Al in de helft!

Day 36
Een nieuwe schoolweek is weer van start gegaan, maar het is geen normale schoolweek. Heel de lagere school en zelfs de kleuters hebben midterm exams. Lesgeven zat er dus niet in. In plaats daarvan moesten we toezicht houden in de examenklassen.
Om 7u20 stonden Silke en ik klaar op school. We kregen te horen dat de examens nog niet waren toegekomen… en over tien minuten zouden de leerlingen aan hun examen moeten beginnen. Van een goede timemanagement is hier toch geen sprake. Rond 8u kwam opeens Mr. Peter en een andere leerkracht aan op een brommer. Achteraan de brommer was er een kartonnen doos gebonden met daarin de examens. Een stoet vol juichende kinderen liep achter de brommer. Zo enthousiast heb ik kinderen nog nooit gezien om een examen te mogen maken, haha!
Na de examens te sorteren en te nieten, konden we eindelijk beginnen. Silke en ik werden in standard 7 geplaatst. Omdat dit zo’n grote klas is, werd deze in twee groepen over twee lokalen. Toen de leerlingen ein-de-lijk op hun plek zaten en klaar waren om te beginnen, werd er meegedeeld dat het examen waarvoor ze gestudeerd hadden nog niet was afgedrukt. In plaats daarvan kregen ze dus een examen van een ander vak dat normaal op een andere dag zou plaatsvinden. Ik kon dit niet goed geloven. De kinderen in de school hebben over het algemeen niet zo’n schitterende punten en nu werd hen de kans op een goed examen ook nog eens afgenomen. Jammer…
Waar ik ook van verschoot is dat bijna heel de klas op de grond zat. De banken van standard 7 werden in een grote ruimte gezet zodat iedereen van standard 8 een bank had. Hierdoor zaten er maar acht van de 27 kinderen van standard 7 aan een bank. De rest zat op de grond. Toen de leerlingen ongeveer tien minuten bezig waren, werden we gestoord door twee leerkrachten. Er werden nog eens zes banken uit de klas gehaald. Uiteindelijk zaten er twee van de 27 kinderen aan een bank…
Na het middageten genoot ik nog van de zon en las ik in m’n boekje. Om 16u kwamen Hope, Neria en Dominic langs voor bijles. Ik sloot de dag af met een gezellige avondwandeling.

Day 37
Opnieuw hield ik toezicht in standard 7. Na twee uurtjes keerde ik terug naar de lodge. Hierna spraken we af met de carpenter die enkele banken ging repareren. De reeds gerepareerde banken zagen er al heel goed uit! Joepie! We gingen vervolgens naar een andere carpenter die houten boxen zou maken voor ons. In deze houten boxen zullen we didactisch materiaal steken, zodat de leerlingen zich kunnen bezighouden wanneer er geen leerkracht aanwezig is in de klas. We sloten en deal en keerden terug naar de lodge.
In de namiddag verbeterden Silke en ik de examens van Engels van standard 5. Dit examen hadden wij gemaakt. Ik was dus erg benieuwd hoe de leerlingen het hadden gedaan. Over het algemeen zag het er goed uit! 9 van de 45 kinderen waren gebuisd (minder dan 40% op hun toets). Dit is al heel wat beter dan de testen van vorige keer. Toen was de helft gebuisd. Ik ben dus vast en zeker trots op ons klasje!

Day 38
We hielden voor een derde (en laatste) keer toezicht tijdens de examens. Ik stond opnieuw bij standard 7. Ik observeerde rustig, terwijl ik op de bureau van de leerkracht zat. Opeens zei de leerkracht van standard 7 dat een leerling haar stoel aan mij moest afgeven. Ik zei enkele keren dat dit niet nodig was, maar hij stond erop. Het meisje moest en zal haar stoel afgeven aan mij.
Met wat schuldgevoel nam ik de stoel aan en ik bood m’n excuses aan haar aan. Nu moest zij haar examen verder maken op de grond… Dit vond ik erg lastig.
Na het middageten trokken we opnieuw naar Karonga. We waren zo verliefd op onze fabrics (= stofjes) dat we er nog wilden kopen. Daar liepen we nog wat rond in de winkeltjes en op het marktje. Het was weer een geslaagde dag!

Day 39
Vandaag moesten we geen les geven, want het is een Nationale feestdag. De Malawaanen vieren jaarlijks op 3 maart Martyrs’ Day ofwel Dag van de Martelaren. Op deze dag worden de politieke helden herdacht die hun leven hebben gegeven in de strijd tegen het Britse kolonialisme. Er wordt vooral stilgestaan bij circa 40 slachtoffers die in 1959 vielen, toen het Britse koloniale leger het vuur opende op de bevolking die vreedzaam demonstreerde voor de onafhankelijkheid van Nyasaland (het huidige Malawi).
We trokken toch even naar de school. Niet op les te geven, maar op de gerepareerde banken te bekijken. Er werden in totaal 21 banken gerepareerd: 7 voor de kleutertjes en 14 voor de lagere school. Ze zagen er heel goed uit. Vervolgens gingen we naar de carpenter die onze boxen zou maken. De eerste box zag er al heel goed uit, maar was nog niet af. We besloten om later op de dag, wanneer de box klaar is, terug te komen. Dan pas geven we hem groen licht voor de andere boxen.

