Marloes en de tijd van haar leven...

Its a wrap! Ik heb deze uitspraak de afgelopen dagen meer dan ooit gebruikt, maar hij past perfect bij hoe ik het zie: mijn reis is af, compleet! Ik typ dit moe, maar voldaan. Het is heerlijk om thuis te zijn, al mijn vrienden en familie om mij heen te hebben en mijn eigen spulletjes weer te hebben.

De comfort van thuis zijn leek de laatste 2 weken van mijn reis nooit eerder zo aantrekkelijk en het heimwee gevoel werd zoals dat hoort aangewakkerd bij de gedachte bijna naar huis te gaan. Dit neemt niet weg dat de laatste weken van mijn reis niet het 'bloggen' waard zijn! Sterker nog; de bovengenoemde weken waren misschien wel de mooiste van mijn hele reis. Waren we al onder de indruk van de schoonheid van het Noordereiland; het Zuidereiland verbaasde ons keer op keer en leek vaak eerder op een zeer realistisch schilderij dan werkelijk natuur.

De laatste blog eindigde in de ‘gevangenis’ van Christchurch. Na een dag of drie in Christchurch te zijn geweest, besloten we rap verder te gaan. Christchurch heeft de afgelopen jaren een aantal aardbevingen moeten doorstaan, waardoor het nu in wederopbouw is. Dit maakt de stad verre van aantrekkelijk, heel industrieel en een beetje lelijk.. Als ik dat mag zeggen.
We besloten dat het handig was om eerst de westkust van Nieuw Zeeland te gaan ontdekken, omdat daar simpelweg de meeste highlights zitten en ik natuurlijk ‘nog maar’ 4 weken had. Dit betekende echter wel dat we van oost naar west moesten, recht door de Alpen van Nieuw Zeeland. Geen makkelijke weg om te gaan liften maar we vonden een oplossing! The TranzAlpine Express bracht ons door het prachtige landschap van de Alpen in 5 uurtjes naar de andere kant van het land. Het heeft wat romantisch om dit met de trein te doen en je ziet prachtige dingen. Geen straf dus, om even van ons ‘lift-plan’ af te stappen. Eenmaal aangekomen in Greymouth gingen we na onze dagelijkse koffie op zoek naar een lift naar Hokitika; een klein schattig stadje op ongeveer een half uur van Greymouth. Al lopend met het bordje op mijn rug, stopte er iemand die toevallig ook net met de trein naar Greymouth was gekomen. Een vriendelijke Australier die in zijn vrije tijd even snel naar NZ gevlogen was om het één en ander te zien; life goals..

Aangekomen in Hokitika zagen we direct dat dit wel ‘ons’ stadje was. Zo klein en gezellig, ietwat toeristisch maar niet te gek. We zaten in een leuk klein hostel, waar we al snel Chris leerde kennen. Hokitika staat bekend om the Gorge. The Gorge ligt even buiten Hokitika, maar was niet beloopbaar. Na wat onderzoek vonden we een goedkoop huurautotje en zo begon de roadtrip door de omgeving van Hokitika met zijn drieën. We reden naar The Gorge, wat een prachtig

helderblauw gletsjermeer betreft. Na een korte wandeling, een aanval van 100 sandflies (die bijna net zo erg jeuken als de Joopies) en een korte fotosessie hebben we de rest van de dag gespendeerd bij een prachtig meer, een waterval en de bosrijke omgeving. De dag werd afgesloten met het vieren van Koningsdag, want dat was het inmiddels ook aangebroken. Die avond reden we samen met wat mensen uit het hostel naar een Glowworm Cave, waar dus lichtgevende wormen de zijkanten van de grot prachtig versieren met kleine lichtjes. Net alsof je een sterrenhemel ziet. Daarna reden we een stuk de stad uit om sterren te kijken, weg van alle lichten van de stad. Het was prachtig, een perfecte dag dus!

Na een aantal dagen in Hokitika te zijn geweest, was het tijd om verder te gaan. Op naar Franz Josef. Een lange afstand om te liften, maar we bleven het toch proberen. Na 45 minuten begonnen we ons toch wel wat zorgen te maken, het schoot maar niet op en de één na de ander reed ons voorbij. Terwijl we al op onze telefoon naar bussen aan het zoeken waren, stopten er op het nippertje toch een minivan met 2 Fransen erin. Gelukkig! Enige nadeel was dat de van geen zitplekken had achterin en we dus ongeveer overdwars moesten

zitten/liggen op het bedje achterin. Nu is een enkeling van jullie wellicht op de hoogte van de status van mijn evenwichtsorgaan, nou… die was er niet blij mee! Na 2,5 uur dubbelgeklapt achterin bedankten we de Fransen dan ook vriendelijk, maar waren we als een kind zo blij dat we aan waren gekomen ?? Je moet er was voor over hebben!

