Remnants of a Riotous Life

Vrijdag 2 juni nuttigen wij ons galgenmaal in apartement 607 met restjes uit de vriezer. Zaterdag 3 juni begint het harde werk: ik was alles wat los en vast zit terwijl Arnold alle spijkers uit de muur haalt en de gaten stopt. Wij hebben verf gekregen van Maintenance, want de muren zijn lichtbruin en die moet je bijwerken. Het eindresultaat is niet helemaal wat wij ervan verwachten maar hopelijk kan het door de ballotage. Wij zetten alles klaar voor de verhuizers. De meeste keukenspullen gaan nu naar Tania (want het waren haar spullen van origine;) en ik zet alles klaar op twee tafels in de eethoek. Wij verzamelen alles om het makkelijker te maken voor de verhuizers en ook voor onszelf als wij straks gaan uitpakken: boeken bij de boeken, kleding bij de kleding, linnengoed allemaal bij elkaar. Om 3 uur houden wij het voor gezien. Ik ben moe en we moeten inchecken in het hotel. Dat wordt weer de Candlewood Suites, net zoals toen wij hier voor het eerst belandden. Arnold heeft alle koffers gepakt met de spullen die wij de eerstvolgende 6 à 8 weken nodig denken te hebben: 3 koffers, 2 roll-ons. En dan nog een paar kratjes met overgebleven huishoudelijke spullen, want de eerstkomende 10 dagen moeten wij nog wel ontbijten en lunchen. De Candlewood Suites is een long-stay hotel, en heeft keukenblokjes maar geen restaurant. Ik richt de hotelkamer in en hang alle kleding weer op terwijl Arnold met een makker van de loge de spullen uit onze opslag haalt. Die makker (John Stefanowicz) heeft nl. een truck! Als wij de spullen door de verhuizers willen laten ophalen (de Storage Unit is aan de overkant van de I35, 3 minuten rijden van ons vandaan), moeten wij daarvoor $250 betalen. Dat wordt gezien als een extra stop!

Volgens mij hebben wij dezelfde kamer als in 2014, aan de achterkant, ter hoogte van de BBQ beneden, met uitzicht over het distributiecentrum van de H.E.B. en het spoor. Daarachter ligt de Hill Country. Als Arnold terug komt, heeft hij een kaart en een afscheidscadeautje bij zich van Haley, onze achterbuurvrouw, een heel lief kind. Ik had van de week iets bij haar deur achtergelaten, want zij was niet thuis. Nu had zij iets bij onze deur achtergelaten, want wij waren niet thuis: beignetmix uit NOLA (New Orleans!).
's Avonds beginnen wij aan onze Sentimental Restaurant Tour: iedere avond gaan wij nu bij een tent eten waar wij de afgelopen jaren lekker gegeten hebben. Voor vanavond staat de Grist Mill in Gruene op het lijstje. Maar als wij daar aankomen, blijkt het superdruk: de diploma uitreikingen van de middelbare scholen zijn net geweest en hele busladingen willen daar uit eten. De wachttijd is een uur en dat red ik niet meer! Wij rijden een klein stukje terug, en kloppen aan bij de Gruene Door, een leuke bistro waar wij ook al eens dineerden. Ja,

daar is nog genoeg plaats en wij kunnen buiten op het terrasje neerzijgen. Arnold neemt de Surf & Turf (biefstuk en garnalen) met macaroni met kaas, ik kies de Forel met parmesan en groenten. Het is heerlijk rustig hier en wij genieten. Daarna maken wij van de gelegenheid gebruik om bij de grote H.E.B. in New Braunfels nog wat boodschappen te halen, o.a. champagne voor onze afscheidsbrunch. Bij de hotelbalie halen wij een DVD en als een andere hotelgast ons ziet lopen met champagne en DVD roept hij: dat wordt een gezellige avond! Wij kijken uiteindelijk naar 'The Son' op TV en gaan dan snel naar bed.
Zondag 4 juni is het meer van hetzelfde. Na de gebruikelijke routine (Arnold fitnesst, ditmaal in het hotel, daarna spek met eieren die ik klaarmaak op de pitten in de hotelkamer, de hele week ruikt de kamer nog naar bacon!!) gaan wij weer naar The Palazzo, om daar alles af te werken. Arnold gaat verder met gaten stoppen. Ik begin alvast met het uitsoppen van de keukenkastjes. Wij werken keihard