Na het middageten gingen we dus opnieuw naar de carpenter. Op de weg daarnaartoe vormde er zich een stoet van kinderen rondom ons. Na 10 minuutjes liepen er zo’n 25 kinderen met ons mee. Ze riepen ons namen en zongen enkele liedjes uit volle borst. Een rustige wandeling door het dorp lukt ons hier nooit, maar klagen doe ik zeker niet! Je wordt er direct goedgezind van!
Bij de carpenter kregen we te horen dat hij geen boxen meer voor ons wilden maken, tenzij we hem meer zouden betalen. Jammer, want we hadden op voorhand een vaste prijs afgesproken… We besloten om een andere carpenter te zoeken voor de overige boxen.
’s Avonds maakten Silke en ik nog een avondwandeling. We zaten aan de haven en zagen het licht verdwijnen over het prachtige meer. In tussentijd werden we opgeschrikt door een grote krab! Aaah!!

Day 40
Joepieeeee! Ons eerste tripje gaat ein-de-lijk van start. We gaan naar Livingstonia! Om 8u ’s morgens stond Chimbaya aan onze lodge. Hij bracht ons naar Chitimba, het dorpje aan de voet van de berg van Livingstonia. Daar kon onze stevige wandeltocht beginnen.
Met wat bloed, veel zweet ,maar geen tranen, beklommen we de berg van Livingstonia. Gelukkig hadden we onze goede vriend Meza mee, want hij toonde ons de beste shortcuts. Dit maakte de wandeling al een stuk korter.

3,5 uur en 7 kilometer en 1140 meter hoogte later, kwamen we aan in The Mushroom Farm. Onze slaapplek voor de komende twee nachten. Het was er echt heel mooi! Het leek daar wel een sprookje. Maar wat ik het meest geweldige vond, was onze badkamer. Aan de kant van het uitzicht was er een heel lang open stuk in de muur. Je douchte en ging dus naar toilet met een bang-e-lijk uitzicht én een fris briesje. Zalig!
Na alle inspanning was het tijd voor ontspanning. Ik kroop voor de eerste keer in zes weken tijd onder een warme douche en genoot van het uitzicht. Daarna genoten we van lekkere (en goedkope) cocktails in het restaurantje van The Mushroom Farm.

Day 41
Silke, Marlies, Treesje en ik wilden graag de zonsopgang zien, dus stonden we op om 5u30. Jammer genoeg was het al licht… We hebben het gemist, dachten we. Marlies en Treesje kropen terug in bed. Silke en ik beslisten om toch maar van het uitzicht te genieten. En gelukkig maar, want na een kwartiertje zagen we toch ineens de zon opkomen! Het was suuuuper mooi!
Na het ontbijt begonnen we aan een nieuwe wandeltocht. We zouden het dorpje van Livingstonia bezoeken. Meza vertelde ons dat de wandeling niet ver is, maar dit viel toch dik tegen. Na ongeveer 2,5 uur kwamen we aan in het dorpje. Ik wil niet weten wat zijn definitie van wél ver is… Gekkie!
We bezochten de stonehouse, de kerk en de universiteit van Livingstonia. De universiteit was heel mooi! Je zag hier een groot verschil met deze mensen en de mensen uit ons dorpje, Chilumba. De mensen hier waren chiquer aangekleed en gedroegen zich iets meer ‘westers’. Ze keken niet zo vreemd naar ons, ondanks we allemaal korte shortjes aan hadden en ze waren ook heel vriendelijk.
Na de bezoekjes keerden we terug naar The Mushroom Farm. Daar rustten we uit en genoten we opnieuw van het prachtige uitzicht. We kregen ook bezoek van enkele schattige aapjes.

Day 42
Vandaag stonden we nog een halfuurtje vroeger op dan gisteren, zodat we de zonsopgang nog beter zouden zien. Om vijf uur ging de wekker af en wandelden we met kleine oogjes naar een goed plekje. Opnieuw stelde het uitzicht en de zonsopgang ons niet teleur. Wat een luxe om hiermee wakker te worden! Hierna haalden Silke en ik onze beste yogaposes naar boven. We bakten er niet veel van, maar hebben wel goed gelachen!
Na het ontbijt vertrokken we naar de Manchewe Falls. Onderweg daarnaartoe zagen we een grote aap de weg oversteken. Het leek wel op een baviaan, maar ik ben niet zeker of het dat was. De watervallen waren gelukkig niet zo ver van The Mushroom Farm. We zagen ze eerst van ver en zijn vervolgens iets dichter gewandeld, zelfs tot achter de watervallen. Machtig!
Daarna gingen we terug naar The Mushroom Farm en pakten we in. Meza en Treesje wandelen opnieuw naar beneden. Marlies, Silke en ik wilden graag met de motto naar beneden. De rit op de motto was heel plezant. Silke en ik zaten samen achterop, dus we zaten er met drie op. Spanneeeend! Gelukkig reed de chauffeur heel rustig en kwamen we heel aan. Het was een geslaagd weekend!