TASMANIË

Tasmanië

Dit eiland is bijzonder fraai qua natuurschoon en er wonen maar weinig mensen, ( ruim 500.000) dus het is erg rustig, we komen op onze reis maar weinig verkeer tegen. Het eiland is zo groot als de Benelux.
Van de oorspronkelijke bewoners, de aboriginals , is niemand meer over, ze zijn allemaal uitgemoord door de Britten, er waren hier zo'n 70 verschillende stammen, de laatste aboriginal is vermoord in 1876. Wat een trieste geschiedenis eigenlijk, nog geen 15o jaar geleden, maar op dit moment worden er in de wereld ook nog hele volksstammen vermoord en verjaagd, van die geschiedenis leren we maar weinig.
Het is alweer onze vijfde dag op Tasmanië, een prachtig groen eiland met schitterende regenwouden, indrukwekkend om daar doorheen te wandelen. We hebben inmiddels verschillende mooie wandelingen door regenwouden gemaakt. De eerste wandeling bracht ons door een prachtig oerwoud, met mooie paden langs groene varens en schitterende bomen naar diverse

watervallen, hoewel wij al heel veel van die watervallen gezien hebben, blijft het fascinerend hoe dat water letterlijk naar beneden klettert en dan dat bijhorende geluid , als je er even bij stilstaat en voor jezelf een waterval visualiseert dan hoor je het geluid van vallend water vanzelf. Deze wandeling bracht ons ook langs hele hoge en zeer dikke bomen, zelden zoveel dikke bomen bijeen gezien, we hadden zeker meer dan 6 mensen nodig om één zo'n boom te kunnen omarmen. De dikste boom die ik ooit gezien heb stond in Equador in het oerwoud, ik weet niet meer hoeveel mensen we daar toen nodig hadden om die boom te kunnen omarmen maar een behoorlijk aantal ( Wil weet jij dat nog?) De bomen hier waren ook bijzonder imponerend en "reusachtig" om te zien, wanneer je tegen zo'n grote en dus oeroude boom aanleunt, gaat er ook een grote rust vanuit, voelt heel vertrouwd, nog nooit geprobeerd? gewoon een keertje doen. We hoorden natuurlijk ook weer allemaal vogelgeluiden en plotseling zagen we twee grote zwarte vogels overvliegen en eentje

ging vlak bij ons op een tak boven ons hoofd zitten, een grote zwarte vogel met een kuif en toen hij wegvloog was hij geel aan de onderkant, een cadeautje zo'n bijzondere vogel van dichtbij te kunnen bekijken, ik heb geen foto genomen, was bang dat ik het moment zou verstoren. Een tweede wandeling, al even fascinerend, bracht ons bij de hoogste waterval van Tasmanië , ruim 110 meter lang, om deze totale lengte te kunnen zien moesten we over een smalle hangbrug lopen, met mijn hoogtevrees moet ik dan altijd wel iets overwinnen, zo'n brug zwiept ook altijd heen en weer, maar het is weer gelukt, ben dan wel weer even trots op mijzelf. M heeft mij even op de foto gezet als bewijs dat ik de prestatie heb geleverd. Het wandelpad was een oud traject van een mijnspoorlijn, er werd hier

vroeger veel goud, zilver, tin en nog veel meer edele metalen gedolven, we hebben jammer genoeg niets meer gevonden, het goud zal wel op zijn. Het achterbleven oerwoud is schitterend en de wandeling over de spoorlijn heel bijzonder, de bielzen waren voor een deel nog te zien.

