Naar Port Hardy

Vanmorgen rond halfvijf ging vlak onder ons raam een autoalarm af. Jan sprong uit bed, maar gelukkig stond onze auto er nog en was er niemand in de buurt. Zo hadden we onze verschillende wekkers niet nodig en waren we ruim op tijd wakker. We hadden zelfs nog een momentje om te laten weten dat we niet tevreden waren over de hotelkamer, schimmel, een plafond dat doorboog en een twijfelaar. Dat was niet waarvoor we betaald hadden.
Om half 8 vertrok onze ferry voor een vaart van 700 km. We varen op zee, maar aan de ene kant hebben we het vasteland en aan de andere kant zien we zo goed als de hele tijd grotere en kleinere

groene eilanden met heuvels en bergen en af en toe een vuurtoren. Het eerste uur heb ik wat liggen soezen in een zetel, het was toch wel een erg korte nacht. De kapitein meldde al een heel aantal keren walvissen, maar wij hebben die niet gezien; wel dolfijnen en opspringende vissen. Jan zag ook zeehonden. Regelmatig worden we ook op de hoogte gebracht dat er een pittoresk plaatsje op komst is. Rond twaalf uur werd er op het buitendek een barbecue georganiseerd. De porties waren klein, maar het was wel lekker en we voelden ons erg verwend.
Ik ben niet op de hoogte over de Canadese wetten i.v.m. druggebruik, maar zowel op de dames- als op de herentoiletten is een apert vuilbakje voorzien om scherpe naalden in te deponeren. Ik vermoed dat dit niet voor diabetici bedoeld is. Op het dek zat een vrouw zacht te wiegen en met haar armen te zwaaien. Haar groet aan de Pacific zal wel het resultaat geweest zijn van zo een scherp naaldje. Aan dek in volle zon zat een jongeman met een speciale loep een

prachtige natuurtekening te branden op een houten plankje. Hij droeg een soort lassersbril om zijn ogen te beschermen, een hele installatie. Hij had uiteraard heel wat bekijks.
We speelden scrabble op het dek (en later ook binnen) , maar de brandende zon werd ons wat teveel en we besloten om binnen wat te gaan rusten. Vanavond aten we in het restaurant. Je kan je daar echt overeten, je mag zo dikwijls als je wil teruggaan naar het zeer smakelijke buffet. Ze doen hier look in hun aardappelpuree, dat ga ik thuis ook eens proberen.
Jan ontdekte zetels die recht tegenover een groot raam staan en daar zitten we nu op naar buiten te kijken. Er lagen wel jassen en een boek op, maar ik huldig het Vlaamse principe: opgestaan is plaats vergaan. Waarschijnlijk zijn de eigenaars van de jassen aan het tafelen, toch wel wat egoïstisch om de beste stoelen in te palmen als je zo lang weg blijft.
We hebben nog een paar uur bootje varen voor de boeg, daar gaan we nog op en top van genieten.
Zo dadelijk start er een filmvoorstelling, maar wij vinden het zicht buiten veel te mooi.
Morgen onze eerste dag op Vancouver Island.