Debbie, Cook en de Joopies

Het is begonnen hoor.. de laatste paar weken van mijn reis zijn ingegaan en de laatste stop is gemaakt: Nieuw Zeeland. Máár wat voor eentje, want dit overtreft al mijn verwachtingen! Nieuw Zeeland is prachtig.

Inmiddels begint mijn huid te vervellen en verlies ik dus ook mijn bruine kleurtje. Het einde is in zicht en oef, wat had ik het daar de afgelopen weken moeilijk mee. Hoe zeer ik iedereen ook mis en graag weer wil zien; het idee dat er een einde komt aan deze mooie reis, het vrije gevoel en hoe blij ik mij nu voel is killing en heeft mij zelfs een goede week doen twijfelen of ik wel terug wilde.. Maar na veel wikken en wegen toch besloten dat ik ga genieten van mijn laatste weekjes en dan toch echt over 5 weken weer voet zet op Nederlandse bodem. Van jullie thuis krijg ik steeds vaker een appje dat ik straal op foto's en dat wil ik heel graag vasthouden. Ik weet dan ook dat als ik wil blijven stralen, er iets moet veranderen als ik weer thuis ben. In wat ik doe, welke keuzes ik maak en waar ik mij op wil focussen. Soms heb je pas door dat en wat er moet veranderen als je er even uit stapt. Dat heb ik gedaan en daar ben ik blij om. Anyway; ik heb nog iets meer dan een maand en ik ga optimaal genieten van mijn vrije tijd en dit fantastische land!

24 maart vloog ik vanuit Melbourne naar Auckland, om na een race door de stad aan te komen bij Marianne! Voor de mensen die niet op de hoogte zijn, met Marianne heb ik voordat ze vertrok op haar fantastische wereldreis gewerkt op het Logeerhuis. Inmiddels is zij neergestreken in Auckland, waar ze werkt in een Italiaans restaurant waar je hééul lekker kunt eten!
Na netjes een logeeraanvraag gedaan te hebben met een uitgebreid ontwikkelingsplan en medicatiepaspoort, had ik de eer om een halve week in Logeerhuis Mejannie te mogen verblijven. Mejannie zelf moest wel een heel weekend werken (respect voor dat), maar ondanks dat genoot ik van Auckland in al zijn charme; avondjes uit, heerlijk eten, een dag alleen sjouwen en Mount Eden op en bovenal in het gezelschap van Marianne zijn. Zó leuk en fijn om bij te kletsen, gedachtes te delen en vol bewondering toekijken hoe Marianne kiest voor wat zij het leukste vindt!

Na het weekend had Marianne een auto gefixt en gingen we in alle vroegte naar het vliegveld om daar mijn verloren vriend Bart op te pikken. Ik had Bart per ongeluk achter gelaten toen hij iets te lang bij het formule 1 circuit bleef hangen, maar gelukkig weer terecht. Met z'n drieën vertrokken we vervolgens richting Mount Maunganui, een schattig stadje aan de oostkust van het Noordereiland. Het plaatsje kenmerkt zich door de Mount, maar heeft ook een prachtig strand, heule leuke winkeltjes en bovenal een leuke sfeer waar we vol op van genoten de eerste dag!

Vanuit Maunganui vertrokken we de volgende dag naar Rotorua.
Deze plek kenmerkt zich door de thermische activiteit die het heeft. Als je door het gebied rijdt zie je overal wolken hete stoom uit de aarde komen. Dit zijn geisers, hotwaterstreams etc. Bert, Mejannie en Lucy vertrokken dan ook naar hét park waar je de meest prachtige 'gaten in de aarde' kunt zien. Tijdens een wandeling van 1,5 uur zie en ruik je de thermische activiteit. Zeker een hoogtepunt, helemaal omdat ik dit nog nooit gezien had. Met als afsluiter een duik op een plek waar heet water van links komt en koud van rechts, was de dag geslaagd! Ietwat creepy feit was dan weer wel dat je in deze stream je hoofd absoluut niet onder water mocht steken omdat er bacteriën voorkwamen die een hersenvliesontsteking veroorzaakten. Hé gezellig, ik heb in de weken erna wel 3x symptomen hersenvliesontsteking gegoogeld omdat 1 van ons zich niet lekker voelde. Noem me gerust paranoia, want ik zit hier nu kerngezond deze blog te typen.

