Treinreis naar de Duivelsneus

Vroeg op vandaag om een spectaculaire treinreis te maken naar de Nariz del Diablo, oftewel de neus van de duivel. Het is een echte toeristische attractie. De reis gaat over een stukje treinbaan dwars door de Andes. In vroeger tijden was het heel ingewikkeld om goederen en mensen van Quito naar Guyaquil te vervoeren. In de negentiende eeuw is toen gestart met het bouwen van een spoorbaan. Om de grote hoogtes en de steile bergen te overwinnen zijn allerlei kunstgrepen toegepast. De afdaling is soms zo steil dat conventionele haarspeldbochten niet voldeden. Om toch af te kunnen dalen zigzagde de trein tussen wissels achtereenvolgens voor en achteruit naar beneden. Bij de bouw van deze spoorbaan is veel dynamiet gebruikt en zijn veel arbeiders verongelukt. De trein

heeft een tijdlang dienst gedaan maar werd door de aanleg van snelwegen minder gebruikt en is nu alleen nog een rit voor toeristen. Je schijnt ook in vier dagen en drie nachten van Quito naar de Andes te kunnen rijden waarbij je in hotels in plaatsen onderweg overnacht. En je kunt nog een heel klein stukje - van Alausi naar de Duivelsneus - proeven van hoe het vroeger was.

Een aantal jaar geleden mocht je dan bovenop de trein zitten en was het traject iets langer, maar bij ons ging het om een treinreis van ongeveer een uur, keurig binnen in een coupé, met een uur verblijf bij een stationnetje. Maar wel met mooie vergezichten en via steile afdalingen en dus het heen en weer steken om de afdaling goed te kunnen maken. Leuk om te doen, maar we hadden er iets meer van verwacht. We zaten met een grote groep Duitsers in de coupé en telkens als er een mooi plaatje links of rechts was, verplaatste de

hele meute zich met fototoestel naar die kant.

Bij de Duivelsneus aangekomen moest je goed je best doen om in die berg een neus van de duivel te zien. Waarschijnlijk was het niet alleen letterlijk maar juist overdrachtelijk bedoeld. Om deze spoorbaan en met name dit traject te kunnen verwezenlijken hebben veel mensen het leven gelaten. Bij het station deed men van alles om de toeristen te vermaken. Er stond een lama waar je op kon zitten voor een foto, er was een tentoonstelling over de bouw van de spoorbaan en er danste een folkloristische dansgroep. Daar hebben we even staan kijken. Bij het laatste nummer haalden de dansers mensen uit het publiek en Jan was de pineut. Maar hij bracht het er goed vanaf.

Terug beneden in Alausi lieten we ons naar de bushalte brengen voor

de tocht naar Cuenca. Tot nu toe ging dat steeds goed, hadden we comfortabele bussen en goede zitplaatsen. Dit keer bleek het een doorgaande bus, kwamen we binnen in een naar zweet ruikend voertuig en moesten we de eerste twintig minuten staan. De rit was zo'n vier uur en gelukkig konden we de laatste paar uur weer gewoon naast elkaar zitten. Een hobbelige rit, hoog door de Andes, met - alweer - prachtige vergezichten!

Eind van de middag waren we in Cuenca, zochten we ons hotel op en hebben we wat door de stad gelopen. De eerste indruk is dat het een relaxte stad is met mooie gebouwen en een koloniale sfeer. Morgen gaan we de stad eens goed bekijken,