Tarzan en het Bountyeiland

Ik ga er mijn hobby maar van maken denk ik, blogs schrijven op een gave plek met een fantastisch uitzicht! De afgelopen dagen kwamen er al verschillende verzoekjes tot een nieuwe blog binnen, maar ik had simpelweg de inspiratie niet.. Maar ik kan jullie mededelen dat de inspiratie binnen stroomt bij het uitzicht wat ik nu heb. Ik zal jullie niet langer in spanning laten, het uitzicht waar ik het over heb betreft een schitterend wit strand met helderblauwe zee, kleurrijke vissersbootjes en mooie rotspartijen. Trek een willekeurig ansichtkaartje uit het rek en je ziet wat ik nu zie. Ik ben een beetje ziekjes, maar met als enige struggle dat je je opnieuw moet insmeren na een duik in de zee, overleef ik dat ook wel weer!
Mijn vorige blog is geëindigd aan het begin van ons jungle avontuur. We brachten 4 dagen door in het tropisch regenwoud Taman Negera. Het was prachtig en na een aantal dagen voelde ik mij dan ook een semi-Tarzan. Semi, omdat er ook heus dingen waren die best spannend waren. De eerste nacht hebben we een nachtwandeling gemaakt door het regenwoud, met gids wellis waar. Hij vond voor ons de meest rare insecten zoals schorpioenen, reuze spinnen die aan het genieten waren van hun avondmaal, wandelende takken, kevers, krekels, slangen, duizend- en miljoenpoten etc. Bijzonder om te zien en nooit gedacht dat ik dit leuk zou vinden, met mijn angst voor muizen. Maaike claimt overigens nog steeds dat ze ook muizen heeft gezien, maar ik geloof haar nog steeds niet (omdat dat makkelijker is ;)).
De tweede dag begonnen we aan een zeer pittige jungle trekking, naar een viewpoint op de berg. Omdat Tarzan en Jane (vul zelf maar in wie wie is) het regenseizoen van Maleisië ietwat over het hoofd hebben gezien, resulteerde dat in een trekking waarbij je , ondanks je sexy roze poncho, zeiknat de berg weer af kwam. Mocht de jungle pret niet drukken, want we hebben het tropisch regenwoud echt goed kunnen ervaren! Daarna mochten we Rapid Shooting gaan doen. Lichtelijk in paniek, omdat we dachten dat we ergens op moesten schieten, bleek het gewoon een soort speedboat door de stroming van de rivier racen te zijn. Omdat we toch al zeiknat waren, hielden we onze kleren gewoon aan en hebben we de tijd van ons leven gehad. Grote golven klotsten over ons en onze nieuwe vrienden heen, geniaal. De boot bracht ons uiteindelijk naar een stam die nog in de jungle leeft. Het 89-jarige Orange Asli stamhoofd van de stam liet ons hier zien hoe zij jagen met een 'blowpipe rival', wat dus zoveel betekend een grote lange buis waaruit de pijltjes met vergif blazen. Zelf faalden we natuurlijk compleet toen we het mochten uitproberen

en dat resulteerde in nog meer respect voor deze stam, die ondanks alles wat de regering hen biedt , blijven leven in hutjes van hout en leven van de natuur. Onze gids vertelde ons dat zij hun mensen niet begraven na de dood, maar het lichaam diep de jungle in brengen en het vervolgens in een soort boomhut in de boom achterlaten. Elk lichaam krijg een eigen boomhut en de stam laat het lichaam na een week alleen achter. Nou; dat feitje hadden jullie natuurlijk niet willen missen!
'S avonds stond er wederom een nachtsafari op het programma, maar dit keer in plaats van de benenwagen met een grote jeep. Zittend op het dak van de jeep vertrokken we naar een soort braakliggend gebied waar we uilen, hangbuikzwijntje, roofvogels en een aapje hebben gezien. De laatste dag mochten we de canopy walk op, een lange touwbrug met 6 platforms op zeker 45 meter door het regenwoud. Leuke ervaring, stiekem ook beetje spannend wel .. daarna mochten we nog een mooi boottochtje maken naar een waterval en toen zat ons jungle avontuur erop! Genoeg jungle gezien voor het komende jaar, maaar zeker de moeite waard.

