Goodbye Brunch

's Ochtends staan wij om half 9 op, wij doen rustig aan. Wij hoeven niet te ontbijten, want vandaag is het tijd voor onze afscheidsbrunch in het Price Center. Ik heb speciaal een knalroze jurk voor de gelegenheid gekocht (weer eentje van Der Kaiser!) want ik wil vandaag vrolijk voor de dag komen. Arnold trekt zijn nieuwe lila overhemd aan. Het is al triest genoeg om afscheid te moeten nemen van al onze vrienden.
De uitnodiging is uitgegaan naar ongeveer 30 personen (inclusief partners), maar een heleboel hebben verstek moeten laten gaan. Sommigen omdat zij verhuisd zijn, sommigen omdat zij op reis zijn en sommigen omdat zij ziek zijn. Wij houden een clubje van 18 personen over en dat is een mooi aantal. Ray Abazi, de Albanese kok van het Price Center, heeft een prachtig mediterraans buffet samengesteld, met dolmades, kikkererwtensalade, Chicken Cacciatore, Meatballs Marinara, Italiaanse saucijsjes, pilafrijst, pasta, en nog veel meer! Als wij om kwart voor 11 aankomen, zit Annette al

in de auto te wachten met de taart die wij bij haar besteld hebben. Zij heeft zich weer ongelooflijk uitgesloofd en de taart is schitterend. Wij hebben er de Texaanse en Hollandse vlag op laten zetten en zij heeft dat aangevuld met nog wat bloemetjes.
Ray wil maar al te graag met ons op de foto, zet zijn bril af en beweert trots dat hij op Robert de Niro lijkt (hij heeft niet eens ongelijk!!).
Om even na elven komt Melisa Morse aanlopen, al snel gevolgd door Bob en Mary en Brita en Robert. Langzaam druppelen de gasten binnen: Gail, zus Jodie, moeder Jennie, Debra Law (zonder Jodie, die kon het niet aan), Debbie (zonder Mike want die is ziek), John Tolbert, Josh en Allison Brake, John Stefanowicz, Jack (zonder Mary want die zit in South Carolina) en tenslotte John Sisemore. Als iedereen er is, nodig ik de gasten uit om het buffet eer aan te doen en dat laat men zich niet twee keer zeggen. Er komt champagne op tafel (daar hebben wij voor gezorgd) en de sfeer zit er goed in.

Als iedereen de eerste ronde achter de knopen heeft, begin ik aan mijn speech. Die gaat als volgt:

Dear Friends,

We’re here today on a serious mission: saying goodbye to y’all!
I won’t pretend that this is easy for either of us. A transfer from what I would describe as one of the best times of my life is never going to be easy!
Yet we do not want this to be a funeral style event: I put on my happiest dress today, let’s go out with a bang! Let this be a celebration of all glorious things San Marcos has to offer, including you!
We have had such a blast here in Texas, words can hardly describe.
We followed the history of the Texas Republic and visited the Alamo, Gonzalez, Goliad, Washington on the Brazos, Nacogdoches and San Jacinto. A colorful history it is for sure. We didn’t of course succeed in covering all of Texas, but that doesn’t mean we didn’t try!
Highlights were ( in random order!): sitting in Old Mission Control in NASA, seeing Clint Black perform at Billy Bob’s, biking on the river walk in San Antonio, waking up in the middle of the night to do some stargazing in Big Bend National Park, singing with the Pirates of Penzance in the Grand 1894 Opera House in Galveston, seeing the sunken trees in the Canyon of the Eagles, celebrating Bastille Day in Austin, standing at almost the exact same spot as Kennedy’s killer in Dealy Plaza, eating Sauerkraut mit Bratwurst in Fredericksburg and Gulf shrimp in Corpus Christi.

Also, we travelled a lot in the States: Alaska, California, New York City, Massachusetts, Florida, and the Deep South: New Orleans and Charleston. And we visited French Canada: Montréal and Québec

City.
Our Bucket List has grown substantially smaller these last few years!

We also dove into all things San Marcos: we saw magnificent performances at Texas State, we were big fans of the Summer Concerts in the Park, hanging out with the same crowd every Thursday, we tubed on the river, listened to music on the square and in Cheatham Street, had lunch at Cock’s House and BBQ at Kent Black’s!
Arnold became a member of San Marcos Lodge no. 342 and felt very welcome there. He also visited several lodges in the area. And I volunteered at the Animal Shelter, the Library and the Heritage Association.

