Dag 2

Vanmorgen was de keuze tussen de ruimte links, continental breakfast, en rechts, English breakfast, snel gemaakt. Continental breakfast stelde zo goed als niets voor. We werden bediend door een oudere Chinees die buiten de R ook de T een moeilijk letter vond. Spijtig dat Pieter-Jan er niet was, want er stond een mooie vleugel eenzaam te blinken.
Na een korte, zeer informatieve stop in het toeristenbureau reden we met de bus naar een winkel waar we twee fietsen huurden. Ik moest heel erg aan mijn allereerste meisjesfiets denken want die had ook torpedorem. De dag begon grijs daarom hadden we onze

regenjassen meegenomen. Na een kwartiertje fietsen op de seawall rond Stanley Park brak de zon door. We hebben zelden een km aan een stuk gefietst omdat we de omgeving in ons wilden opnemen en mooie foto’s wilden maken. Aan landzijde een afwisseling van oude loofbomen en sequoia’s en aan de zee het prachtige zicht op allerlei kleuren van groen tot grijs en blauw met in de verte grote schepen. Dennengeur en de geur van algen wisselden elkaar af. We moesten wel uitkijken voor zwalpende onervaren fietsers en hun aantal nam toe na het middaguur. We aten heel lekker in The Teahouse met zicht op zee. De zalm smaakt hier veel sterker dan bij ons. We leverden onze fietsen mooi op tijd binnen en reden met de bus naar de Dokter Sun Yat-Sen garden in Chinatown. We kregen een rondleiding van een Chinese vrouw die zeer goed Engels sprak. Nu zijn we experts in yin en yang, in maan-deuren en in geluksdakpannen. Die laatste hebben de vorm van een vleermuis met in het midden het Chinese karakter voor geluk en hier en daar

nog wat vleermuisjes. Het Chinese woord voor geluk en voor vleermuis klinkt precies hetzelfde: ping fu.
Na dit zeer boeiende bezoek wilden we Chinatown verder verkennen. We zagen hier al wel wat daklozen, vooral oudere blanke mannen. Maar we hadden niet kunnen vermoeden dat we er in Chinatown zoveel te samen zouden aantreffen. Jan had al besloten om terug te keren toen een jonge verslaafde die duidelijk high was een soort namaak hortensia’s aan ons wilde verkopen. Toen Jan bleef weigeren werd hij agressief en riep “I’ll smash the bunch in your face”. Ik was echt bang. We maakten ons uit de voeten en zagen nog net een vrachtwagen openstaan waar massa’s van die boeketten inlagen en waar allerlei vagebonden rond stonden. Geen aangename ervaring maar gelukkig raakten we er zonder kleerscheuren vanaf.
We namen de sea-bus naar de overkant van het water maar buiten

het zicht op de wolkenkrabbers van Vancouver viel daar niet veel te beleven. De Chinese gids had gesproken over Elisabeth Garden omdat de tuinaanleggers daar een oude dennenboom met speciale boogvormige takken hadden afgeluisd. Dat hebben ze trouwens ook bij privé tuinen gedaan. Volgens de gids was een bezoek aan het park een aanrader en hoewel onze voeten niet direct akkoord waren, zijn we er toch naartoe gegaan. Het openbaar vervoer bracht ons redelijk dichtbij en een Canadese vrouw vertelde ons hoe we het natuurlijke hoogste punt van Vancouver konden bereiken via een hike. Die hike viel al bij al wel mee. Het zicht was adembenemend en ik had spijt dat we niet meer genoeg tijd hadden om de bloementuin zelf te bezoeken. We aten een kleinigheid in restaurant Seasons, dat we eigenlijk toevallig gevonden hebben. Ook Bill Clinton en Boris Yeltsin hebben er samen gegeten tijdens hun Vancouver Summit.
De terugweg was weer karaktervorming voor mij, maar wel iets minder dan gisteren.
Ik denk dat ik Harrison Ford heb gezien, volgens Jan was het een lookalike. De dienster in het restaurant Seasons zei dat het wel zou kunnen omdat hier veel Amerikaanse films worden opgenomen omdat het hier goedkoper is. Dat ervaren wij wel anders en zeker voor water. Dat is stukken duurder dan cola.
Kristientje en co veel plezier in Wimmereux!!!