Naar Chase

Vanmorgen met een slaperig oog op de wekker gekeken en gedacht dat het 6 uur was. Jan was al in de douche. We waren allebei klaar wakker, maar het was 5 uur. Geen probleem, zo konden we rustig inpakken en om half zeven ontbijten.
Uiteindelijk vertrokken we om iets voor negen uit Vancouver. Het laatste beeld van de stad was een jong meisje helemaal in het zwart gekleed, lijkbleek en duidelijk onder invloed. In haar hand een kartonnen bordje met de tekst “smile or desintegrate”. Dan houd ik het liever op “smile and the world smiles back to you”, van Jacqueline geleerd ;-)

Wegenwerken zorgden voor wat vertraging maar de rit verliep vlot op de mooie weg 7 East. We reden door een zeer brede vlakte vol fruitboerderijen met in de verte de silhouetten van de bergen. Stilaan veranderde het landschap. We hadden de streek bereikt waar Bigfoot gesignaleerd werd. In de rivieren die we voorbijreden, dreven grote boomstammen. We hielden halt in Harrison Hot Springs, een groot meer omring door bergen, waarvan een met sneeuw bedekt. Ooit viel een goudzoeker daar uit zijn kano en hij vond het water verrassend warm. In de buurt zijn twee warmwaterbronnen, maar ik heb toch niet lang in het water gestaan. Het was behoorlijk fris ondanks de zomerse temperatuur van bijna 30 graden. We aten met zicht op het meer in restaurant Black Forest waar we de hele tijd Duitse schlagers te horen kregen.
Onze volgende stopplaats was het schattige dorpje Hope waar we het oudste kerkje van British Colombia wilden zien. Het was niet open voor bezoekers, we zijn dus snel weer in de auto gestapt.
Daarna veranderde het landschap. Tientallen kilometers bergen vol dennenbomen en geen enkel huis of blokhut. Langzaam aan zagen we meer en meer dode bomen, tot we in een streek belandden waar er geen groen meer te bespeuren was, kale bergen bedekt met verdord gras. Hier en daar een stuk groene weide omdat er grote sproeiers het broodnodige water gaven aan de bodem. Ondertussen hadden we onze eindbestemming bijna bereikt, dat stemde me niet

direct vrolijk.
Enkele kilometers voor we het einddoel van onze dag bereikten, groeiden er gelukkig wel gezonde bomen op de bergen. Ons zeer mooie hotel ligt vlak bij een meer genoemd naar de oorspronkelijke bewoners, de Shuswap indianen. In het hotel zijn heel wat kunstwerken aanwezig die naar deze stam verwijzen. Blijkbaar woonden ze hier al meer dan 10.000 jaar geleden.
De hartelijke receptioniste vertelde ons dat tot twee weken geleden bosbranden woedden op twee uur rijden van hier. Ze waren zo hevig dat de rook tot hier waaide. Volgens haar is de rit naar Banff, onze bestemming voor morgen, nu zeer veilig. In de lente werden ze daar getroffen door zware aardverschuivingen. De streek heeft dus al een tijd te kampen met natuurrampen.
Jan en ik zitten op ons terrasje met zicht op enkele redelijk hoge Douglas sparren.Zij moeten nog wat groeien om die van Vancouver in te halen. In de verte horen we een trein toeteren. We zagen onderweg goederentreinen waar geen einde aan leek te komen met op elke wagon twee containers bovenop elkaar. In het midden trok of duwde nog een extra roestbruine locomotief, met daarop in grote witte letters Canada Pacific. Verder zie je hier op de baan even indrukwekkende vrachtwagens als in Amerika, maar meestal hebben ze ook nog een aanhangwagen. Kruispunten hebben enkel lichten aan de overkant zodat je nooit moeite hebt om ze te zien. Het licht voor voetgangers is geen groen mannetje maar een wit; en het Europese rode mannetje is hier een rode hand waar ook nog het aantal seconden op verschijnt die je nog hebt als je al aan het oversteken bent. Voor de slechtziende voetgangers zijn er nog twee verschillende geluidssignalen zodat ze weten welke richting van het kruispunt veilig is. Bussen zijn allemaal uitgerust met een uitklapbare plank waar rolstoelgebruikers zo goed als onmiddellijk van kunnen gebruik maken.
Morgen rijden we naar Banff!!!