tot een uur of half drie en doen dan nog de financiën. Om 4 uur ga ik naar het hotel terug, Arnold werkt nog even door. Vanavond dineren wij bij Gusto, de Italiaan in Austin, waar wij met Oud en Nieuw ook waren. Het is een werkelijk fantastische maaltijd: kaas en hertenworst vooraf met olijven, vijgen en crackers. Daarna Bolognese voor mij, lasagna voor Arnold. Wij vallen nog in het Happy Hour, hetgeen betekent dat een fles wijn 25% goedkoper is. Komt dat even goed uit!! Wij bestellen een Nero d'Avola. Toe gorgonzola en caramelpudding. Verrukkelijk. Om 8 uur zijn wij weer thuis. Wij zijn zo moe dat wij nog wat lezen en dan naar bed gaan.
Maandag 5 juni: Tweede Pinksterdag. Maar niet hier! Vandaag komen de verhuizers, maar ze worden pas vanaf 13 uur verwacht, dus doen wij het vanmorgen rustig aan. Ik krijg een mailtje van Karen Glerum van Global Connection, ze wil een stukje schrijven over mijn Volunteer Award! Een week of wat geleden had zij mij gemaild omdat zij nog iets over mij wilde vertellen in een artikel. Ik had haar toen verteld over mijn Volunteer Award en nu wordt daar een apart artikeltje aan gewijd!
Om 11 uur bellen de verhuizers dat zij rond 12 uur zullen arriveren. Wij zijn net in het appartement want Arnold is de computer aan het afbreken. Dus gaan wij terug naar het hotel voor een snelle lunch. Eerst zouden zij pas ergens tussen 1 en 3 uur komen, dus dit een welkome aanpassing van het schema. Als wij weer aan komen rijden, staat de verhuiswagen al voor de deur. Er zijn drie verhuizers, alledrie hispanic, erg vriendelijk. Ze gaan, na enige instructie onzerzijds, keihard aan de slag. Alles van Tania wordt keurig apart ingepakt en ze doen helemaal niet moeilijk over etenswaar en de fles whisky die wij nog over hadden. Ze zijn wel gemakkelijker dan in Nederland: ze gebruiken geen bubbelwrap, ook niet voor de schamele meubelstukken die wij hebben, niet alles wordt in dozen gestopt (bijv. onze containers met kerstspullen) en de lepeltjes worden hier niet individueel in plastic hoesjes gestopt. (de bestekbak wordt in zijn

geheel in papier gerold en dan in een doos gestopt!!). Binnen drie uur zijn ze klaar en staat alles in de wagen. Dit is niet de container: alles moet morgen overgepakt worden en dan wordt de container verzegeld. Helaas zijn wij daar niet bij. Er staan 65 items op de paklijst, dat zijn er 23 meer dan op de heenweg!! Ondanks dat wij meubelstukken hebben verkocht! Het zal wel hoofdzakelijk kleding zijn, want ik heb me niet echt ingehouden, met de kledingprijzen hier;)
Om kwart over 3 zijn wij weer terug in het hotel en kunnen wij bijkomen bij een kopje thee. Nog net op het laatste moment was een pakje van tante Riet binnengekomen: ons afscheidscadeau. DVD's over Lincoln, Amerika en natuurparken. Dat wordt straks met heimwee smullen aan de andere kant van de plas!
Om kwart voor 6 gaan wij naar de Red Lobster in een regenbui. Vandaag een balansdagje: geen wijn, alleen vis of garnalen met rijst en een salade vooraf. Erg lekker. Om kwart voor 7 zijn wij weer thuis en kijken wij eindelijk naar Butch Cassidy and the Sundance Kid op DVD.
Dinsdag 6 juni: Arnold gaat fitnessen en ik blijf nog even lekker liggen. Om kwart voor 11 gaan wij naar de stad. Eerst naar de Wells Fargo Bank, want wij moeten onze spaarrekening opheffen en het geld naar Nederland overmaken. Onze Personal Banker Sarah is er niet, dit zit op het bijkantoor op de campus. Dus dan maar daarheen.

