Koeien, mais en kunstenaars

Zoals ik al dacht begon de dag - na een stevig ontbijt - met het naar de wei brengen van de koeien. Dit keer mochten ze een eindje verderop grazen en waren we wat langer onderweg. Na deze activiteit hebben we samen met de dochter des huizes maïskolven gepeld. We kregen een grote zak met kolven en deze moesten van de korrels worden ontdaan. Een pittig werkje omdat veel van die korrels behoorlijk vast zaten. Ondertussen babbelden we wat over het leven in de community en over haar familie. Ook kwam het onderwerp cavia voorbij. Het water leek haar al in de mond te lopen als ze het erover had. Ze vertelde dat er altijd wel zo'n 20 tot 30 cavia's in huis zijn. Als er dan een feestelijke bijeenkomst is, dan gaat een deel van die cavia's op de bbq, een echt feestmaal!

Klaar met de mais, was het al bijna tijd om te gaan. Dus pakten we onze bagage in, namen we afscheid van het gezin en reden we met de taxi terug naar Otavalo.

Vanmiddag stond een tochtje in de buurt op het programma. We werden opgehaald door een chauffeur, Luis. Hij sprak aardig Engels, vermengd met Spaans wat we steeds beter gaan verstaan. Luis bracht ons eerst naar een waterval. Vlak bij de waterval was nog een zonnekalender van de Inca's. Ėėn van de weinige overblijfselen van deze cultuur in Ecuador. Ook de klinkerweg naar de waterval stamde nog uit de Inca-tijd. Daarna was het tijd voor wat commerciële bezoekjes. Zo kwamen we bij een weverij, waar de eigenaar ons liet zien hoe hij de natuurlijke kleuren maakt. Met bloemen, insecten, vruchten. Er hingen in de weverij prachtige spullen en wij hebben een klein wandkleedje gekocht. De volgende stop was bij een winkeltje waar ze muziekinstrumenten verkochten. Panfluiten, ocarina's, een soort waldhoorn en meer van dit soort houten blazers. Een mevrouw lepelde een keurig praatje op en liet de verschillende instrumenten horen. Ze acteerde alsof er een zaal vol mensen zat terwijl wij de enige twee gasten waren. Zelf nog even geprobeerd op een panfluit te blazen en ik kreeg er nog geluid uit ook. Jan kreeg de hoorn in zijn handen gedrukt en ook hem lukte het om een klank voort te brengen.

Daarna bracht Luis ons terug naar het hotel en hebben we de rest van de middag door het stadje gewandeld. We hebben onder meer een begraafplaats van de indianen bezocht, die erg volgebouwd was met vooral veel witte graven zowel onder als boven de grond. De Indianen zijn vooral katholiek. Bij het gezin waar we waren stond een grote crucifix in de huiskamer. We vroegen of dit misschien gebruikelijk is, maar het antwoord was heel prozaïsch. Het beeld stond er door de week en ging op zondag naar het gemeenschapshuis waar dan een mis werd opgedragen.

Bij het zoeken naar een eetgelegenheid voor vanavond hadden we nog een raar ongelukje. Een oud vrouwtje stond haar deur dicht te maken en stapte opeens naar achteren, net toen Jan daar liep. Ze bleek een bakje met eten in haar handen te hebben, wat met een boog op de grond viel. Daar ging haar avondeten waarschijnlijk. Ze keek heel boos en raapte het eten op en stopte het terug in het bakje. Of ze het ook heeft opgegeten weten we natuurlijk niet.