Van Adelaide naar Alice Springs

Tweede deel van deze camperreis is van Adelaide naar Alice Springs, dit stadje ligt in de noordelijke provincie, midden in de woestijn. Het lijkt erop dat zodra wij een stad bereiken de temperatuur omhoog schiet, het was heet in Sydney, in Melbourne en nu ook in Adelaide en het traject tussen de steden was soms behoorlijk fris. De laatste stad viel in het niet bij Sydney en Melbourne, beslist geen indrukwekkende stad, wellicht mede door de hitte en het feit dat het zondag was, maar deze stad had voor ons niets bijzonders in petto. Wij hielden het na één dag voor gezien en zijn verder gereisd. De

hitte zou voorlopig blijven en de temperatuur zou zelfs nog iets oplopen, dat geldt zeker voor de regio waar wij naar toegaan. Via Port Pirie en Port Augusta richting Flinders Ranges, het gebied waar de aboriginals leefden en nog steeds leven.

Flinders Ranges
Dit was de start van onze " outback" (woestijn) reis, de planning was twee dagen in de Flinder Ranges te blijven en dan verder omhoog de woestijn in, we hadden dan wel een groot stuk " Dirt Road " , ruim 600 kilometer maar onze " eeuwige reiziger" had gezegd dat dit prima te doen was, ook met onze bus. In de Flinders Ranges aangekomen adviseerde men ons hiervan af te zien, want de weg was wel redelijk maar we zouden ruim 600 kilometer helemaal door elkaar geschud worden en ook maar weinig kilometers ( gemiddeld 40) per uur kunnen rijden. In Adelaide, maar ook de dagen erna was het bloedheet, tussen de 40 en 45 graden. In de Flinders Ranges was een camping en de bedoeling was daar één nacht te blijven, maar daar stonden nauwelijks bomen, totaal geen schaduw. Op het informatiekantoor werd ons bovendien verteld ( voor het eerst geen leuke mensen, hadden volgens mij last van de hitte) dat de wegen dwars door dit mooie National Park afgesloten waren en dat vonden

wij erg spijtig, want dat zijn nu juist de leuke, interessante wegen. De wegen waren afgesloten omdat ze wilde geiten aan het afschieten waren ( animal controll), stond op de bordjes.Wij zijn weggegaan en dachten , we zien wel !!! En zowaar kwamen wij een weg tegen en volgens het kaartje was deze weg afgesloten, maar er stond geen bordje!! , Volgens onze redenering konden wij deze weg gewoon inslaan.... , zo gezegd , zo gedaan. Onderweg geen enkele geit gezien, ook geen jagers overigens, misschien waren alle geiten al afgeschoten. Er waren wel veel kangaroos, die heel lui en loom onder kleine boompjes lagen in het beetje schaduw dat deze boompjes gaven. De weg was schitterend, we reden door een prachtige kloof tussen rood-bruine rotsen aan weerskanten en kwamen niemand tegen, het was de moeite van het niet opvolgen van het verbod waard. Het rode gesteente was meer dan 600 miljoen jaren oud. Tijdens het rijden door deze kloof vloog er een adelaar voor ons uit, een schitterend gezicht. Het was wel een "Dirt Road" , over 32 kilometer hebben we anderhalf uur gedaan, zijn wel meerdere keren even uit de auto geweest bij 42 graden, dat is echt heet!! Via een andere weg weer teruggereden naar de prachtige camping ( met heel veel vogels ) waar we de nacht daarvoor ook hadden gestaan en morgen gaan wij via een

geasfalteerde weg richting " de outback van Australië".