Met wat wandelingen op het strand, wat biertjes in de stad en 2 gezellige avonden in Mount Maunganui verder, én een prachtige kunsttentoonstelling van de artiest Banksy was de minitrip voor Marianne compleet en vertrok ze weer terug naar haar stekkie in Auckland. Lang zal ik haar dit keer niet hoeven missen want ik heb heel slim al mijn zomerkleren daar in de stalling gelegd zodat ik wel terug moét. En Ohja, ik vlieg ook vanuit Auckland; detail.

Jaaa, dat leest u goed! Zomerkleren in de stalling. Gelukkig hebben we hier nog voldoende zon, maar boven de 20 graden is het hier niet meer geweest sinds ik aankwam. Daarnaast hebben we ook flink pech gehad met de 2 cyclonen die even over kwamen waaien, al moet ik toegeven dat deze alleen onze plannen in de war schopten en gelukkig niet onze veiligheid. Hierover later meer ;)

Toen Marianne vertrokken was, verplaatsen Bart en ik ons naar Tauranga, het stadje naast Mount Maunganui. In eerste instantie was het plan vervolgens te vertrekken naar Coromandel (noorden) maar toen we het bericht kregen van slecht weer in de regio, besloten we toch naar het zuiden te verplaatsen. We maakten nog een mooie fietstocht door Tauranga, rondom het meer en langs de zee en zagen de film Lion. Heeft verder niets met reizen te maken maar das ook een aanrader. We hebben als twee kleuters de hele film liggen janken in de bios, het werd ietwat gênant. Maar goed, dat moet je als fris stel ook van elkaar hebben meegemaakt en gelukkig vonden we elkaar zelfs met huiloogjes en een snotterneus nog aantrekkelijk genoeg om de relatie door te zetten!

Vanuit Tauranga zijn we in 1 dag al liftend naar Taupo vertrokken. In de supermarkt kochten we een A3-schrift en een dikke stift en zo schrijven we elke keer onze bestemmingen op. 3 auto's, 5 uur en 3 ontmoetingen met leuke locale mensen (waarvan 1 zelfs nog een ijsje voor ons kocht) stonden we in Taupo. Dit plaatsje ligt, verrassend genoeg aan Lake Taupo (slechte grap, ik weet t). Dit immens grote meer is ontstaan nadat er duizenden jaren geleden een vulkaan uitbarstte die de de halve wereld bedekte met zwart as. Als resultaat het grote kratermeer, waaraan je op een heldere dag aan de andere kant van het meer de bergen en vulkaan Mount Doom (gebruikt voor Lord of the

Rings heb ik mij laten vertellen) van Tongariro kunt zien. Dit ligt zeker op een afstand van 1,5 uur rijden en dat zegt dus wel wat over de grote van het meer en de hoogte van de bergen. We hadden het geluk dat we op een helder blauwe dag aankwamen en we het spektakel dus direct konden aanschouwen. Dit was zo indrukwekkend, Nieuw Zeeland stelde ons met een flinke handdruk aan ons voor. Wat een belachelijk uitzicht en met de zonsondergang erbij ging mijn hartje helemaal sneller kloppen. Dit is volgens mij hoe reizen bedoeld is, wat een natuurspektakel! Het is nu ongeveer een maand later en ik kan zeggen dat deze ervaring nog maar het topje van de ijsberg is. Wát is dit een geweldig land!!