Het is ook wel weer leuk om in een hotelletje te slapen, wij hebben nu een aantal adressen gehad ( bed en breakfast) en zo "Engels" , het druipt er gewoon vanaf, de inrichting is heel kneuterig met veel tierlantijntjes. De eigenaren zijn heel attent en hoffelijkheid ( wij noemen dat al snel overdreven), ze doen alles voor je ,staan elk moment voor je klaar, overspoelen je met informatie, dat is overigens ook wel weer makkelijk. Voor de volgend dag hebben ze zelfs een A4tje gemaakt waarop alle bezienswaardigheden op onze route worden vermeld, maar ook leuke wandelingen die wij onderweg kunnen maken. De Tasmaniërs voelen zich ook anders dan de Aussies van het vasteland, volgens mij is dat eilandbewoners eigen, zo ook bij ons de Terschellingers (klopt toch hè Mieke )

Wat zijn wij vergeten ?
Het is voor ons een beetje een " vergeten wij niet wat " reis, alhoewel dat bij mij meer regel is dan uitzondering. In onze eerste camper ( met het rode lichtje ) hebben wij ons tasje met pleisters, nagelschaartje, paracetamol, compeed en al daar soort zaken die wij misschien niet nodig hebben, maar als dat wel het geval is, is het erg handig wanneer het dan in de koffer zit. Zo heb ik altijd een aantal brandwondengaasjes bij mij, ik heb één keer een enorme brandwond op mijn been gehad ( uitlaat motor, ruim 40 jaar geleden) en sindsdien heb ik altijd dat soort gaasjes bij me, het werkt preventief want ik heb ze nog nooit weer nodig gehad. M. Heeft ook ergens zijn zonnebril laten liggen, maar de hoed bevalt uitstekend. In de tweede camper hebben wij onze verrekijker laten hangen, minder leuk want nu kan ik de vogeltjes niet meer van dichtbij bekijken. Onze " Engelse baas" van onze eerste " bed en breakfast " heeft zich helemaal uitgesloofd om het telefoonnummer van de verhuurder te achterhalen, op het nummer dat wij hadden werd namelijk nooit opgenomen, uiteindelijk kwam hij met het bericht dat ze onze verrekijker hadden gevonden, zodra wij weer in Melbourne zijn halen wij hem op. Dit is zo'n voorbeeld van Engelse gastvrijheid, hij deed veel meer dan wij hem hadden gevraagd, en wij waren blij maar hij ook!!! Vanochtend werd ik wakker en plotseling dacht ik, volgens mij ligt mijn rugzakje nog buiten, wij hadden gisteravond nog heerlijk buiten zitten lezen en daarna gaan slapen. Ik meteen naar buiten, gelukkig lag het er nog, alles zat er nog in, onze paspoorten, portemonnee ( er was alleen wat geld uit). Nu is het mooi genoeg geweest maar ja dat dacht ik na de verrekijker ook !!!

We hebben een paar dagen in een "wilderniss lodge " gezeten, heel gezellig , de Wallaby's kwamen even buurten voor ons terras, wij zaten heerlijk bij de ondergaande zon aan een glas lekkere koude wijn en zij wilden blijkbaar ook iets, niet gedaan voor hun eigen bestwil......

Black Devil
M. wou graag een Black Devil zien ( de Tasmaanse duivel), het dier lijkt een beetje op een beertje, maar meer op een varken, hij, maar ook zij krijst als een mager speenvarken, zeker wanneer ze elkaar tegenkomen en om voedsel vechten. Deze Tasmaanse duivels komen niet of nauwelijks meer in het wild voor, zijn bijna uitgestorven, dus nu hebben ze hier in dit Cradle mountainpark een Devil&Cradle programma. Wij hadden kaartjes gekocht voor de avondvoorstelling van het voederen en 'smiddags ook al even rondgelopen, er was weinig animo van de Devils om zich aan ons te vertonen, als we ze