Franz Josef staat er, samen met Fox, bekend om de prachtige Glaciers naast de deur te hebben. De gletsjers kun je bij mooi weer zien vanaf de grond, maar nog veel gaver is het natuurlijk om deze vanuit de lucht te bekijken! Het budget werd dan ook flink aangetast om een helikopter vlucht te boeken. Een beetje een gok, want het weer was niet denderend toen wij er waren, maar wonder boven wonder klaarde het op, op de ochtend van onze vlucht. Samen met 4 anderen stapten we bij de piloot in, en vlogen we voor ruim 30 minuten over, langs en op de gletsjer. Ja, dat hoort u goed; op! Inbegrepen was namelijk een landing op de gletsjer, waarna je voor 10 minuutjes mag rondlopen en het prachtige uitzicht mag bewonderen. Nu onze reis afgerond is, kan ik met zekerheid zeggen dat deze ervaring de allermooiste was in mijn hele reis! Het is zo bijzonder om überhaupt al in een helikopter te zitten (en ook wel een beetje eng) en dan ook nog zo’n uitzicht te hebben én te mogen landen. Fantastisch. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk wat je ziet, daarom verwijs ik u met alle plezier door naar de foto’s!
Na de helikopter vlucht vermaakten we ons nog even in het kleine, maar zeer toeristische Franz Josef, onder andere in de Hotpools, waarna we onze weg vervolgde richting Haast.

Echter, de ietwat beknijpende lift ervaring van de vorige keer bleek niet eenmalig te zijn! Sterker nog, bijna de gehele westkust was een drama vergeleken met de andere plekken waar we liftend hebben gestaan. Na een half uurtje lopen langs een smal weggetje kwamen we op een fatsoenlijke plek om te liften en er was… NIEMAND! En al helemaal NIEMAND die ons mee wilde nemen. Na een half uurtje reed er een camper voorbij met twee Chinezen erin, waarop ik grappend tegen Bart zeg; “Ah Chinezen, nou die stoppen toch niet! Maar ik probeer het toch…”
En dan hoor ik, terwijl ik mij al op de volgende auto focus; “Ze STOPPEN!” Helemaal verbaasd blijven we eerst nog even verwonderd staan kijken of ze niet gewoon een deur beter dicht moeten doen of iets dergelijks, maar nee; we worden geseind dat we mogen instappen! Goed, over vooroordelen gesproken.. Vanaf dat moment hebben we heel aardig gedaan tegen Aziaten, want wie weet ??
De vrouw bleek goed Engels te spreken, haar man echter niet. We hadden geluk, want we wilden nog heel graag naar Lake Matterson, een weerspiegelingsmeer waarin de gletsjers zich weerspiegelen. Het koppel bleek er ook heen te gaan en bracht ons tot aan het park. Na

een wandeling van een uurtje, met prachtige uitzichten (zie foto’s), zochten we een lift terug naar de hoofdweg en opnieuw begon het eindeloze wachten op een nieuwe rit. Wederom moesten we een heel eind lopen en dit keer stonden we aan een weg waar bijna geen verkeer langs kwam. Daarnaast stond er nog een backpacker te wachten op een lift! SHIT! Dan duurt het vaak nóg langer.. Uiteindelijk, rond een uur of 4, begonnen we serieus te overwegen in Fox te overnachten, in Nieuw Zeeland werd het namelijk rond die tijd steeds vroeger donker en dan kun je het natuurlijk helemaal wel vergeten. Máár, de wonderen waren de wereld nog niet uit want wederom stopten er 2 Aziaten. Het was een verwarrende situatie voor ons allemaal, want wij stonden toevallig met een bordje in ons handen waar zij ook heen gingen. De eerste associatie leek meer te zijn: “Hé, wij gaan daar naartoe, is er iets wat wij moeten weten?” en ze keken ons dan ook erg verbaasd aan toen we vroegen of we mee mochten rijden! Na een kleine verbouwing van de auto namen ze ons mee en onderweg stopten we nog bij een strand en een uitkijkpunt. Al met al, een best leuke middag voor ons allemaal! Een leuk Maleisisch stel, slim en gezellig ?? Alle vooroordelen de deur uit, mij hoor je niet meer!

