer in. Wij rijden nu naar de Riverwalk en zetten de auto in de parkeergarage van de Rivercenter Mall. Het is nog te vroeg om te gaan eten dus wandelen wij naar de Alamo. Wij maken een paar selfies met de selfiestick en doen een drankje in de bar van het Menger Hotel er vlak naast. De bar is pikdonker, verlicht met nep olielampen en je ziet geen hand voor ogen!
Daarna lopen wij naar Boudro's, een restaurant aan de Riverwalk. Daar hebben wij in augustus 2014 ook gegeten, tijdens onze House Hunting Trip. Tania had het restaurant aanbevolen gekregen door haar buurman in het vliegtuig en dat was een goede tip! Het is een bistro die Europese cuisine vermengt met Texaanse invloeden. Na wat aanvangsproblemen, krijgen wij een tafeltje in een hoekje en

kunnen wij bestellen. Ik neem 'Faux Gras', een kippenleverpâté op geroosterde brioche met appelcompôte, Arnold gaat voor de 'Seacakes' van krab met aioli. Daarna neemt hij gegrilde visfilet met geroosterde groenten en rozemarijnaardappeltjes, ik kies voor de 'Duck Three Ways': een loempia met crispy duck en sojasaus, een gelakte eendenbout met bloedsinaasappelsaus en een enchilada met gerookte eend. De laatste hoeft van mij niet zo erg, maar de andere zijn absoluut tongstrelend!
Als dessert delen wij de Vanilla Ice Cream Puff: twee soesjes gevuld met ijs, geserveerd met in Grand Marnier geweekte vruchten en een warme saus van Belgische chocolade!! Volbuikig hobbelen wij weer terug naar de parkeergarage en wij rijden door een steeds aanzwellende onweersbui naar huis. In San Marcos regent het oude wijven, dus stop ik mijn nieuwe schoenen in een plastic zak en ren op blote voeten naar de huisdeur!! Wat een weer!