Naar Victoria

In Campbell River boekten we gisteren een boottocht van vier uur in de hoop walvissen te kunnen zien. We meldden ons om 8.30 uur aan het kantoor en om 9 uur maakten we kennis met onze kapitein Al, een First Nation, en met onze gids, Kaitlyn. Ze kwam oorspronkelijk van Ontario waar ze milieuwetenschappen had gestudeerd. Daar heeft ze heel haar hebben en houden verkocht om haar grote liefde te volgen, de orka’s. Je kan die in Campbell River zien, maar op dit moment zijn er naar enkele op doorreis en degene die langer blijven, komen pas later op het jaar.
Voor het vertrek maakte ik kennis met een hele lieve Engelse die al

jaren in Vancouver woont en voordien in de buurt van het Suschwap-meer, dat we ook bezochten. Daar verbleef ze niet graag in de zomer door de jaarlijkse dreiging van bosbranden. Concreet betekent dat dat je altijd koffers met kleding in je auto hebt liggen en je meest waardevolle spullen in een stokkeerruimte onderbrengt. Niet direct ontspannen zomers dus.
De kapitein van onze boot werkte vroeger bij de brandweer en vertelde dat er een wisselwerking is tussen Canada en Australië. De brandweermannen helpen elkaar bij bosbranden en dat kan perfect omdat het downunder winter is als het hier zomert en andersom. Hij verwijt de houtverwerkende bedrijven dat zij verantwoordelijk zijn voor de grote schade nu, omdat zij bij het minste geringste brandje, dat nodig is voor het ecosysteem hier, bomen kappen en zo gangen maken waar het vuur en de wind vrij spel hebben.
Ons bootje was ongeveer 10 meter lang en had twee verdiepingen. Op het ‘gelijkvloers’ stond in het midden een overdekt gedeelte waar je binnen op bankjes kon zitten. Je kon helemaal rond dit deel wandelen naar de kleine ruimte aan de boeg of naar het iets ruimere achterdek. Bovenop het overdekte gedeelte stonden nog een aantal banken, zoals bij een sightseeing bus. Daar moest je wel met een laddertje naartoe klimmen. Ik ben de moeder van een zoon die op kranen van 60 meter boven de zee klimt, maar na de instructies van

de kapitein over zwemvesten en veiligheid aan boord, bleef ik liever op het achterdek. Het bootje haalde al vrij vlug een behoorlijke snelheid.
De kapitein en onze sympathiek gids hadden zoveel ervaring dat ze aan de bewegingen van het wateroppervlak konden zien waar de walvissen zaten. Ze vormden een enthousiast team. We hebben heel veel bultruggen gezien, en hen zelfs horen ademen. Eén keer heeft er één gefloten, maar ik besefte dat pas toen de gids het zei. Ik dacht dat er een omliggend bootje had getoeterd. Jan heeft zoveel foto’s genomen dat de batterij van het toestel op was. Maar hij had in Action voor 10 euro een powerbank gekocht en die kwam nu goed van pas.
De regels voor boten zijn dat je voorbij walvissen mag varen op minimaal 400 m afstand en dat je de motor moet stil leggen wanneer je op 200 m afstand bent. Toch gebeuren er regelmatig aanvaringen,

meestal gaat het dan om toeristen die de streek niet kennen. De verwondingen van de walvissen resulteren in inkepingen in de rugvinnen. Zo kan Kaitlyn ze bijna allemaal herkennen. Ze is zo gefascineerd door walvissen dat ze heel wat tatoeages van de verschillende soorten heeft laten zetten. Het is trouwens moeilijk om in British Columbia blanke jonge vrouwen zonder tatoeages te vinden.
De walvissen zwemmen hier heel dicht bij de kust. Ze drijven plankton en eenjarige haring naar de rotswanden, waardoor het lievelingskostje van de bultruggen terugbotst recht in hun gigantische muil. De dieren zijn zo groot als een Canadese schoolbus, maar de holte waardoor het voedsel naar hun maag kan, is maar zo breed als een menselijke handpalm.

We kregen halverwege de vaart nog koffie of thee en een lekkere

koek. Naarmate het later werd, steeg de temperatuur. Het was uitzonderlijk warm vandaag: 32 graden. Gelukkig boekten we geen namiddagrondvaart. Toen we bijna in de haven waren, zagen we 4 zeearenden. Jan dacht dat ze samen op jacht waren. Ik had de indruk dat ze elk voor zich dezelfde buit wilden. Dat hadden we aan Kaitlyn moeten vragen, maar die was iedereen een balein van een walvis aan het laten zien.

We aten nog iets in een restaurant met zicht op de baai en dan was het tijd om richting Victoria te rijden. Onderweg wilden we nog een viskwekerij bezoeken. We reden er een heel stuk voor om, maar de zaak was al gesloten om half vier. Door ons ommetje hebben we een Canadese hobby leren kennen: tubing. Je blaast een grote ronde zwemband op die in het midden voorzien is van een netje zodat je erin kan zitten. Je wandelt naar een hooggelegen punt van de rivier en dan dobber je op je zwemband tot in het centrum van het dorp. Je belandt dan in een chiquere wijk, maar daar wandel je dan kletsnat in je badpak door. No worries, zoals ze hier om de haverklap zeggen.
In plaats van de snelweg te nemen, reden we liever langs de Ocean Side Road. Dat was mooi maar een stuk minder snel. In één stuk doorrijden naar Victoria zonder avondeten, was niet mogelijk. Het heeft nog een hele tijd geduurd voor we iets behoorlijks vonden, maar in Chemainus, recht op breedtegraad 49, aten we in een

restaurant bekend om zijn lekkere grillgerechten. Het was er druk, maar terwijl we wachtten, hebben we gebabbeld met een ouder koppel. De Canadese man was voor de tweede keer getrouwd met een Zwitserse die zich honderd procent thuis voelt op Vancouver Island. Ze brengen hier wel de winter niet door, want dan trekken ze naar hun tweede woonst in Mexico. Ze hebben vrienden die First Nation zijn, maar toch zijn ze niet akkoord met de financiële voorrechten die aan deze bevolkingsgroep zijn toegekend. Ze betalen geen belastingen, studeren gratis en moeten ook niet betalen voor gezondheidszorg. De man was anti-Merkel en pro-Trump.
Ze verklaarden voor ons hoe het komt dat er zoveel drugsverslaafden in Vancouver zijn. Bezuinigingen zorgden ervoor dat heel wat psychiatrische centra gesloten werden.
We kwamen vanavond Victoria binnen langs een reeks kranen en grintbergen vlakbij ons hotel, dat leek niet veelbelovend. Maar toen we de lobby binnenkwamen, hadden we een prachtig zicht op de baai met aan de overkant de verlichte gebouwen van Victoria. Precies Disneyland of een kersttreintafel.
Morgen verkennen we de stad, maar ik heb al gevraagd waar de drugsverslaafden rondhangen en daar blijven we zeker uit de buurt. No worries!