Afgezet in Haast, bleek het dorpje letterlijk te bestaan uit 10 huizen, een supermarktje en wat motels en hostels. Haast ligt, logischerwijs, voor de Haast Pass, waar je door het berggebied naar Wanaka rijdt en onderweg kan stoppen bij watervallen, Blue Pools, wandelingen door het gebied etc. Omdat het al laat was, was doorliften geen optie en dus hebben we overnacht in het meest ongezellige hostel ooit, dat vooral diende als overnachtingsplek voor werklui die in de buurt aan de weg werkten.
De volgende dag vertrokken we dus al weer snel om op de volgende lift te wachten. Ken je dat geluid van tjirpende krekels en rollende stofballen in cowboyfilms? Nou, zo zag de weg de eerste 30 minuten bij Haast er ook uit. Geen auto’s, of ze kwamen van de andere kant. Hmm.. dat liften werd steeds spannender. En toch, wederom stopten er een Frans koppel wat ons meenam in hun camper. Beide al een tijdje aan het reizen en samen met hen stopten we op de highlights van de Haast Pass. En dus ook bij de Blue Pools. Deze pools zijn wederom gevuld met ijskoud gletsjerwater, wat het heel helder maakt en dus ook erg blauw. Prachtig en leuk om van een afstandje te bekijken. Maar de gekke Fransman had daar andere gedachtes over. Hij had besloten dat het een goed idee was om van de brug die over het water liep, te springen! Gekleed in een zwembroekje en een t-shirt, sprong hij voordat wij überhaupt door hadden dat hij het serieus meende. We verklaarde hem allemaal voor gek, maar hij deed het toch maar mooi.. En ach, het was voor ons weer een nieuwe dimensie aan het lift avontuur!

De weg naar Wanaka is werkelijk ongelofelijk. Je rijdt door de Haast Pass, met uitzicht op bergen, gletsjers en watervallen, vervolgens langs Lake Wanaka en Lake Hawea, wat prachtige grote blauwe meren zijn met rondom fantastische bergpartijen. Je gelooft werkelijk je ogen niet en weet direct waarom iedereen altijd roept dat het Zuidereiland zoveel mooier is dan het Noordereiland. Noord heeft zeker zijn charme, maar wauw.. dit lijkt wel NEP! Ongelofelijk dat zoiets bestaat. In Wanaka aangekomen kwamen we in een leuk, klein hostel. Wanaka zelf is klein, maar gezellig en heeft ook een aantal winkeltjes. Lake Wanaka en de bergen rondom Wanaka zorgen voor een prachtig uitzicht elke dag en dus; we konden ons geluk niet op.
We begonnen, met frisse tegenzin, aan een daghike in de buurt. De Roys Peak Hike is zo’n hike die je tevoorschijn krijgt als je Nieuw Zeeland googeld. In een relatief korte tijd loop je omhoog waarbij je de volledige tijd een geweldig uitzicht hebt op Lake Wanaka. Wederom een uitzicht wat niet te beschrijven is, zo mooi! De hike zelf

was pittig, stijl omhoog en erg koud! Het weer begon duidelijk te veranderen en na de vele hikes die we al hadden gedaan, hadden we het wel een beetje gezien eigenlijk. Maar goed, toch hebben we onszelf naar de top gesleept en we werden beloond met enkele prachtige maar ijskoude minuten op de top. Na de verplichte bekende foto, snelden we weer naar beneden en genoten we nog enkele dagen van het leuke Wanaka! Op dit moment van de reis merkten we beiden, maar vooral ik, dat ik fysiek moe was. Mijn lijf kreeg steeds meer kuren en ik had weinig energie. De laatste weken van de reis hebben we dan ook regelmatig een chilldag ingepland. Zo’n dag waarop je niets anders doet dan lekker uitslapen, films kijken en boekjes lezen. Echt nodig, want na 6 maanden in de weer zijn en van hot naar her rennen, riep mijn lijf mij duidelijk tot stilstand.