In Taupo bezochten we daarnaast de Huka Falls, watervallen die met een enorme kracht langs komen bulderen, op ongeveer een uurtje lopen van Taupo. We sloten die dag af in een hotwaterspring in een park bij Taupo. Weer zo'n natuurverschijnsel waar je geheel gratis van kunt genieten. Het water komt kokend heet het beekje af en mengt zich daar in de ijskoude rivier. Ik zocht een lekker plekje waar het precies aangenaam was en Bart deed wat de meeste mannen daar doen... Als een gek tegen de ijskoude rivier inzwemmen en daarna opwarmen in het kokend hete water. Het is maar wat je leuk vind.

Na deze heerlijk relaxte dag dachten we onbezorgd de nacht tegemoet te gaan in ons stapelbedje op een slaapzaal met 6 mensen. Dit bleek even anders te lopen. De gehele nacht waren mensen aan het verplaatsen en lagen te draaien en schuiven in hun bedden. Het was pas de volgende ochtend dat wij ontdekten waarom... de grootste nachtmerrie van een backpacker had zich namelijk aangediend; BEDBUGS. Nederlandse term is bedwantsen maar je kunt ze ook gerust kleine bedterorristen noemen die lastig te vinden zijn en je 's nachts helemaaal kapot maken. Het lastige is dat je pas na een dag of 3/4 kan zeggen of je gebeten bent en dan de echte hel pas begint. Ik vond 1 bedbug op mijn kleren die daar wat achteloos lagen (zoals de meeste mensen mij kennen, ben ik niet van het opgeruimde type) en vervolgens bood het hostel ons aan om alles voor ons kosteloos te wassen en te drogen.

Daar maakten we dan ook graag gebruik van en met goede hoop vertrokken we vervolgens naar Tongariro National Park. Een aantal dagen later verschenen er echter toch kleine bultjes op Bart zijn benen en armen (die vervolgens gelijk een allergische reactie krijgt op alle beten en er dus uitziet alsof hij één of andere enge ziekte heeft). Ik leek echter niet gebeten en dus waren we niet zeker wat voor beesten het nou waren die hadden gebeten. Enkele dagen later werd ik echter ook wakker met bulten, en daar waar Bart er max 20 had had ik er ,niet overdreven, meer dan zestig en werkelijk OVERAL! Voor de mensen die dit nog nooit hebben meegemaakt, prijs hetgeen hogerop, want dit is de ergste jeuk die ik ooit gehad heb. Ik wil niemand met serieuze huidproblemen hiermee beledigen, maar ik wilde mezelf alleen maar tegen de muur gooien van de jeuk. De jeuk blijft een goede week hangen en dus was het HOERA voor koude douches, anti-histaminepillen en alle zalfjes die de plaatselijke apotheek kon bieden. Omdat bedbugs een echte nachtmerrie zijn, en wij de aandacht zeker niet op ons wilden vestigen in hostels, noemden we onze kleine terroristen vervolgens Joopies. Het was hot topic en vooral het bestrijden van de Joopies heeft ons heel wat tijd gekost. De tent, mijn slaapzak en matje en alles wat ik verder totaal niet meer van belang vond verdween in de prullenbak en alles wat we in onze tassen hadden wasten we op veel te hoge temperatuur en staken we zo lang in de droger dat het bijna in de fik vloog. De tassen behandelden we met een spray. Nu mogen we, een goede week later, zeggen dat we er eindelijk van af zijn. Wel zit ik helemaal onder de wondjes omdat de jeuk ervoor zorgde dat ik 's nachts alles openkrabde. Getekend voor het leven door de Joopies, maar voor jullie weer een verhaal om te lachen. Wij kunnen dat vast ook wel weer over een paar maanden. Voor nu zijn het slechts de nachtmerries waarin ze terugkomen.