wel zagen dan lagen ze te snurken. Tijdens het avondprogramma zag het er totaal anders uit, één en al activiteit, schreeuwen, krijsen en vechten was de hoofdmoot. De Tasmaanse Duivels worden hier gefokt en dan in beschermd gebied uitgezet, te vergelijken met het otterprogrogramma in Nederland. De Black Devil kan wel 22 jongen krijgen ( in één keer ) maar zij heeft maar 4 tepels, de sterksten overleven dus, want moeder draagt ze ook op haar rug mee, ze bijten en klauwen zich aan haar vast, dat lukt met 10 al niet, waarom er dan zoveel geboren worden is wel een vreemd natuurverschijnsel. Er waren ook wombats, maar zowel 's middags als 's avonds geen wombat gezien ( voor Rob), ze laten zich nauwelijks zien, leven in een gangenstelsel. Er waren ook andere buideldieren , prachtige beestjes, een beetje ratachtig, maar wel mooier zowel bruin als zwart met witte stippen en een lange staart ( zie foto), overdag kom je ook deze dieren niet tegen, zij leven in het donker.

Zoals al eerder beschreven een heerlijk rustig eiland, wij hebben hier lekker weer gehad, zo'n 25 graden en vaak met een heerlijk windje. ( op de tv zagen wij dat heten Perth 42 graden is, daar gaan wij begin maart naar toe) De wandelingen hier waren fantastisch, tijdens een wandeling door een soort moerasgebied naar een eiland in een rivier, kwamen we allemaal zwarte zwanen tegen met rode snavels, sommigen hadden jongen of zaten nog te broeden, pelikanen, prachtige eenden en een aantal soorten hoenders liepen daar rond, het was een gebied vol watervogels en er waren maar weinig mensen. Gisteren zijn we naar de "Wineglass Bay" gelopen (deze baai heeft de vorm van een wijnglas) , geklommen kun je beter zeggen, het was ruim een uur naar boven klauteren en dan ruim een half uur afdalen over grote keien en uiteindelijk was de beloning een prachtige baai met een oogverblindend wit strand met bergen aan weerszijden van een soort roze steen. We hebben hier gezwommen in de oceaan en het waren van die golven wanneer je daarin terecht komt niet meer weet wat onder of boven is, zo'n bruisende massa water. Terug naar de auto moesten we natuurlijk wel weer ruim een uur klauteren, wel erg goed voor onze conditie... ( vooral van die van M), de mijne is gewoon goed !!! Later hebben we nog een tijdje aan de "Honeymoon

Bay gezeten" ze hebben hier zoveel baaien , zo ook de Piratenbaai en daar was enorm veel zeewier, ( zie foto) dat minstens 30 centimeter breed was en dat zich vastzuigt aan rotsen met enorme zuignappen, ik kreeg het gevoel dat ze zich ook aan mij zouden kunnen vastzuigen wanneer ik toevallig te dicht in de buurt kwam, maar ik zie er waarschijnlijk te weinig "rotsvast" uit.

De fruithond
We zijn alweer aan het einde van onze Tasmaniē reis, vandaag zijn we teruggevlogen naar Melbourne, de trip duurde langer dan verwacht want het vliegtuig had vertraging en daardoor zagen wij ook weer "onze" hond. Op de heenreis werd M. uit de rij gehaald door een hond, de hond bleef om M heenspringen, dit hadden wij eerder meegemaakt in Chili, toen dachten wij nog dat het een hasjhond was, maar dit zijn fruithonden. Er mag geen fruit worden ingevoerd vanuit Australië naar Tasmanië vanwege fruitvliegjes en M had nog 2 appels

in zijn rugtas, gekregen in het vliegtuig en wij hadden deze appels niet opgegeten. Even later stonden we te wachten op onze bagage en zagen wij de hond zigzaggend over de bagageband lopen en hij haalde zowaar onze koffer eruit. Ik vertelde die meneer dat er echt geen fruit in de koffer zat, hij reageerde met "the dog likes you" . Ik moest echter de koffer openmaken en wat bleek het geval, ik had onze wandelschoenen in een plastic zak van een supermarkt verpakt en daar reageerde die hond op, niet goed of te goed afgericht ? Later kwam ik erachter dat ik nog een Granny Smith in mijn rugzak had, heeft de hond dus niet geroken....., conclusie aan Granny Smith appels zit geur nog smaak.