Een kijkje in de wereld van de Indigenas

Na een nacht in een kamer die nog helemaal naar stuc rook, stonden we klaar om met Eef op stap te gaan. We startten in het huis zelf. Naast het hotel is een educatief centrum. Hier kunnen mensen uit het dorp computer- of naailessen volgen, er is een atelier waar de gemaakte spullen worden verkocht en er is een lokaal waar kleuters les krijgen. Eef heeft vandaag veel over het leven in Guamote en de bergdorpjes eromheen verteld. In Guamote is 95 procent van de mensen van Indiaanse afkomst. In de bergdorpjes 100 procent. Het is de armste streek van het land. De mensen werken hard, zijn arm maar volgens Eef tevreden en solidair met elkaar. Veel oudere

mensen zijn nog analfabeet, maar de generatie onder de 40 jaar gaat in ieder geval naar de lagere school en vaak ook naar de middelbare. Vrouwen zijn belangrijk om het gezin bij elkaar te houden, de mannen kennen een machismocultuur. Veel vrouwen worden mishandeld en pas sinds kort komen sommigen ertegen in het geweer. In de keuken van het hotel werken allemaal vrouwen uit de regio en Eef vertelt dat het regelmatig gebeurt dat een vrouw met een blauw oog binnen komt. Kinderen zijn dus vaak getuige van huiselijk geweld.

Nadat we de ruimtes bij het educatief centrum hadden bekeken, trokken we de bergen in. Jammer genoeg regende het flink, waardoor alles modderig en glibberig was.

Onze eerste stop was bij een schooltje voor indianenkinderen. Het is

nu vakantie, maar de helft van de kinderen komt toch elke dag naar school, waar de leerkrachten in ieder geval in juli nog aanwezig zijn. Volgens Eef ook zodat ze niet keihard op het land hoeven te werken. Het schooltje bestond uit twee armoedige lokaaltjes, een keukentje en een modderig speelveld. De kinderen waren daar aan het spelen, maar kwamen nieuwsgierig kijken naar de vreemde mensen. Ze zagen er schattig uit, met hoogrode wangetjes. Heel fotogeniek, maar we hoorden dat het verbrande wangen zijn. De zon heeft heel veel kracht zo vlak bij de evenaar en ook de wind zorgt ervoor dat de kinderen heel pijnlijke wangen krijgen. Eef vertelde dat ze probeert om met nivea een deal te maken, zodat de wangen van de kinderen kunnen worden beschermd. We kregen vlierbessenthee en de kinderen bakten een soort oliebollen voor ons. Dit soort kleine schooltjes zijn er overal in de bergen en belangrijk, niet alleen voor de educatie van de kinderen maar ook voor de saamhorigheid in het dorp. Toch staan ze - net als bij ons - op de nominatie om te

verdwijnen. Te klein en daardoor in kwaliteit volgens de regering te mager.

Aan het eind van ons bezoek zongen de kinderen voor ons een aantal patriottische liederen. Sommige van de kleintjes heel fanatiek. Nadat we de varkensstal van het dorp hadden bekeken, vertrokken we naar het volgende project.

Dit was een gezin dat van schapen- en apalcawol poncho's maakt. Hun huisje stond op een heuvel en om boven te komen was met het modderige weer een heel klusje. We kwamen eerst in hun huisje. Heel armoedig maar wel met sinds kort een kachel om op te koken. De moeder liet ons zien hoe ze de wol met de hand spint. Eef vertelde dat ze een heel oud weefgetouw hadden en dat ze van de stichting een nieuwe hadden gekregen. Dus gingen we die bekijken.

Maar bij het verlaten van het huisje was de grond zo modderig en glad dat ik onderuit ging. Dat had ik weer! Nou ja onder de kraan de meeste modder van mijn handen gehaald en naar het 'atelier' van het gezin gegaan en daar het weefgetouw bewonderd. Uiteraard ook wat gekocht al was het maar om dit gezin te steunen.

De laatste stop was bij een origineel indianenhuisje, gemaakt van een soort leem en riet. Ook dit stond weer bovenop een heuvel, maar met behulp van Carlos, de chauffeur van vandaag, ging het goed. Er was niemand thuis, maar Eef had de sleutel. Het huisje behoorde aan een van de vrouwen die in de keuken in het hotel werkt. Ze loopt van Guamote naar haar huisje (dat kost haar een uur) of ze lift mee in een pick-up truck die je hier veel ziet. Het huisje was heel donker, wel stond er de radio aan. Dat is een gewoonte van de indianen, eigenlijk om hun vrijheid te benadrukken. Tot zo'n veertig jaar terug waren ze nog slaven op de haciënda's . Toen we een beetje aan het donker waren gewend zagen we een rommelig huisje met aan de ene kant een kookhoekje en aan de andere kant een bed. Achter het kookhoekje was een ren waarin cavia's liepen, hoogstwaarschijnlijk voor eigen consumptie. Het waren in ieder geval geen huisdieren. De vrouw uit het hotel woont daar met haar man en haar moeder. Maar omdat moeder slecht ter been was, woonde ze tijdelijk in Guamote. Je kunt je haast niet voorstellen hoe een ouder persoon die glibberige heuvel op kan komen en in zo'n huisje kan leven. Veel mensen hebben ook wel een stenen huisje, maar dat gebruiken ze over het algemeen als opslagplaats, ook omdat het kouder is.

Interessant om zo meer te horen over het land waar we door reizen en tegelijkertijd zijn we blij dat we in een heel andere wereld zijn geboren.

Terug bij het hotel hebben we gezellig geluncht met Nederlanders die net waren gearriveerd en kon ik mijn modderige broek laten wassen. Daarna bracht Carlos ons naar Alausi een stadje in de bergen waar vandaan we morgen een treinreis gaan maken.

Vanmiddag het stadje verkend en Chinees (!) gegeten. Was weer eens wat anders dan de vele aardappels die we hier nuttigen!

Al met al een heel waardevolle dag zo!