Naar Prince George

Vanmorgen verkenden we Jasper even. We moesten er naartoe om een voucher om te ruilen voor een geldig ticket. Van thuis uit hadden we al betaald voor een boottocht op Lake Maligne. We reden ongeveer 50 km langs een groene route tot bij het meer. Zo groen was de route niet, een groot deel bos was zwartgeblakerd door een bosbrand en ook hier zagen we tussen gezonde bomen heel veel zieke en dode bomen. Zowel British Columbia als Alberta worden geplaagd door een kever die het gemunt heeft op pijnbomen. Hij boort zich in de stam en holt die uit en legt er larven in. Die zouden normaal gesproken in de winter moeten sterven, maar daarvoor

moet het 8 dagen na elkaar min 40 graden zijn en zo koud zijn de winters niet meer in Canada. In Amerika pakken ze het probleem aan door de dode bomen te rooien en zo de larven te doden. In de Nationale en Provinciale parken van Canada is rooien niet toegestaan. Moeder natuur haar gang laten gaan is voor hen een heilig principe.
Op een bankje bij het meer aten we onze picknick op. Om kwart na 1 vertrok onze boot. Dat was nog even spannend want Jan was zijn zonnebril in de auto vergeten. Gelukkig was hij op tijd terug. De bootjes zijn niet zo groot en je kan niet met een latere mee, alles is volgeboekt.
Onze gids aan boord was een jonge vrouw uit Australië. Ze was heel sympathiek en gaf interessante commentaar, maar als de boot snel voer, kon je haar soms moeilijk horen boven het geraas van de motor uit. Maligne Lake is ongeveer 20 km lang en omgeven door een speciaal deel van de Rocky Mountains, the Elizabeth Chain. Canada

heeft de hele bergketen aan de huidige Queen geschonken bij haar kroning. Hoewel ze al twee keer in Jasper op bezoek is gekomen, heeft ze de prachtige bergen en het turquoise meer nog nooit gezien. Omdat er hier zoveel bergtoppen zijn, hebben ze niet allemaal een naam, maar die van de Elizabeth-keten wel. Eentje heet Paul, en ik ken een Paul die ook wel Mr Mountain wordt genoemd. Hij zal dat wel grappig vinden.
Op het einde van het meer ligt Spirit Island. Voor de First Nations, zoals de Indianenstammen hier genoemd worden, is dat een heilige plaats. Ze vinden dat de bergen rondom een afspiegeling zijn van hun Goden. Eén keer per jaar komen alle opperhoofden samen op Spirit Island en houden er dan een ceremonie. Uiteraard varen er dan geen toeristenbootjes. De omgeving is spectaculair mooi. Ik kan wel begrijpen dat de First Nations juist daar een aanvoelen van iets goddelijks ervaren. Blijkbaar is het eiland ook een icoon van Kodak. Bij het uitbrengen van de eerste kleurenfilmrolletjes had het bedrijf een wedstrijd uitgeschreven en de foto van Spirit Island werd als winnaar uitvergroot opgehangen in Central Station van New York. Ook een foto van Lake Louise in de buurt van Banff viel in de prijzen, vandaar de populariteit bij veel Amerikanen.

We kregen een kwartiertje om een aangeduide, zeer korte wandeling te maken en fotootjes te nemen. Een lieve Koreaanse dame bood aan om van ons tweetjes een foto te nemen. Ze hield niet op met fotograferen en zat zelfs op de duur neer in het slijk. Jan was al bang dat ze ons apparaat zou laten vallen, want ze was heel hevig. Onze eerste fotoshoot kon op geen betere plaats genomen worden.
Marilyn Monroe heeft Lake Maligne ook bezocht. Ze verbleef in een hotel in Jasper maar werd daar aan de deur gezet omdat ze te schaars gekleed was. De Brewster broers hadden een hotel voor de superrijken met zicht op Lake Maligne en ze hebben haar met open armen ontvangen.
Na de zeer ontspannen mini-cruise moesten we nog heel wat kilometers afleggen. Lake Maligne ligt helemaal niet op de weg naar Prince George, de 50 km van Jasper naar het meer moesten we er nog eens bijtellen.
Onderweg zagen we de hoogste top van de Rocky Mountains, Mount Robson. We volgden de Yellowhead Highway, genoemd naar een Indiaan met geel haar die een route had uitgestippeld om ze pelsen die hij gejaagd had, te verkopen in Jasper. Er is zelfs een dorpje dat Tête Jaune heet.
In McBride aten we in een 50 jaar oude Inn. Het zag eruit als een Amerikaanse diner. We kregen massa’s eten, het was heel vers en lekker. De volgende 200 km rijd je dwars door bossen met nauwelijks bewoners en geen enkele plaats om te tanken of drinken te

kopen. We zagen heel wat remsporen van vrachtwagens die overstekend wild hadden moeten ontwijken, maar wij hebben enkel vanuit de verte een hert zien lopen. Jan heeft ook een zwart dier zien wegschieten in de berm. Was het een das, een stinkdier of misschien wel een kleine beer?
De Yellow Highway brengt je recht naar het westen en we zagen de oranjerode zon vlak voor ons ondergaan. De bossen werden zwartgroen en de lucht kleurde van oranje naar geel.
Wat een bruuske overgang toen we Prince George binnenreden. Het is een stinkende industriestad met vooral pulp- en papierfabrieken. We blijven maar één nachtje en morgen rijden we naar Smithers, weer midden in de natuur.