We vertrokken richting de Cameron Highlands, een gebied met

theeplantages. Foto's hadden we al gezien op verschillende andere blogs, maar wederom overtrof het uitzicht onze verwachtingen! Heuvelachtig landschap waarop thee verbouwd wordt, resulteert in een sprookjesachtig uiterlijk. Ook hebben we het Mossy Forest gezien. Hier is deze erg klein, maar in Nieuw Zealand is de film Avatar er in opgenomen. Wederom dus net een sprookje, je loopt door rommelig bos waar de bomen van top tot teen bedekt zijn met mos.
Helaas is onze timing, naast het regenseizoen, nog slechter omdat het Public Holiday is. De gehele maand december zijn de scholen uit en dus is het overal poepie druk. Wat niet heel erg geeft, maar ideaal is het niet!
Overigens was het in Cameron Highlands best wel frisjes, rond de 18 graden. Ik weet dat ik nu de gehele Nederlandse bevolking over me heen krijg, maar wij hadden onze dikke truien nodig om onszelf warm te houden!

Na een bustocht vanuit Cameron Highlands en pondje kwamen we 7 uur later aan in Penang. Penang een soort klein Kuala Lumpur op een eiland. Omdat ons doel echter zand, zee en zon was, besloten we hier maar 1 nacht te verblijven en de volgende dag te vertrekken naar Langkawi.

De boottocht duurde 3 uur en wonder boven wonder bereikten we alle 4 zonder zeeziekte de overkant. In Cameron highlands leerden wij namelijk Julia kennen en in Penang kwam daar Sarah bij. Beide Nederlands en we besloten verder te trekken met z'n allen!
Langkawi bracht ons waar we naar op zoek waren; STRAND! We verbleven echter wel op 30 minuten rijafstand van het strand, dus we mochten de scooter weer op. De locatie maakte het hostel helemaal goed, door de zeer huiselijke sfeer. Dat wil zeggen, 1 grote ruimte met 12 stapelbedden en de overige ruimte ertussen in werd als huiskamer gebruikt. De eigenaar sliep dan ook gewoon bij ons in de ruimte en eigenlijk was het alleen maar heel erg knus en veilig. Voor mensen die dus nog wat zoeken; El Studio in Langkawi is heerlijk als je scooter kunt rijden ;)

Na een dagje strand besloten we de volgende dag toch weer wat te ondernemen. Op naar de waterval en de cable car. Deze waterval was

mooi en vooral erg hoog wel. Maaike en Julia hebben bijna 3 benen gebroken bij het beklimmen ervan en mama Marloes stond onderaan doodsangsten uit. Gelukkig bleven de botbreuken uit. Maaike en ik besloten ook de cable car te doen. Een zeeeeer toeristische attractie, ietwat duur maar zeker de moeite. De gondel brengt je naar een uitkijkpunt op 708 meter hoogte. Je kunt het eiland zien en de zee, en omdat we dit rond zonsondergang deden leverde dit prachtige plaatjes op. How lucky we are ...

De volgende dag zijn Julia, Maaike en ik vertrokken naar Koh Lipe. We zijn dus weer terug in Thailand en voor de mensen die het nieuws volgen; hier verre van rampgebied. Geen overstromingen dus! Het uitzicht heb ik in het begin al even beschreven, want wát is het hier mooi. Ooit breng ik de liefde van mijn leven hier ook naartoe en dan gaan we heel romantisch zitten doen. Dan weet je dat alvast, liefde van mijn leven; Bestemming huwelijksreisje hier hoor! De vooruit geboekte 3 nachten zullen dan ook zeer waarschijnlijk wat uitgebreid worden naar een aantal meer, NOOIT MEER NAAR HUIS!
Geintje natuurlijk!

Intussen houden we het weer een beetje in de gaten, want het plan

was om de full moon party op Koh Pangan te gaan doen. Dat eiland is echter tot rampgebied verklaard door de overstromingen en dus is het plan nu ; niets en we zien het wel! To be continued dus :)