Op de campus kun je zonder permit nergens parkeren, dus huppelt Arnold de auto uit en ik blijf rondjes rijden. Hij komt terug met veel groeten van Sarah en een Texas State T-shirt. Daarna gaan wij naar de H.E.B. om taarten op te halen: eentje voor de staf van de Palazzo en eentje voor de loge. Wij brengen de taart meteen naar de Palazzo en maken een foto met de dames: Tori, Suzanne, Nubia en Nancy. Voor de verandering zijn zij er eens allemaal!
Na een broodje kipsalade in het hotel zijn wij om 2 uur weer in ons appartement. Wij gaan alvast schoonmaken. Om kwart voor 3 komt Cort ons huurmeubilair ophalen. Het blijkt dezelfde man die het drie jaar geleden ook kwam brengen, James; hij herinnert zich het nog! Samen met een hulpje kart hij alles in de vrachtwagen.Wij moeten nog wat papieren tekenen en that's it! Wij maken de rest van het appartement schoon, dweilen alle vloeren en gaan dan weer terug naar het hotel. Daar halen wij Arnold zijn Philips-pasje op,

vervolgens leveren wij de Philipstafel in en dan is het tijd voor een kop thee. Wij zitten een uurtje rustig, dan maakt Arnold zich klaar voor de loge. Ik word opgehaald door Gail en Jennie. Wij rijden naar het Clear Springs restaurant voor een catfish dinner (meerval). Dat was mijn idee en de dames waren er snel voor te porren! Terwijl wij wachten op ons eten, loopt er ineens een kakkerlak over de tafel (je zit tenslotte in de country!), maakt rechtsomkeert en daalt af naar duistere oorden via het tafellaken. Gail is in alle staten en durft haar tas niet meer open te maken. Zij heeft een short aan en kijkt voortdurend onder de tafel of zij iets ziet bewegen! Zij is al net zo'n held als ik!! Aan het tafeltje achter ons zit een ouder echtpaar. Op een bepaald moment staat de man op en vraagt om stilte in de enorm rumoerige zaal. Hij vraagt om een rondje applaus omdat zijn vrouw het al 35 jaar met hem uitgehouden heeft en dat is een hele prestatie, zo zegt hij! De zaal breekt uit in applaus en gejuich, terwijl zijn vrouw onder de tafel wil kruipen ;)
Om kwart over 8 ben ik weer terug in het hotel en om 9 uur ga ik naar bed. Arnold zit intussen in de loge. Hij mocht zelf zijn galgenmaal kiezen (meatloaf op drie manieren) en zijn taart is het dessert. Als hij om half 10 thuiskomt, kan hij de deur niet in. Zijn sleutelkaart doet

