De prinses en de middelvinger

I'm sorry!!
Sorry voor iedereen die de afgelopen dagen mijn moeder, vader, familie, vrienden of mijzelf moest stalken om erachter te komen waar ik gebleven was! Ik was even off radar en helaas was dat niet geheel vrijwillig..
De oorontsteking waar ik de vorige blog mee eindigde, bleek een ware HEL te zijn en heeft mij ruim 2,5 week achtervolgt. We zijn inmiddels 2 antibiotica kuurtjes, 3 dokters, heel wat centjes, 2 en een halve mental breakdowns, een uitgestelde vlucht naar Australië en een gemiste droom van new years eve onder de Harbour Bridge verder en ik kan EINDELIJK zeggen dat ik het gewonnen heb van de oorontsteking (of whatever voor iets ander engs het geweest is, ik spaar je de details). Ik zit as we speak op een vlucht van Bangkok naar Australië and i can't wait! Never been more ready :)

Natuurlijk heb ik al die tijd niet alleen maar ingevuld met sadness, ik heb echt geprobeerd om mezelf te herwinnen en het beste ervan te maken. Huge shoutout to Paulien en Louisa, die me daarbij hebben geholpen! Want ik was helemaal niets zonder ze..
In de vorige blog schreef ik dat ik naar Bangkok zou moeten voor een goede dokter. Dat was ook het geval, maar eigenwijs als ik ben, vond ik dat ik vast ook wel op een andere manier aan goede medische zorg kon komen en bedacht dat ik het mijzelf comfortabel moest maken en naar het eiland Koh Phayam moest gaan om daar m'n vriendinnen weer te zien. Achteraf weet ik niet precies wat de beste keus is geweest, maar ik had het niet willen missen! Niet alleen ben ik fantastisch verzorgd door de meiden, ook bleek Koh Phayam helemaal mijn ding. Afgezien van de slechte WiFi en elektriciteit. Want zo'n modern prinsesje ben ik dan ook wel weer. Zo irritant.
Dit laatste heeft jullie overigens wel een sentimentele, breakdown blog bespaard, want door de slechte WiFi kon die niet online gezet worden en dat is geloof ik voor iedereen beter!

Koh Phayam is een klein eilandje waar zogezegd het toerisme het eiland nog niet verpest heeft. Wat een verademing. Het gaf mij een

beetje het dorpse gevoel, na een aantal dagen begonnen de mensen in ons favoriete restaurant ons te herkennen (als je ooit naar het eiland gaat; Cha Chai Is the place to be) en tijdens een feest waar een beroemde Thaise reggae band optrad herkende iedereen elkaar. Overigens waren alle feestjes geen denderend succes. Antibiotica maakt je niet alleen beter, nee het sucks. Want ik was moe en misselijk en er goed klaar mee. Ik heb 2 feestjes geprobeerd vol te houden met oordopjes en tape, en nee dat zag er niet goed uit, wat je me ook wijsmaakt. Anyway, het strand, de meiden, het goddelijke eten en de sfeer waren op dat moment alles wat ik nodig had.

Niet te vergeten had ik ook nog een klein medisch avontuur wat lokaal ziekenhuis heet. Nadat de eerste antibiotica niet aansloeg en het alleen maar slechter met mij ging, raadde de moeder van louisa (huisarts in Duitsland) mij aan om andere antibiotica te gaan halen en opnieuw een dokter te zien. Braaf ging ik dan ook weer op de boot naar het vaste land om daar het ziekenhuis te bezoeken. Ik werd verwelkomt met ; miss, do you speak Thai? Oh ja, brace yourself. Want veel beter werd het inderdaad niet. Er werd eerst met een zaklamp in mijn mond gekeken omdat ze dachten dat ik orale infectie bedoelde in plaats van ear infectie. Kan de beste overkomen. Na heel wat gesteggel over het krijgen van een verklaring niet te kunnen vliegen (failed) besloot ik maar om de aangeraden antibiotica te vragen en glimlachend om de goede intenties het ziekenhuis weer te verlaten. Leuk detail dat dit bezoekje aan de dokter mij 50 baht koste ; zeg maar 1,5 euro en de andere twee dokters 500 bath. 15 euro dus. Just saying...

Anyway, na kerst gevierd te hebben op Koh Phayam besloten we naar Koh Tao te vertrekken. Inmiddels gewend aan de boten in Thailand, zaten we er helemaal klaar voor toen de catamaran met pak em beet 200 mensen aan boord van wal stak. Nou, ik heb mij tijdens die vaart van 2,5 uur meerdere malen afgevraagd of we het zouden overleven en of ik zou gaan overgeven of gewoon gaan huilen. Dit was niet oke. Niet oke. Als ik eraan denk wordt ik weer misselijk, dus topic closed!
Aangekomen op Koh Tao bleek het even wat anders dan Koh Phayam en het heeft even geduurd voordat ik daar overheen was. In tegenstelling tot het rustige Koh phayam bleek dit een waar party eiland met de nodige dronken engelsen en ander gespuis. Ik, braaf als ik ben aan de antibiotica, paste daar rustig gezegd niet helemaal tussen. Desondanks heb ik toch nog kunnen genieten. Ik heb werkelijk, maar dan ook werkelijk niets ondernomen. We hadden een mooie bungalow aan het strand, een jongen heeft zijn hangmat aan mij gegeven en zo zagen mijn dagen er dan ook ongeveer uit. Op nieuwjaarsavond bleek er geen vuurwerk, wel mensen die telefoons van je vrienden stelen en weinig muziek en over dat debakel gaan we het dan ook maar niet meer hebben. Wel kan ik zeggen dat ik nog nooit blijer geweest ben dat de feestdagen over zijn en dat ik nu een nieuwe stap kan zetten. Mijn motto; if you don't like where you are at, MOVE! You're not a tree... blijk je in sommige situaties dus niet te kunnen toepassen en thats sucks.

Anyway, ik heb de laatste nacht een hele dure hotel kamer geboekt en in een tweepersoonsbed overdwars liggen tukken en 3 uur onder de warme douche gestaan. En dus een dikke middelvinger naar mijn oorontsteking opgestoken en ik zit nu overgelukkig en met te veel adrenaline in het vliegtuig (niet handig want ik moet zeg maar nog zo'n 24 uur voordat ik weer een bed zie) naar Australië en ik kan je zeggen; BRACE YOURSELF, HERE I COME AUSTRALIAAAAA

See yah mate!

P.s. Inmiddels heb ik een halve dag Sydney erop zitten en ben ik onderweg naar cairns!