Anyway, we hadden gelukkig in de tussentijd genoeg om onze aandacht af te leiden van de jeuk. Zoals gezegd vertrokken we vanuit Taupo naar Tongariro National Park. Het hoogtepunt van dit park is de wandeling van ruim 20km door het vulkanische gebied, wat een hele dag in beslag neemt. Echter, eenmaal aangekomen in Tongariro sloeg het weer om. Cycloon Debbie, die in Australië de week ervoor zorgde voor heel veel schade, overstromingen en zelfs doden was aangekomen in Nieuw Zeeland en liet met haar staartje wat ze nog overhad nog even zien wat ze in huis had. Dit resulteerde in harde wind, donkere luchten en vooral heeeeeel veeeeeeel regen! In het hostel werd er ons dan ook verteld dat er absoluut geen sprake was van het lopen van de wandeling omdat er 1. niets te zien viel in dit weer en 2. ze niet verantwoordelijk wilden zijn voor onze vermissingen. Goed, die boodschap was dus duidelijk. Daarom besloten we Tongariro snel gedag te zeggen om later in beter weer een tweede poging te wagen. Even slikken, want dit betekent meer tijd kwijt en meer geld aan bussen en accommodatie. Het was niet anders en dus was ons plan om via Whanganui naar New Plymouth te gaan.

Eerst even Whanganui, waar we

's avonds laat aankwamen en daar de state of emergency (jaja, geloof me nou maar, geen dramaqueen) uitgeroepen was vanwege de rivier die dreigde te overstromen. Natuurlijk hadden wij net weer het hostel aan de rivier uitgezocht en gingen we dus met een niet al te gerust hart slapen. De volgende dag boekten we last minute een bus, op hoop van zege dat we weg konden komen. Dit lukte en we lieten het bijna overstroomde stadje achter ons om naar New Plymouth te vertrekken.
Dit is namelijk de stad waar je moet zijn als je Mount Taranaki wil beklimmen. Zoals jullie wellicht hebben meegekregen uit mijn Australië blogs, hebben Bart en ik het hiken helemaal ontdekt en wilden we deze 2.518 hoge mountain dan ook heel graag trotseren. Het weer zou opknappen en dus nestelden we ons in een leuke AirBnb bij een echt Nieuw Zeelands gezin met 4 kids en een avontuurlijke papa en mama. Die zich vervolgens gelijk over ons bekommerden en aan kwamen zetten met handschoenen en mutsen omdat het boven op de berg koud moest zijn. Een opmerking tussen neus en lippen door over dat er jaarlijks een aantal mensen van de berg afvallen en overlijden stopten we maar even heeeel ver weg, want op zaterdag was het dan zover!
Daar gingen we. In alle vroegte vertrokken we met een busje andere gegadigden richting te berg en eenmaal aangekomen bleken we niet de enige. Met ongeveer 100 andere mensen liepen we die dag de tocht. Ieder op zijn eigen tempo, dat gelukkig wel. Helaas voelde ik mij 's ochtends bij de eerste paar km al erg beroerd, was al dagen niet fit en moest daarom al snel afscheid nemen van Bart en het idee van de top bereiken. We waren namelijk tijdsgebonden door het busje wat ons weer op moest halen en dus liet ik Bart in zijn eentje verder lopen en ging ik in alle rust proberen zo ver mogelijk te komen. De tocht leidt je over een 4-wheeldrive track, steil (echt steil) omhoog naar een trekkershutje. Vanaf daar beklim je de stenen van een landslide, een stuk van de berg wat dus ooit naar beneden is gekomen

en daarbij grote brokken van de berg heeft meegesleurd, en vervolgens begin je aan een trap die je steil omhoog neemt. De volgende fase is het beklimmen van het asgedeelte, waar je werkelijk niets hebt om houvast aan te pakken. Je moet letterlijk schuivend omhoog en al 'skiënd' weer naar beneden. Halverwege de trap ontmoette ik een Nederlands gezin wat samen met hun 2 dochters van 7 en 9 het einde van de trap als doel voor ogen hadden. Samen met hen klom ik echter toch nog tot 70% van de berg, waarna ik het onder de tijdsdruk en het feit dat ik niet fit genoeg was moest opgeven. Heel erg jammer want toen ik eenmaal beneden Bart weer trof na de klim van 4 uur en het dalen van 3,5 uur de foto's zag van de besneeuwde top en het prachtige uitzicht moest ik toch wel even een teleurstelling wegslikken. Wat jammer dat het me niet gelukt was die dag... helaas kun je niet alles zien, wie weet kom ik ooit nog eens terug om deze badass vulkaan wel te trotseren!