het niet meer en omdat wij in een suite zitten, met een aparte slaapkamer, hoor ik niets , ook al vanwege de airco! Hij moet drie keer op en neer voordat hij met een loper binnengelaten wordt!
Woensdag 7 juni: Om half 8 moet ik opstaan om Arnold naar de zaak te brengen. De laatste dagen van deze week moet hij nog werken. Maandag en dinsdag had hij vrij genomen om mij te helpen bij het verhuisproces (uitzonderingsgewijs, erg lief!!). Ik ga zitten wachten op de tapijtreinigers, die zouden bellen als zij uit Austin komen. Om half 10 krijg ik een telefoontje: welke soort reiniging wilt u: basic of superdeluxe? Ze zijn er al en hebben een loper gehaald bij het kantoor. Dat was niet de afspraak, dus ik rijd snel naar de overkant. Een niet al te slimme oude jongen staat voor de deur op mij te wachten. Hij gaat aan de slag terwijl ik nog wat in de keuken rommel. Ik ben een keukenrol en een pak afvalzakken kwijt! Ik zoek alles af maar kan ze niet terugvinden. Heeft Arnold ze soms ingepakt? Even later merk ik dat ook de twee stoeltjes van Jodie Law missen!! Die stonden nog op transport te wachten. De tafel is er nog wel. Iemand is hier binnen geweest!! Suzanne, de Property Manager, komt net langs en ik haal haar erbij. Ze is ook totaal verbijsterd: wie steelt er nu keukenrol en twee eeuwenoude stoeltjes? Maar ze doet verder niets. Als tapijtenman klaar is, ga ik nog even buurten bij Gail. Ik heb een lading schoonmaakmiddelen voor haar. Zij is mijn kliekjesadres: heb ook al overtollige bakspullen en keukenvoorraad bij haar afgeleverd. Daarna laad ik de tafel van Jodie in en na een lunch in het hotel met kliekjes meatloaf ;) rijd ik naar Jodie en Debra. Maar niet voordat ik uitgebreid met Tania bijgekletst heb via Whatsapp. Ze zit op haar praatstoel en wij leuten wel 45 minuten. Om kwart over 1 rijd ik naar Jodie en blijf bij hen een tijdje in het prieel zitten kwekken. Gelukkig vindt Jodie het verlies van haar stoeltjes absoluut geen probleem.
Om drie uur ga ik naar de H.E.B. voor een paar boodschappen en dan heb ik nog niet genoeg. Ik rijd voor de laatste keer naar de Ross en

koop voor Tania en mezelf nog een jurkje. Gewoon omdat het nog kan. Retail Therapy noemen ze dat hier!
Dan rijd ik naar het hotel, fris me op en kleed me aan voor Arnold zijn afscheidsborrel met collega's. Daar kwamen ze lekker op tijd mee: maandagavond kreeg hij een mailtje of het op woensdagavond kon. Wij moesten er wel onze Sentimental Restaurant Tour voor omzetten, maar dat geeft niet. Om even na half 6 kom ik bij de Railyard Bar downtown aanzetten. Ik blijk de laatste: iedereen is er al. Het is een erg leuke tent met een mooi groot terras (een unicum hier). Er zijn 20 man aanwezig (waarvan 2 dames: Julie en ik). Ik klets uiterst gezellig met collega's Bear, Solomon en Mikael. De meesten eten ook een hapje maar wij houden ons kruid droog voor de Texas Roadhouse. Arnold krijgt een kaart met bedankjes van iedereen en ik maak een groepsfoto. Om 7 uur eten wij een steakdinner bij ons vertrouwde Roadhouse. Om 8 uur zijn wij alweer thuis en buiken wij uit voor de buis met The Spy Who Loved Me, ter ere van Sir Roger Moore, onlangs verscheiden.
Donderdag 8 juni: Nadat ik om 8 uur Arnold weggebracht heb, ga ik om half 10 naar de Palazzo. Vandaag is een belangrijke dag: de zgn. Walk-Through vindt plaats, de laatste inspectie. Die bepaalt of wij onze borgsom terugkrijgen of niet. Ik trek de laatste dingen recht en ben net klaar als Anna Zieleniewska, onze Destination Services Consultant, voor de deur staat. Het is een frêle Poolse van een jaar of 30, erg