Onderweg naar het National Park werd een wandeling aangegeven naar rotsschilderingen gemaakt door aboriginals , deze wandeling was 3 kilometer en je deed er 2 uur over, dus een behoorlijke klim. Het leek ons niet verstandig om in deze hitte bij een berg op te klauteren, dus hebben wij het gelaten bij het bestuderen van het bord met informatie. De tekst die hierop stond gaf aan dat de aboriginals een heel oud volk is, deze tekst luidde als volgt:

"We are the oldest living culture on Earth
we were here when the Egyptian Pharaohs built the great pyramids

we were here when Christ was born and the prophet Mohammad died
we are Arraru ( north wind) and Mathari (south wind )
we sang our way across country and following ancient songlines
we married with a firestick placed between us, north wind en south wind
we traded our sacred red ochre en grinding stones
for pituri( tobacco) en stone knives
we listened to our elders who taught us rules for living through stories
we painted en carved on rocks created bij our Dreaming Ancestors
we lived bij our customary Law for one thousand generations
We have always been here "

In just one generation, from1850 - 1880 white settlers took possession of our land
We struggled
We suffered
We resisted
We bled
We died

We waited
We listened
We watched

De weg door de woestijn is droog , soms met boompjes, struikgewas en dan weer rotsachtig, de ondergrond is een hele mooie kleur rood . ( ik heb een zakje vol meegenomen, ben benieuwd hoe deze kleur er thuis uitziet) In de verte kleine, platte bergen, een soort Tafelbergen. Behoorlijk veel dode kangoeroes langs de kant van de weg, die lekker worden opgepeuzeld door kraaien en een hele grote buizerds ( veel groter dan bij ons ) Onderweg veel prachtige zoutmeren, ( zie foto) volkomen droog, met de zon erop deed het bijna zeer aan mijn ogen, heel bijzonder en fascinerend. De weg loopt bijna kaarsrecht door de woestijn, zo recht dat M plotseling zei, " kijk daar komt een bocht aan". Onderweg komen we veel,lange vrachtwagens tegen, met een grote cabine en 3 opleggers, en dat dendert voort. Langs de kant van

de weg stond een vrachtwagen met 2 opleggers, vol kamelen. Ik liep er vlakbij in de buurt en dacht wat komt die stank mij bekend voor ... en zowaar kamelen. Deze dieren (eigenlijk dromedarissen want ze hebben maar één bult) zijn hier vanuit de Arabische wereld geïmporteerd om in de woestijn mee te werken. Wegen en spoorlijnen aanleggen, toen die klus geklaard was, waren die dieren overbodig. Deze kamelen zijn toen letterlijk de woestijn in gestuurd met de boodschap " gaat heen en vermenigvuldig u, nou dat hebben ze gedaan, er lopen nu heel veel kuddes, wilde kamelen rond in Australië. De Arabische landen importen nu hun kamelen vanuit Australië.

De caravancampings op deze reis door de woestijn zijn niet erg fraai, we moeten er wel gebruik van maken vanwege de hitte ( kan onze airco lekker aan) en langs de kant van de weg staan,op rustplaatsen is te gevaarlijk, ook bestaat dan de kans op beroving. Ik wou op één van deze campings onder de douche gaan en na het opendraaien van de kranen stond ik met beide knoppen in mijn hand, ik kreeg ze er weer op en de kranen zelfs uit , maar wanneer je te hard riep, vielen volgens mij de tegeltjes van de muur. Je kon douchen maar daar was ook alles mee gezegd. Op deze camping was nauwelijks een boom te bekennen ( en dat bij ruim 40 graden) en ongelooflijk veel vliegen, maar na zonsondergang waren ze gelukkig verdwenen. Er waait een wind uit het Noorden en dat is een warme woestijnwind. Het is hier

stikdonker met volle maan en heel veel sterren. Op het zuidelijk halfrond moeten wij er ook steeds weer bij stilstaan, dat de zon de andere kant op draait ( is belangrijk voor in de schaduw staan met onze bus ) en de sterrenhemel er anders uitziet.