Om geen tijd te verliezen, namen we zondag afscheid van de leuke airbnb familie en vertrokken we weer met de bus terug naar Tongariro. De bus nam ons mee door de prachtige groene heuvels van Whanganui National Park. Wauw, dat was een welkome verrassing. Door het weer konden we deze de vorige keer niet zien. De groene heuvels deden mij denken aan een mooie droom van mijn opa, die een paar maanden voor zijn overlijden droomde dat hij op de groene heuvels zou komen als hij zou overlijden. In de bus heb ik dus even naar hem gezwaaid en heel hard gehoopt dat hij inderdaad in zo'n klein stukje paradijs terecht gekomen was!

Weer aangekomen in Tongariro bleek maandag de beste dag te zijn voor de Tongariro Alpine Crossing en met de klim van Taranaki van 2 dagen daarvoor nog in de benen, was deze 20km niet gemakkelijk. Weer vertrokken we in alle vroegte om het desondanks toch te gaan trotseren. De Crossing neemt je mee door een prachtig vulkanisch

landschap, waar je een hele tijd om en naast de indrukwekkende vulkaan Mount Doom uit Lord of the Rings loopt. Overigens valt deze nog steeds onder het rijtje actieve vulkanen, wat je niet geheel geruststelde als je daar liep. Daarnaast zie je de prachtige Red Crater, de krater van een uitgebarsten vulkaan die zo rood is als de lava die eruit kwam. Bizar om te zien. Overigens heb je hier weer zo'n prachtig uitzicht dat je Mount Taranaki kan zien, wat toch zeker op bijna 300km afstand ligt. Vervolgens neemt de Crossing je mee langs de Emerald Pools, die zo helder groen zijn dat het bijna nep lijkt. Als je vervolgens het vulkanische gedeelte achter je laat heb je uitzicht op Lake Taupo en sta je gelijk met de wolken. Hier en daar komt er nog stoom uit de bergen van de uitbarsting van 1 van de vulkanen in 2012. Al met al is wandeling dus zwaar maar sprookjesachtig. Ik kan me best voorstellen dat de makers van de Hobbit en Lord of the Rings dit decor hebben gekozen. Ook al heb ik nog nooit 1 van deze films gezien, je hebt toch een beetje het gevoel over een natuurlijke filmset te lopen. Na ongeveer 7 uur lopen kwamen we aan bij de carpark en hebben we elkaar gezworen dat er voor de komende week even geen hikes meer op het programma stonden. Dat was overigens geen overbodige luxe, want de week erop kon geen van ons beide voorkomen dat we ons voort bewogen alsof we spijkers in onze voeten hadden. Én dan weet je pas wat spierpijn is...

Vervolgens namen we de bus naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Overigens is dit een vrij klein stadje, maar wel erg leuk om je een paar dagen in te vermaken. En toen diende cycloon 2 zich aan. Omdat we absoluut niet nog een keer vast wilden zitten ergens door het weer, wilden we eigenlijk veel eerder de boot naar het Zuidereiland nemen. Dit werd ons helaas door de paasdrukte van dat weekend onmogelijk gemaakt. We wachtten de komst van Cycloon Cook dan maar rustig af in een airbnb bij the lovely Rachel. Rachel was onze host voor 3 dagen en zij bleek doof te zijn. Communicatie verliep dan ook met handen, voeten en liplezen maar we hebben uiteindelijk de leukste en meest interessante gesprekken gevoerd met haar en haar partner. Beiden aardig op leeftijd, maar heel inspirerend. We kookten hutspot voor hen en daar genoten wij natuurlijk ook van! Mijn eerste Hollandse pot in 5 maanden, mét echte Nederlandse rookworst die hier gewoon in de winkels ligt. Geen Unox, dat dan weer niet maar oh oh dat was lekker.....! Overigens hebben wij van de echte cycloon niet veel gemerkt. Hij kwam midden in de nacht over en vermeed Wellington aardig. Meer noorden van wellington heeft hij wel flinke schade aangericht en dus heb ik weer even dankjewel tegen dat engeltje op mijn schouder gezegd.