aardig. Tot dusver hebben wij nog niet veel aan haar gehad, want wij hebben alles betreffende de verhuizing zelf kunnen regelen. En die dingen waarbij wij hulp hadden willen hebben (zoals de verkoop van de auto), vielen buiten haar expertise blijkbaar. Samen bekijken wij het appartement, zij bekijkt kritisch verkleuringen in de douche en de wastafel. Ze kijkt terwijl ik kattenvoer buitenzet en vertelt over haar poes, die eens na een verhuizing 6 weken zoek was en door toeval weer teruggevonden werd, broodmager maar zelfs zonder vlooien!
Even later staat Tori (Victoria Herrera, een van de stafleden) voor de deur. Chris, de klusjesman, is al in ons appartement wezen kijken en heeft gerapporteerd dat alles er prima uitziet, vertelt zij. Zij neemt niet eens de moeite om zelf te kijken, zet overal kruisjes bij van 'prima' en ondertekent het formulier. Wij krijgen onze borgsom geheel terug. Zelfs Anna staat ervan te kijken hoe gemakkelijk dit allemaal gaat! Ik neem afscheid van de dames en rijd dan naar New Braunfels om nog wat boodschappen te doen. Ik haal een taart bij de H.E.B. Plus voor mijn nagelheer, vanmiddag heb ik de laatste afspraak bij BP Nails. Tijdens de lunch kan ik meegenieten van al het gekakel op TV over de Comey debatten. De net ontslagen directeur van de FBI klapt uit de school over de President van de USA!
Peter, mijn nagelstylist, straalt als ik hem de taart overhandig met 'Thanks for a Job Well Done", maar als hij hoort dat ik voorgoed weg ga, is de hele salon triest. Ik krijg een afscheidsknuffel van zijn vrouw Mi en veel goede wensen. 's Middags houd ik me koest, want ik

ben moe! Om 5 uur ga ik Arnold ophalen en om 6 uur gaan wij eten bij de Root Cellar. Arnold heeft een training met zo'n 15 man, maar die eten allemaal individueel, dus zijn wij maar met zijn tweetjes. Wij houden het vanavond bij kip: Arnold met bourbonsaus en gefrituurde asperges, ik met Cordon Bleu en gegrilde asperges en aardappelpuree. Toe: Snickerdoodle Breadpudding natuurlijk!!
Wij drinken een kop thee bij de Root Cellar Café op de Square en maken een laatste rondje over de Square. Even afscheid nemen. Het voelt nog steeds onwerkelijk dat dit straks niet meer onze stad is.
Het is half 8 als wij bij het park aankomen voor het tweede parkconcert van het seizoen. Vanavond is er een nieuwe jonge band, de James Keith Band. James Keith is een jonge singer/songwriter en hij heeft een band om zich verzameld met een basgitarist, een drummer en een violist met paars haar die ook in de Austin Symphony speelt! Het is leuke muziek, een mengelmoes van rap, reggae, blues, folk, van alles wat. Wij hebben een oud plaid meegenomen om op te zitten, want de stoeltjes zitten in de container! Voor ons zit een lesbisch stel met een kleine baby, die ze een koptelefoon hebben opgezet om als gehoorbeschermer te dienen. Het is een superkoddig gezicht!! Wij zien Sarah, onze Personal Banker, altijd een trouwe fan. Verder is er niemand die wij kennen, dat is uitzonderlijk! Er is een volle maan en wij blijven het hele concert,

hoewel wij eerst van plan waren om vroeg naar huis te gaan. Maar zoals altijd is de sfeer té relaxed en té gezellig.

Vrijdag 9 juni :Op om half 8. Eerst moeten wij weer taarten halen bij de H.E.B., twee reusachtige jongens voor Philips, zgn. 'half sheets'. Ik houd ze op schoot en dat is een moeilijke klus, want ze zijn behoorlijk zwaar. Als ik weer terug ben in het hotel, stop ik eerst een paar wassen in de machine beneden in de wasserette. Het is vandaag erg bewolkt en niet echt heet. Ik doe de strijkwas al neuriënd, hetgeen het kamermeisje de vraag ontlokt of ik van strijken houd! Gaat wel, er zijn slechtere karweitjes!
Om 11 uur heb ik een afspraak met Jody Cross, onze masseuse. Heerlijk om even weer op de plooi terug te komen, zoals de Belgen zeggen. Ik maak een foto van haar met hond Apaw en zij vraagt van alles over internationale verhuizingen. Heb voor haar een goodybag met 2 stroopwafels en een bedankkaartje en ik krijg van haar ook een bedankkaart! Heel lief.
Als ik zit te lunchen komt er een e-mail van de verhuizer binnen met

