Gastvrij onthaal

Al vroeg werden we opgehaald om naar het busstation te worden gebracht. Daar kochten we kaartjes voor de bus naar Otavalo die al op het punt stond om te vertrekken. Snel de bagage in de bus gezet en onze plaatsen ingenomen. De bus zat vol met mooi geklede indianen. Dit is het land van de Kichwa-indianen die nog steeds prachtige geborduurde witte blouses dragen met zwarte rokken en omslagdoeken. Van klein tot groot is zo gekleed.

Na een kleine twee uur kwamen we aan op het busstation van Otavalo. We moesten ons melden bij een office, maar omdat het zondag is bleek dit gesloten. Uiteindelijk is het ons gelukt om contact te krijgen met de eigenaar van het office en we konden er om drie

uur vanmiddag terecht. Tot die tijd hebben we Otavalo verkend. Een stadje dat aantrekkelijk oogt met gezellige straatjes en een grote toeristenmarkt op het centrale plein. Otavalo is van oudsher het gebied van de weverijen en de textielindustrie. Overal worden poncho's, truien, omslagdoeken en sjaals aangeboden in de meest vrolijke en frisse kleuren. Wij hebben daar een warme trui voor Jan en een omslagdoek voor mij gekocht. Al wandelend kwamen we ook bij een grote markt voor de plaatselijke bevolking terecht en op een mooi plein waar iedereen zijn zondagse wandeling leek te houden.

Om drie uur naar de office waar de eigenaar ons al op stond te wachten. We reden met hem de stad uit op weg naar een indianendorp voor een bezoek aan een indianenfamilie. Daar aangekomen maakten we kennis met Lous Maria en Segundo. Ze wezen ons onze slaapplaats in een klein eigen huisje. De bedoeling van het bezoek aan een indianenfamilie is dat je ziet en ervaart hoe zij leven. Onze familie nam ons mee voor een rondje door het dorp. Dit bestaat uit zo'n 100 mensen die zover we konden zien allemaal hun eigen stukje grond en hun eigen vee hebben. Na dit rondje maakten ze ons duidelijk dat we na anderhalf uur de koeien op zouden gaan halen voor de nacht. Met andere woorden, we werden naar ons eigen huisje gedirigeerd. Daar in de aanwezige hangmat liggen lezen.

Om half zes gingen we met Segundo de koeien ophalen. Onderweg probeerden we met de weinige woorden Spaans die we kennen een gesprekje aan te knopen. We weten inmiddels dat ze vier dochters hebben waarvan er drie in Quito wonen. Dat de kinderen een lagere school in de community hebben, maar voor de middelbare school wat verder moeten reizen. En dat Segundo iedere avond de koeien bij huis neerzet, maar op mijn vraag waarom, aangaf dat het een gewoonte is waarvan de reden onbekend is.

Toen de koeien in de tuin waren geïnstalleerd mochten we weer terug naar ons huisje. Om zeven uur werd het diner geserveerd en bleek de jongste dochter die mee at gelukkig een paar woorden Engels te spreken. Het eten was simpel maar lekker, de sfeer aan tafel wat ongemakkelijk. Een gesprek is haast niet mogelijk waardoor er lange stiltes vielen. Wat ik wel begrepen heb is dat er voor zo'n achttien jarig meisje hier weinig te beleven is. Op mijn vraag wat er 's avonds in de community te doen is, moesten ze lachen. Het antwoord was 'niks'. De mensen gaan hier vroeg naar bed en ze vertelde dat ze om zich niet te veel te vervelen maar was gaan borduren.

Binnen het uur zaten we weer in ons huisje. Waar we jammer genoeg geen koffie of thee kunnen zetten en dus alleen met een flesje water onze avond doorbrengen.

Ach het is een mooie manier om te onthaasten en ook wij gaan dan maar niet te laat naar bed. Maar het is goed dat we hier maar een nacht zijn. Morgenochtend gaan we - waarschijnlijk nadat we zijn meegelopen met Segundo om de koeien weer in het weitje te zetten - weer terug naar Otavalo.