Na Wanaka vertrokken we naar Queenstown. Over Queentown hoorden we gedurende de hele NZ reis al wisselende verhalen. De één vond het fantastisch, de ander raadde ons aan met een rotvaart door de stad heen te reizen. Om het zelf te ervaren gingen we er toch naartoe. Vriendin Valerie woont al een tijdje in Queenstown en werkt daar in een bar. Dus tja, er zat niets anders op dan daar toch even langs te gaan. Eenmaal in Queenstown, schaarden we ons al snel achter de meute die er graag met een rotvaart door heen rijdt. Queenstown ligt op een prachtige locatie, naast de Remarkables. Daar was net sneeuw op gevallen en dat, naast het meer van Queenstown bracht een sprookachtig thema aan in de stad. Maar, waar Wanaka gezellig en ook erg mooi was, was Queenstown een soort Disneyland voor volwassenen. Werkelijk alles wat je voor adrenaline junkies kan bedenken, was aanwezig in Queenstown. Dat wil zeggen; een haaienonderzeeër die met een rotvaart door het water gaat en springt, bungeejumpen, reuzeswings, jetboats etc. En natuurlijk; het populaire uitgaansleven. Nu waren we de afgelopen weken al niet meer uit geweest ,maar op aanraden van Valerie gingen we dan toch maar.. Om half 12 stonden we allebei, veel te dronken en kapot weer bij het hostel; hartstikke leuk, maar toch niet echt voor ons.. We hadden het in ieder geval geprobeerd. Omdat we er wel zat van waren na een dag of 4, zijn we doorreisd naar Te Anau.

Wederom moesten we even wachten op een lift, die uiteindelijk kwam van 2 Australiërs die daar vakantie aan het vieren waren. De weg naar Te Anau was wederom spectaculair en we konden het ook goed vinden met onze nieuwe ‘papa en mama’. Die leeftijd hadden ze namelijk ongeveer wel haha! Erg gezellig. Te Anau is de voorstad van Milford Sound, één van de populairste trekpleisters van Nieuw Zeeland. We hadden dan ook al snel een tour daarheen geboekt, én die was het waard. Milford Sound heeft de hoogste zeekliffen van de wereld, waardoor je in een Fjord vaart van 16 km lang, op rustig water maar met kliffen van wel 1692 meter. Inmens groot dus. Het regent gemiddeld 182 dagen per jaar en dus brengt dit mooie watervallen van de kliffen met zich mee. Hadden wij net de pech, of het geluk, dat het net toen wij er waren al een paar dagen weinig geregend had! De watervallen waren dus wat minder spectaculair dan anders, maar dit nam niet weg dat de toch door de Fjord sprookjesachtig mooi was. De mist boven het water, de dolfijnen en

zeehonden in de baai en het douchen van de boot onder de waterval, maakte het tot een onvergetelijke dag!

Na Te Anau vertrokken we samen met Marine, een Franse uit ons hostel, naar Invercargill. Hier is eigenlijk niets te doen en diende dan ook echt als tussenstop. Wel is Invercargill het zuiderlijkste puntje van Nieuw Zeeland op het vaste land. Vanuit daar kun je naar Steward Island, wat samen met Zuid Amerika het dichtste bij de Zuidpool is op de wereld. Grappig idee, maar na wat twijfelen en kosten afwegen hebben we besloten dit toch over te slaan en onze weg te vervolgen naar Dunedin.

Over liftavonturen gesproken.. Zach, een Amerikaan uit ons hostel, bood ons een lift aan naar Dunedin in zijn auto. Hij leefde al een aantal weken in dat ding en we begonnen vol goede moed aan te toch van 2,5 uur. Echter, na nog geen 15 minuten wilde Zach iets te snel en vloog de koppeling uit de auto. Deze kwam met wat schokken tot stilstand en ging natuurlijk helemaal nergens meer naartoe! Toen we van de schrik waren bekomen, besloten we dan toch maar apart van elkaar verder te gaan. Want Zach moest immers terug naar

Invercargill om zijn auto te laten maken en wij wilden toch graag door. Toen we even stonden met ons bordje langs de kant, stopten een vader en zoon, locals uit Invercargill, om ons mee te nemen. Met één blik op het iconische stel, sloegen de twijfels toe. Dit stel zag er toch wel een beetje bijzonder uit, kale koppen en onder de piercings en tattoos. Maar goed, we hadden de vooroordelen aan de kant gegooid en dus stapten we in. Na 5 minuten ongemakkelijk contact maakte de zoon ook nog een dubbelzinnige opmerking in de trant van; “Ja, ja, NZ is het veiligste land op de wereld…”. Oh ja? Was dat wel echt zo. Even sloeg de twijfel weer toe, maar na een lange rit met Metallica op volume 40 in mijn rechteroor ( nu nog steeds doof) kwamen we gewoon aan in Dunedin en namen vader en zoon zelfs een omweg om ons op de juiste plek te krijgen. Het was goed gekomen en wat is dat toch soms lastig om te beoordelen waar je je veilig bij voelt. Wederom was ons vertrouwen in de mensheid gegroeid en konden we een aantal dagen gaan genieten van de mooie

stad Dunedin!