Uiteindelijk namen we ongeveer een week geleden de veerboot naar het Zuidereiland. Dit is niet alleen een moetje omdat je simpelweg niet op een andere manier kunt, maar is ook een absolute MUST op een mooie dag. De tocht van ongeveer 3 uur neemt je mee de zee op en vaart vervolgens door de 'Sounds' van het Zuidereiland. Dit zijn beboste bergen omgeven door het hele rustige en dus als een spiegel zo vlakke water waarin ze weerkaatsen. Omdat de zon scheen waren ze super groen en was dit dus totaal geen straf. Met de andere mensen op de boot stonden we op het voordek en daar waar normaal gesproken 100 man heel wat geluid voortbrengt, was nu het enige

geluid wat we hoorden de veerboot zelf (en hier en daar een klik van een camera van een Japanner of Chinees) . Iedereen was onder de indruk van dit wederom prachtige werk van moeder natuur. Aangekomen in het plaatsje Picton meerden we tijdens zonsondergang aan en brachten we de nacht door.

De volgende dag vertrokken we vanuit Picton naar Motueka, de toegangspoort voor Abel Tasman National Park. Feitjestijd; Abel Tasman is de Nederlandse man die in 1642 Nieuw Zeeland ontdekte! We vertrokken al liftend en deden samen met een stel van begin 60 de Queen Charlotte Drive, wat je door de eerder genoemde Sounds rijdt. Prachtige uitzichten en iets te vaak stoppen voor foto's maar uiteindelijk belandden we dan in Nelson waar we met dank aan ons A3 bord met Motueka op mijn backpack werden aangesproken door twee Duitse jongens die ons de lift naar Motueka gaven! Grappig is dat er heel veel jonge Duitsers rondreizen in NZ. Tot voor kort verbaasde we ons elke keer weer als er in het hostel een halve Duitse gemeenschap was opgebouwd, maar de jongens konden ons eindelijk een verklaring geven. Naast de vele Duitsers die na hun middelbare school of Bachelor vertrekken is er ook een groot gedeelte wat

gesponsord door de regering wordt om te werken en te verblijven in NZ voor een jaar. Ze doen dan met name klusjes op scholen zoals schoolbussen rijden en de was vouwen. Mysterie opgelost...

Eigenlijk wilden we een meerdaagse trekking doen in Abel Tasman, waarbij je over de stranden van het National Park loopt en je verplaatst in een kayak. Helaas zaten alle trekkershutten compleet volgeboekt, en dat werd de komende weken niet veel anders. Dus besloten we een dag te gaan kayakken. We werden niet teleurgesteld, want naast het prachtige uitzicht op het park en de sounds, konden we ook geregeld aanmeren op ons eigen privestrandje! Maar het absolute hoogtepunt van de vaart waren de (baby) zeehondjes die zich op de eilandjes, de rotsen en soms zelfs het strand bevinden! Erg schattig en speels, want we hadden de eer om een zeehond onder, achter en naast onze kayak te hebben die er de lol wel van in zag. Een super leuke ervaring! Met spierpijn in de armen zaten we 's avonds moe maar voldaan aan het avond eten.

En toen, EINDELIJK, zag ik mijn lieve papa en Margot weer na al die maanden. Zij waren al ruim 9 dagen eerder aangekomen in NZ en trokken sindsdien in een camper door het land. In Motueka zat ik ze woensdag dan ook heeel enthousiast op te wachten. Het weerzien was natuurlijk heel fijn en ook een beetje gek om je vader opeens in NZ bij je te hebben! Voor Bart zijn eerste kennismaking met de

schoonfamilie, hij is goedgekeurd gelukkig ;)