We zitten nu in het gebied waar opaal gedolven wordt, ik wist niet dat opaal zoveel kleuren had, dacht dat het een blauwe steen was. Deze steen is echter bijzonder kleurrijk en daarnaast ontzettend duur. Wij hebben een mijn bezocht ( zie foto's) en onze gids vertelde dat opaal 12 keer zo duur is als goud. We waren in het stadje Coober-pedy en hier hebben ze niet alleen mijnen onder de grond maar ook hotels en cafés, wij hebben een kop heerlijke capuchino onder de grond gedronken. Het is een echt mijnbouwstadje midden in de woestijn, stoffig en kaal, alles draait hier om de opaal,
Cooper-Pedy lag op de route, naar Uyara, waar de "Uluru" berg staat, de Australiërs noemen hem Ayer Rock. M zei, nadat wij bijna weer ruim 500 kilometer op een dag gereden hadden " we rijden wel heel veel kilometers voor één berg, hij moet wel héél bijzonder zijn" , en zowaar ... de berg Uluru is inderdaad schitterend. Een grote ovale, ronde berg van een dieprode kleur ,midden in een vrij plat landschap ( zie foto). In de cultuur van de aboriginals heeft deze berg een bijzondere betekenis, er zijn meerdere rotsschilderingen te bekijken. Deze berg en zijn omgeving is in 1998 teruggegeven aan de

aboriginals, er zijn vele heilige plekken voor hen in deze berg, daar mag ook niet gefotografeerd worden. De berg in het licht van de zonsondergang maakt hem nog roder en fraaier, hier komen natuurlijk veel mensen kijken en fotograferen, wij staan hier echt niet met z'n tweeën naar de zonsondergang te kijken!!! Een groot probleem zijn hier de VLIEGEN, het stikt hier echt van de vliegen overdag en die akelige beestjes gaan de hele tijd met z'n tienen of nog meer op je gezicht zitten, in je ogen, in je neus en mond, om tureluurs van te worden. Wij dragen nu een hoed met een "flyscreen" eroverheen en dat biedt rust (zie foto) Iedereen loopt hier te wapperen met zijn handen om die vliegen op afstand te houden, eigenlijk ook wel een komisch gezicht al die zwaaiende mensen en zodra de zon onder is, zijn de vliegen verdwenen, gelukkig steken ze niet . Ruim 50 kilometer verder is nog een fraaie berg met vele rondingen aan de top. Deze berg heet "Kata Tjuta" en dat betekent " vele hoofden" in de taal van de aboriginals. Deze berg heeft bijna dezelfde dieprode kleur, in of op beide bergen kun je wandelingen maken, wij hebben er éėn gedaan van een uur, het was 35 graden, dat was wel zweten met de hoed op en het netje over ons hoofd. Het is hier een droge warmte, beter te verdragen dan een vochtige warmte,

maar eigenlijk wel te heet om te wandelen. We gaan nog meer wandelingen doen, maar dan beginnen we 's ochtends om 6 uur, lijkt ons verstandiger....
Gelukkig werkt onze airco fantastisch, dus hebben wij 's nachts geen last van de warmte. Naast dat wij verschillende dingen kwijt zijn geraakt door ze stomweg te vergeten, is er ook wel eens iets zoek. Wij waren de afstandsbediening van de airco kwijt, en dat was niet zo mooi, want we konden hem wel uitzetten maar niet meer aan!!! Gelukkig vonden wij hem weer snel weer terug, maar wel op een hele bijzondere plek. Terwijl wij aan het zoeken waren zei ik grinnikend tegen M, zal ik eens in de koelkast kijken?, en inderdaad daar lag hij, M had hem in de koelkast gelegd, hij was lekker koud , misschien met

de gedachte dat de airco dan nog kouder gezet kon worden?... We hebben er wel heel erg om gelachen..

WORDT VERVOLGD:

De Uluruberg( ayers-rock) en de Kata Tjuta ( the Olga's ) zijn werkelijk schitterend. We zijn om de ene berg heengelopen (Uluru) en de andere konden we door over en doorheen wandelen . De wandeling om Uluru was 11 kilometer , om 7 uur gestart en het was een heerlijke wandeling, tijdens de wandeling zie je de berg van kleur veranderen. Het is hier een soort toeristisch ritueel, 's ochtends ga je met vele anderen de zonsopgang zien en daarna een wandeling