Dunedin is een van de oudste steden in NZ, en dat wil wat zeggen. NZ en Australie zijn namelijk relatief jonge landen op onze wereld en dit brengt met zich mee dat steden vaak niet zoveel aan zijn als het gaat om cultuur en historie. Dunedin werd echter gemaakt door een Schotse kerk en dit Schotse zie je dus ook in de stad veel terug! Ook staat de oudste en meest bekende universiteit van NZ in de stad en deze twee werden op grappige wijze met elkaar gecombineerd. Op zaterdag ochtend werden we namelijk wakker met een Schotse doedelzakband die door de straat voor ons hostel marcheerde, gevolgd met honderden studenten van de universiteit, op weg naar hun diploma uitreiking. Heel bijzonder en mooi om even te zien. Dunedin is dan ook een echte studentenstad, heeft een lekker sfeertje en leuke mensen!
We hebben onder andere een tour gedaan door de Brouwerij van Speights bier. Speights is één van de bekendste bierbrouwers in Nieuw Zeeland en na een tour van een grappige oude tourguide mochten we dan ook een uurtje genieten van de brouwsels. Erg grappig, een leuke middag met een mooi stukje cultuur !
Verder liepen we vooral lekker rond, bezochten we wat musea en vierden we de geboorte van baby Daan! Op een ochtend werd ik

namelijk wakker met het blijde maar onverwachtse bericht dat mijn lieve vriendin Tjitske in Nederland al bevallen was… Jeetje, wat was dit dubbel ! Ik was natuurlijk onwijs blij dat hij er was en dat alles goed ging, maar aan de andere kant… Wat zat ik ver weg!! En dan duurde het nog 2 weken voordat ik thuis was.. Weer even slikken, want op zulke momenten bevind je je in een luxeprobleem. Toch maar weer besloten er het beste van te maken.

Inmiddels was ook bekend dat Bart samen met mij naar huis zou vliegen! We bereidden ons dus langzaam maar zeker voor op het einde van de reis, en hadden daarmee ook af en toe een dipje. Je wil nog genieten, maar gaat mentaal zo toeleven naar de hereniging met familie en vrienden dat de motivatie soms ver te zoeken is.

Vanuit Dunedin wilden we in één keer door naar Lake Tekapo. Dit bleek wel erg ver en dus zetten we onze zinnen op Timaru, ongeveer halverwege. We kregen, toevallig met 2 andere backpackers die ook stonden te wachten een lift van een local die naar Oamaru moest, net voor Timaru. Daar aangekomen, bleek Oamaru zo’n leuk stadje te zijn dat we besloten daar te blijven. Het stadje staat bekend als Steampunk hoofdstad van NZ. Natuurlijk had ik nog nooit van Steampunk gehoord, maar dit blijkt een kunststroming te zijn waarbij gebruik wordt gemaakt van een wat absurdistische wijze en veel recycling van materialen

als staal, lampen etc. Wat robotachtig. Het museum bleek een waar pretpark, met als hoogtepunt een ruimte die compleet gespiegeld was en behangen met lichtjes. Hierdoor krijg je een oneindige weerspiegeling en als je dan een lichtshow doet, geeft dit een fantastisch effect. Een leuke verassing onderweg dus!

Na Oamaru gingen we toch weer door naar Lake Tekapo. Nog steeds een lange weg te gaan. We kregen eerst een lift van een local die in een gele sportauto (waardoor ik dubbelgevouwen op de achterbank kon zitten) ons naar Timaru reedt. Na een lunch daar liften we door naar Lake Tekapo en dit lukte in welgeteld 3 keer! Eerst reedt een local ons de stad uit, waarna we opgepikt werden door een gezin uit Fairlie, ongeveer op een half uurtje van Lake Tekapo, waarna we opgepikt werden door een local en een Duitse lifter. Een dag gevuld met mensen en auto’s later kwamen we aan in het prachtige Lake Tekapo. Wederom een niet te beschrijven uitzicht!