Samen met papa en Margot vertrokken we richting Kaikoura. We overnachten eerst in Muchison, op een camping gezellig naast de begraafplaats. Sfeertje hoor...
vervolgens reden we de volgende dag na een lazy ontbijt en heel veel bijkletsen door naar Kaikoura. Deze door canyons omgeven stad aan de oostkust is redelijk geïsoleerd geraakt na de aardbeving van een paar maanden terug, er is letterlijk one-way in and one-way out. Dit weggetje leidt je dan wel weer langs prachtige berg partijen en uitzichten, wat volgens mij vader het echte NZ is. Voor de mensen die niet op de hoogte zijn, mijn vader heeft in zijn jongere jaren ook gebackpacked in NZ. Nou, ik kan er wel aan wennen! Aangekomen in Kaikoura installeerden Bart en ik ons in een geweldig hostel; The Albatros. Mocht je ooit in kairkoura komen, ga hierheen! Één van de weinige hostels waaraan je kan aflezen dat het gerund wordt door mensen die zelf ook van reizen houden en het écht leuk vinden wat ze doen!

Van te voren hadden we de walvissentour al geboekt en na wat

aandringen van papa ging ik dan toch ook maar mee zwemmen met wilde dolfijnen. Natuurlijk wilde ik dit heel graag, maar geld begint een echt issue te worden. Uiteindelijk geen moment spijt van mijn keuze. Gewapend met dik wetsuit, snorkels en duikbrillen mochten we de zee op om te zwemmen met dolfijnen. Überhaupt het zien van deze beesten was al geweldig, het waren Dusty Dolphins en ze kwamen met velen. Ik weet niet of ik overdrijf als ik 50 zeg, maar het waren er echt heel veel! De dolfijnen zijn echt wild en doen dus ook wat ze zelf willen. Ondanks dat vinden ze het leuk om met mensen te zwemmen en komen ze af op enthousiaste geluiden, liedjes ed. Wat resulteerde in 15 mensen achterop een boot, gekleed als pinguïns die de longen uit hun lijf gillen, zingen en roepen om dolfijnen te lokken. Dit lukte en 5 keer mochten we het water in voor een zwemsessie. Dolfijnen zwommen onder mij door, cirkelden in groepjes om mij heen en het was fantastisch! Ondanks onze angst voor de open zee met flinke golven, een ervaring die je nooit meer vergeet!!

Voor dag 3 in Kairkoura stond de walvisssentocht op het programma. Jammer maar helaas werd deze 1,5 uur van te voren afgeblazen omdat de walvissen zich te ver van de kust bevonden en de boot ons daar dus niet heen kon brengen. Was dat even een zure appel. In plaats daarvan mochten we toch op de boot, voor de helft van de prijs, om ander wildlife te spotten. Zo zagen we opnieuw dolfijnen, 2 soorten dit keer, zeehonden en albatrossen en niet te vergeten het prachtige uitzicht op de bergen van kairkoura. Want die zijn me een partijtje mooi!! Wacht maar op de filmpjes, ik heb er maar 200 gemaakt ofzo.

Naast dat hebben we de afgelopen 5 dagen doorbracht met heel veel gesprekken, wijntjes en bietjes en lekker eten. Heerlijk om zo even tussendoor quality time te hebben met familie! Vandaag hebben we papa en Margot weer uitgezwaaid en zijn we liftend verder gegaan

naar Christchurch. Even gek en ook wel even slikken, maar gelukkig duurt het nu maar 5 weken in plaats van 5 maanden voordat ik ze weer zie!

Overigens schrijf ik deze blog vanuit de gevangenis waar we verblijven! Ook wel een leuk feitje, we slapen namelijk in een hostel wat zich heeft gevestigd in de oude gevangenis. Deze is ook nog echt intact maar desondanks ook gezellig gemaakt! Leuke ervaring dus!
De komende 4 weken gebruik ik nog om zoveel mogelijk van het Zuidereiland te zien. Als de tijd het toelaat wil ik de laatste week nog wat van het noorden van het Noordereiland zien en dan staat dat vliegtuig toch écht op me te wachten. Nog maar even niet aan denken...! To be continued :)