maken, dat laatste doen overigens aanmerkelijk minder mensen, gelukkig maar anders was er sprake van file wandelen. Er worden 's ochtends bij "sunrise" of 's avonds bij "sunset " nestjes toeristen losgelaten ( allemaal met een netje over hun hoofd) om één van beide spektakels te kunnen beleven en daarna stappen ze weer in de bus om ergens anders weer losgelaten te worden. Wij hebben voorafgaande aan de wandeling door de Kata Tjuta de zonsopgang met anderen beleefd en daarna door de Valley of the Winds gewandeld , tijdens de wandeling begreep ik waarom de vallei deze naam heeft, een groot tochtig gat tussen bergen door, maar deze wind was heerlijk, zelfs 's ochtends vroeg. In de autorit ernaar toe liep de temperatuur al op naar 29 graden en het was nog maar 7 uur!! Na 11 uur is het hier stilzitten en vooral niet bewegen, want het is bloedheet, tot onze grote vreugde hebben wij nu een zwembad op de camping en het is heerlijk dobberen in het water en daarna lekker in de schaduw boekje lezen of vogels kijken. Vooral ook opzoeken wat

voor soort vogel het is en ze proberen te fotograferen, een kunst op zich, want die beestjes zijn vliegensvlug. In het zwembad ontmoeten wij twee Nederlandse jonge mensen, zij zijn voor langere tijd op reis, dit was hun eerste reiservaring en zij kwamen tot de ontdekking dat reizen heel vermoeiend is en dat ze straks thuis uit moet rusten van hun reis. Uit ervaring weten wij dat regelmatig een rustdag inplannen heel belangrijk is , overigens doen wij dat zelf ook niet altijd , want je komt meestal tijd tekort...., ook deze reis al hebben wij 9 weken.
De beide bergen hebben we ook vanuit de lucht gezien , door een helicoptervlucht van een uur te maken over een zoutmerengebied en beide bergen bij zonsondergang, prachtig om vanuit de lucht die kleurverandering van de bergen te zien. Vanuit de lucht zagen we ook hoe groen deze woestijn is, het water komt niet van boven maar zit onder de grond, vandaar ook die zoutmeren, vanuit de periode dat dit nog éėn en al zee was. Vanuit Yuara naar Kings Canyon gereden en daar hebben wij opnieuw héééél vroeg een wandeling van ruim 3 uur gemaakt door een versteend duinlandschap van ruim 47.000 jaar geleden of nog langer ( ben ik effe kwijt). Het herkennen van duinen in het versteende landschap was niet moeilijk , stel je in plaats van stenen zand voor en je loopt door de Terschellinger duinen, een duingebied waar de wind doorheen is gegaan en allerlei grillige

vormen heeft achtergelaten. Een prachtige wandeling , wel veel klimmen en dalen, maar de canyon was prachtig van bovenaf gezien, heel groen met witte cipressen en palmbomen, we zijn erin afgedaald en vervolgens weer naar de rand geklommen. We zijn gestart om half zeven en we waren om half 10 terug en het was alweer 36 graden, het was de zwaarste tocht tot nu toe. We waren ruim 5 minuten onderweg toen M plotseling zei" kijk eens naar mijn voeten" en ik zag 2 voeten , 1 met een wandelschoen en 1 met een sandaal. M terug naar de auto om ook zijn tweede wandelschoen aan te trekken en ik stond op hem te wachten en moest zo verschrikkelijk lachen om dit tafereel, het was zo'n vreemd gezicht. Er liep een groepje mensen langs en die keken mij aan zo van " huil je nu of ben je aan het

lachen" . In ieder geval de Kings Canyon was de moeite waard. Alle wandelingen doen wij met de hoed en het netje , zelfs het ontbijt nuttigen wij met het netje over ons hoofd ( zie foto), wel lastig eten trouwens.

We zijn inmiddels aangekomen in Alice Springs, morgen hier de omgeving verkennen, het MacDonnel National Park en overmorgen onze bus inleveren. Dezelfde dag vliegen wij naar Perth en gaan onze laatste 2 weken in .......
Terwijl jullie nu liggen te slapen, tenminste dat neem ik aan, zitten wij te wachten op onze vlucht naar Perth