Naar Banff

Het was een behoorlijk lange rit, 440km van Chase naar Banff. Het rijden is hier wel aangenaam. Bij wegenwerken, en die waren er regelmatig, ging het wel een stuk trager, maar je had niet het gevoel in een echte file vast te zitten. Je kan hier een cursus volgen om signaal-zwaaier te worden bij wegenwerken. Het zijn meestal vrouwen die levend verkeerslicht zijn en ze doen dat zeer efficiënt.
Onze eerste stopplaats was eerder toevallig een historische plek, The Last Spike. Hier werd de laatste klinknagel geslagen van de immense spoorweglijn dwars door Canada. De schoonouders van de dame die de giftshop openhield, waren afkomstig uit België en

heetten De Wolf. De immense goederentrein Canadian Pacific volgde ons de hele tijd op onze rit, soms aan onze linkerkant, dan weer onder ons om aan onze rechterkant weer op te duiken. Vooral in de Canyon van de rivier Kicking Horse leek dat een spel tussen snelweg en spoorweg omdat het daar redelijk smal is. Ook nu, terwijl ik op ons balkonnetje zit te tikken, hoor ik de trein toeteren en voorbij denderen.
We reden en bleven rijden en de bergen bleven komen, wat een groot land is Canada. Op onze rit hebben we wel vier keer dikke rookpluimen uit de naaldwouden zien opstijgen: bosbranden. Overal langs de weg word je erop gewezen dat je geen vuur mag maken. Op de top van bergpas Rogers, waar we even halt hielden, stonden rangers met een educatieve wagen om vooral kinderen op te voeden tot verantwoord gedrag en ik denk ook om hen niet al te angstig te maken. Jan zag een bord met wandelinfo: op bepaalde trajecten

moesten wandelaars echt wel oppassen voor beren.
In Revelstoke bezochten we de grootste dam van heel Noord-Amerika. Foto’s kunnen niet overbrengen hoe groot die wel is. Voorlopig draait hij nog niet op volle kracht. Er kunnen nog twee turbines bijkomen en dat gaat in de nabije toekomst ook gebeuren. De educatieve tentoonstelling leek heel boeiend, maar we hadden niet de tijd om dat allemaal in ons op te nemen, uitermate moeilijk voor Jan om een museum zo snel te verlaten.
We hadden al tientallen kilometers bergen gezien, maar de confrontatie met de Rocky Mountains is onbeschrijfelijk. Woorden en foto’s schieten tekort, je moet dat met je eigen ogen kunnen zien.
Zo een kleine 70 km voor onze eindbestemming zagen we pijlen naar

Lake Louise. Ondanks de vermoeidheid reden we er toch naartoe. Het was al valavond, daardoor waren de grote massa’s toeristen al naar huis. Een heel vriendelijk gezelschap Indiërs uit Ontario maakten een paar foto’s van ons tweetjes en dat hebben we dan ook voor hen gedaan. Vlakbij Lake Louise staat een prachtig luxehotel dat eruit ziet als een Schots kasteel. Noël raadde ons aan om er iets te gaan drinken om even de sfeer te proeven, maar het was echt te laat voor ons.
In Banff hebben we een zeer ruime kamer met eerder kleine badkamer. De balkondeur is bijna niet open te krijgen door de beveiliging en op het schuifraam kleeft een sticker om te waarschuwen tegen inbrekers. We zullen dus maar goed afsluiten als we zo dadelijk gaan ontbijten.