Words can also not describe the wonderful friends we met here, it was The Number One easiest transition ever, anywhere! Everyone was so welcoming and easy to get to know, it was amazing. When we came here, we more or less expected gun toting cowboys in boots and hats, based on the westerns we watched as kids, and we wondered if we would fit in. But that idea could not be further from reality and we didn’t have to worry. We fit in in no time and loved every minute of it!
As the saying goes: We’re Texans, not born and bred, but we got here as soon as we could!

So, after 2 years, 7 months and 3 weeks we’re fixing to leave for the Netherlands and we’ll have to try to fit back in there! Of course, you’re all invited to come over and visit with us!
Do not leave today without our Dutch address and Dutch e-mail. I have prepared a little Dutch treat for you and no, that doesn’t mean you have to pay for your own brunch afterwards!

I would like to end by quoting Michelle Obama (and I wouldn’t want to quote her without saying so, ‘cause that can get you into trouble!) by saying: ‘It has been an amazing journey, thank you for sharing it with us’!!

I’d like to propose a toast to San Marcos and to good friends!!


De speech valt in goede aarde en daarna gaat iedereen nog eens voor een volgende ronde en nog eentje.....Ray heeft zijn best gedaan en ik breng hem een glas champagne en breng een toast op hem uit. Intussen is het gezellig aan de twee tafels. Er is een Vrijmetselaarstafel en een 'profane tafel'! Grappig is dat er verschillende mensen zijn die elkaar weer van iets anders kennen. Zo kent Debbie de Whalins en ook Allison, de vrouw van Josh Brake, de Voorzittend Meester. Als dessert is er fruitsalade en de fantastische taart van Annette, die veel punten scoort. Een ouder echtpaar, de enige andere gasten bij de brunch (die gewoon voor iedereen open is), blijkt ook in Nederland geweest te zijn en spreken mij aan. Zij brunchen iedere zondag in het Price Center en verontschuldigen zich ervoor dat zij Party Crashers zijn. Zij zijn ooit in Blericum geweest voor een congres in een of ander kasteel en vertellen daar trots

over. Ik bied ze een stuk van de taart aan.
Daarna gaan wij over tot het distribueren van lootjes, want wij hebben nog drie flessen rode wijn over, die wij niet mee mochten nemen en die wij nu verloten onder onze vrienden. De gelukkigen zijn Debbie, Bob Whalin en John Sisemore! Intussen houdt Brita het niet uit en ze begint, zoals gebruikelijk, met kopjes koffie en taartbordjes te slepen. Ook als zij niet iets organiseert, is ze altijd aan het redderen! Na afloop drukt zij Arnold een bankbiljet in de handen als bijdrage aan het geheel. Het blijkt $100 te zijn!!
Het wordt langzamerhand tijd om afscheid te nemen. Ik heb voor iedereen een goodie bag voorbereid met een persoonlijk bedankkaartje en 2 stroopwafels. Die delen wij aan iedereen uit. Jennie houdt het niet helemaal droog en Debbie ook niet. Het is niet voor te stellen dat wij elkaar niet meer wekelijks zullen zien. Er zijn een aantal die echter vaste voornemens hebben om ons in Nederland om te komen zoeken, waaronder Gail, Debra, John Stefanowicz en Jack. Wij zullen zien! Wij zijn in ieder geval vast van plan om hier nog weer eens op bezoek te komen!
Na afscheid van Ray genomen te hebben, rijden wij weer terug naar het hotel, waar wij eens even bij moeten komen van alle indrukken. Hoewel wij hadden aangegeven dat men geen cadeaux moest meenemen (want die zouden wij dan in de koffer moeten meeslepen!) krijgen wij toch nog een paar lieve dingen. Van Gail krijgen wij een pakketje voor in het vliegtuig met Texaans snoep (Frittos, chocolade Millionaires en Jerky!) en Texaanse tijdschriften, hartstikke leuk. Van Brita en Bob krijgen wij een Texaans formaat tomaat uit hun eigen groentetuin. Daar hadden zij al heel trots over verteld tijdens ons afscheidsdiner bij the Italian Garden!
En Bob en Mary komen met een énige kaart aan van Dr. Seuss:

You're leaving? You're kidding! It just isn't fair- you're packing up Here and departing for There! The Heres left behind are bummed to the max. It's hard to accept, but they have to face facts- there's nothing the folks Here can do but insist you'll be warmly remembered and mournfully missed!
Just know, as you're headed off into the blue, that a big piece of Here will be going with you! When you've arrived There and completed your quest, remember those Here wish you only the best!


Fantastisch, ik had het zelf niet beter uit kunnen drukken!
's Avonds eten wij de giga tomaat op brood en hij smaakt verrukkelijk. Nog 1 dag te gaan.........................