Die donderdag was het feest, Bart was jarig! We besloten een kleine berg te beklimmen, ongeveer 1,5 uur omhoog naar het observatiecentrum voor sterrenkundigen. Lake Tekapo staat er namelijk om bekend heldere luchten te hebben en is dus bij uitstek

geschikt voor sterrenkundigen die de sterrenhemel bestuderen. Leuke bijkomstigheid is dat je overdag een prachtig uitzicht hebt over het meer én er een taartje kunt eten in het nabijgelegen café. We aten dus geheel in stijl een verjaardagstaartje boven op de berg en gingen ’s avonds heerlijk uit eten. Natuurlijk keken we ook nog naar de sterrenhemel, welliswaar dik ingepakt want inmiddels zakte het kwik ’s nachts tot onder nul! Ijskoud, maar zeker niet minder romantisch. Heel wat vallende sterren later, bleek de volgende dag geschikt te zijn voor een potje tennis op de tennisbaan van het hostel. Met prachtige bergen op de achtergrond, is dit wel het bijzonderste potje tennis wat ik in mijn leven heb gespeeld. Laten we het er maar op houden dat ik daardoor afgeleid werd, want ik verloor wel van mijn ‘ik-heb-nog-nooit-tennisles-gehad vriend…’.

Omdat Lake Tekapo vlakbij Mount Cook ligt, regelden we via Facebook een lift naar dit wat geïsoleerde gebied.. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland en absoluut spectaculair. Vanuit de helikopter hadden we al een glimp van de berg opgevangen, maar een kleine wandeling in die omgeving moesten we eigenlijk nog doen om onze bucketlist NZ te voltooien. En ja hoor, het was het absoluut

waard. Ik raad je wederom aan gewoon even naar de foto’s te kijken, dan weet je wel genoeg ??

En toen was onze reis op het Zuidereiland helemaal compleet! We hadden het perfecte rondje gemaakt, alles gezien en gedaan wat wilden doen en pakten, voor het gemak, de bus terug naar Christchurch, waarna we het vliegtuig namen naar Auckland. Vanuit Auckland vlogen we namelijk naar huis.

In Auckland aangekomen hadden we nog 3 dagen vol te houden en dus huurden we een autootje om nog een stuk noorden te zien. Boven Auckland waren we beiden namelijk nog niet geweest en ook dit is een prachtig stukje NZ. The Bay of Islands is een grote baai met wel meer dan 140 kleine eilandjes. Die hebben we natuurlijk niet allemaal gezien, maar rondrijden in de omgeving gaf al een mooi idee. Meer hebben we die dagen dan ook eigenlijk niet gedaan. We pakten een mooie kustroute terug naar Auckland en spraken op onze laatste dag nog even af met Marianne. Heel gezellig om nog even onze ervaringen te bespreken met haar en bij te kletsen! Die avond pakten we om half 9 het vliegtuig! Onze reis was voorbij…

Wat heb ik veel meegemaakt in 7 maanden tijd. Op het vliegveld in Auckland keek ik alle foto’s terug. Thailand leek al wel 3 jaar geleden, zo ver weg waren alle ervaringen in mijn gedachten.

Maar wat een ervaring en wat heb ik het naar mijn zin gehad. Mijn droom was werkelijkheid geworden, ik heb het écht gedaan!! Onbeschrijfelijk wat een gevoel het mij op dat moment gaf. Een mix van trots zijn, blij zijn, emotioneel worden van alles wat ik heb meegemaakt, verdrietig zijn omdat het voorbij was maar ook nerveus omdat ik bijna weer thuis was… Het voelde niet als 7 maanden, het is voorbij gevlogen! Ik ben onwijs dankbaar voor deze ervaring, die mij wederom weer anders naar dingen heeft doen kijken, meer van de wereld heeft laten zien en mij fantastische nieuwe vrienden heeft opgeleverd. Dit pakken ze nooit meer van me af!

En nu, nu ben ik al weer meer dan een week thuis. Het gewone leven neemt een loopje met je, het eerste werkweekend zit er al weer op en alles wordt langzamerhand weer ‘normaal’. Overigens werd ik bij thuiskomt verrast met een suprise borrel waarbij bijna al mijn vrienden opeens hun kop om de deur staken.. Wat leuk en wat een verassing!
Dankbaar voor wat ik hier heb en voor wat ik heb meegemaakt, sluit ik deze blog dan ook af. Ik hoop over 30 jaar eens terug te lezen en dan terug te kunnen kijken op ‘de tijd van mijn leven’. Want zo voelt het.