Victoria

Veel succes op het congres in Australië, Filip!!!
Vanmorgen ontbeten we op het terras van ons hotel met zicht op de grote en kleine bootjes. Dat klinkt fantastisch en dat was het meestal ook, maar regelmatig kregen we walmen benzine binnen, we vermoeden van de vele zodiacs. We hebben dat vaak geroken vandaag zodra we in de buurt van de baai kwamen. Misschien houdt de rook die in de hele vallei hangt, de frisse wind tegen.
We startten onze wandeling door Victoria in Chinatown. Daar woonden op het einde van de 19de eeuw 16.000 Chinezen, allemaal op zoek naar goud. Het mooiste gebouw is het vroegere schooltje,

maar de geschiedenis ervan is minder fraai. De blanken lieten geen Chinese kinderen op hun schoolbanken toe.
De warme middagzon en de vele voetstappen die we op onze reis al aflegden, begonnen al snel te wegen en daarom besloten we een ticket aan te schaffen voor de hop-on-hop-off bus. Op het toeristenbureau bleek dat nu niet alleen de kredietkaart van Jan geblokkeerd was, maar ook die van mij. We vreesden al dat we het leger daklozen van Victoria moesten vervoegen, maar gelukkig konden we nog wel geld uit de muur halen met onze gewone bankkaart. Jan had door al de spanning op slag geen honger meer.
De rit op de bus was heel boeiend. Onze gids Brian had Schotse schoonouders, een dochter die pas getrouwd was met een Hollander en we vernamen nog heel wat over zijn familie. Hij wist wel veel interessante dingen te vertellen en we genoten van zijn grapjes en zijn vrolijk humeur. Hier wat grapjes die we hebben onthouden:

- Bij de laatste vuurtoren die nog bewoond en handmatig bediend wordt door een getrouwd koppel:
The man operates the lighthouse and the woman does some light housework.
- Bij een groot stuk grond dat door Mrs Ross aan de stad werd geschonken en nu een begraafplaats is:
Er is een wet in Victoria die luidt als volgt: the people who live in Victoria cannot be buried in this cemetery. You ask why not? Because they are still alive, of course.
We reden door de mooie stad vol bloemen in plantsoenen en in hanging baskets, maar ook langs een park waar we twee kleine reeën zagen. De wijken vol prachtige villa’s met zicht op de oceaan werd als decor gebruikt in de film The King’s Speech. King George wandelde aan de prachtige baai met zijn dochtertjes. De bus reed verder nog door Oak Bay Village, een buitenwijk van Victoria. Er groeien knoestige eiken waarvan de stammen zo kronkelen dat je er

geen planken van kan zagen. Er wonen hier hoofdzakelijk senioren. Ze komen naar hier voor het microklimaat. Het sneeuwt hier niet eens alle winters en vriezen doet het maximum één week per jaar.
Regelmatig tref je hier mooie bronzen standbeelden aan, het meest ontroerende is ongetwijfeld dat van Terry Fox. Voor mijn studenten is hij geen onbekende. We hebben het over Terry Fox gehad in de les. Zijn rechterbeen werd deels geamputeerd omdat hij getroffen was door kanker. Hij besloot om met een kunstbeen dwars door Canada te lopen om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. In april 1980 vertrok hij in Newfoundland aan zijn Marathon of Hope. Hij liep in totaal 5373 km in 143 dagen, maar dan was hij helemaal op. Tien maanden later overleed hij. Terry Fox wordt als één van Canada’s grootste helden beschouwd. Zijn beeld staat aan de Zero Mile met uitzicht op de Pacific.
Van boven op de dubbeldekbus had ik het oudste hotel van Victoria

gespot, een prachtig wit gebouw omringd door een mooie bloementuin. Vroeger was het de villa van Mr Peyard, die met goud gevonden in Canada tijdens de goldrush een zeepfabriek kocht en schatrijk werd. Jan en ik zaten op het terras en genoten er van een rasechte high tea. We maakten binnen nog wat fotootjes van het prachtige interieur. Daarna wandelden we voorbij het parlementsgebouw waar een statige Queen Victoria vanop haar sokkel alles in het oog houdt.
Op aanraden van Noël en van onze gids wandelden we door het super chique Empress hotel. Er was een winkeltje met heel mooie theepotten… maar ik heb er geen gekocht. Het gigantische hotel is gebouwd op gewonnen land en de fundamenten steunen op 3000 douglassparren.
We wandelden nog langs een gezellig marktje met op de achtergrond de live muziek van een Ierse band. Op een zeer druk terras at Jan zijn zoveelste Caesar salad van deze vakantie en ik koos voor zalm.
Om de dag af te sluiten wilden we in de lobby van het hotel een glaasje drinken en wat scrabble spelen met zicht op de 3000 lichtjes van het parlementsgebouw. Op vrijdag- en zaterdagavond engageren ze hier een DJ. De lobby is nu een soort mini Tomorrow Land. Het is buiten ondertussen donker, de straatlampen zijn aan, maar de feeërieke lichtjes van het parlementsgebouw blijven uit omdat er in openlucht een film wordt vertoond. Misschien gaan ze straks nog aan…