foto's van de container en de verzegeling. Goed zo, alles is ingepakt, nu wachten op de verzending van het geheel, het is te hopen dat het snel scheep gaat. 's Middags houd ik me maar weer koest, want ik ben nog steeds moe. Als ik om 5 uur Arnold ophaal, frist die zich snel op en wij rijden meteen naar Austin, want vanavond staat Chez Nous op het programma. Er is een grote Bikers Convention gaande, straten in het centrum zijn afgezet en over wemelt het van de dikbuikige, getatoueerde en paardenstaartdragende bikers! Dit festijn schijnt meer mensen te trekken dan SXSW (South By South West, een groot cultureel festival in het voorjaar) en meer geld in het laatje te brengen, volgens de serveerster in Chez Nous. Want, zegt zij, die machines zijn $25.000 per stuk, dus daar zit geld! Volgens mij wil dat niet zeggen dat die bikers dan nog geld overhebben voor iets anders dan bier en friet, maar ik ben bevooroordeeld!
In Chez Nous is het in ieder geval uitgestorven, zeker voor een vrijdagavond, er zijn slechts 3 tafeltjes bezet. Wij nemen het menu en krijgen pâté en zalmrillette vooraf. Ik neem de Bavette d'Aloyau, een steak met pastisboter; Arnold neemt de Truite aux Champignons. Toe nemen wij een kaasplateau met 4 verschillende kazen waaronder een excellente Gruyère. De restjes mogen wij mee naar huis nemen. Om 8

uur zijn wij weer terug in hotel en kunnen wij rustig uitbuiken.

Zaterdag 10 juni: Ik sta op om half 9. Arnold heeft een kapperafspraak bij Antonio om 9 uur, die gek! Als hij daar aankomt, blijkt Antonio 10 uur in zijn agenda te hebben staan en is hij nog niet eens aanwezig! Als Arnold weer terug is, rijd ik naar de Twice Blessed om te zien of er nog cheques voor mij liggen (nee) en naar de bib om mijn laatste boek in te leveren. Arnold heeft een lunchafspraak in Kyle met broeders van de loge aldaar. Hij komt opgetogen terug met een mooi schild dat zij voor hem gemaakt hebben, gemaakt van een stuk hout van het plafond van de (inmiddels gerenoveerde) loge. Arnold had daar vorig jaar advies gegeven over de LED-verlichting!
's Avonds rijden wij naar Wimberley: wij willen nog een keertje eten bij Linda's Fine Foods. Het is prachtig weer daarvoor. Wij eten

binnen, echt Texaans eten maar met cachet: een heerlijke salade met cranberries en blue cheese en een paar 'devilled eggs', daarna Southwest meatloaf voor mij (met mais, pepers, tomaten e.d.) en Arnold krijgt biefstuk met geglaceerde worteltjes. Het smaakt voortreffelijk. Wij bestellen een stuk appeltaart voor toe en verplaatsen ons naar de tuin, waar intussen een bandje optreedt. Bill Hearne en twee consorten (banjo, gitaar en een contrabas) spelen lekkere country. De houten tafels zitten vol met locals en het is heerlijk toeven onder de eeuwenoude eik. We zitten een klein uurtje daar en rijden dan terug naar het hotel om van de laatste aflevering van 'The Son' te kunnen genieten.
Deze week was een afscheidsmarathon en tegelijkertijd het opruimen van wat mijn goede vader altijd placht te noemen: 'de restanten van een losbandig leven' !