Perth en omgeving

Het was een hele omslag van 42 graden naar 22, van de woestijn naar de kust, van de stilte naar het lawaai en dat alles binnen 3 uur. We hebben ruim 2000 kilometer met het vliegtuig overbrugd en we zitten nu aan de Westkust van Australië in de provincie West Australië. We waren al eerder een half uur, later nog eens een uur ingelopen op Nederland, daar kwamen wij achter doordat de telefoon aangaf dat het vroeger was dan wij dachten. Met de vlucht naar Perth kwam er opnieuw anderhalf uur bij, het is net of we meer tijd krijgen, dat wij het aan het begin zijn kwijtgeraakt, dat zijn wij alweer vergeten, kortom het verschil met Nederland is nog maar 7 uur. In Perth aangekomen hebben wij meteen onze derde camper opgehaald,

deze is wel heel klein ( zie foto). Wij zijn in Sydney groot begonnen ,daarna de Mercedes bus, deze was iets kleiner en nu hebben wij een vrij kleine camper. De omgekeerde volgorde was misschien beter geweest, want het is wel wennen......, we hebben nu geen toilet en geen airco, dat laatste is hier ook niet nodig, de nachten zijn hier lekker fris, en overdag is het zo'n 25 tot 30 graden. We trekken van Perth naar het zuiden en daar laten wij het ook bij, want we hebben nog maar twee weken. Vanuit Perth stonden we meteen in de file, het was een lang weekend in West-Australië en dan gaan de mensen blijkbaar massaal naar de kust. Dit in tegenstelling tot de wegen in de woestijn, daar konden wij de tegenliggers over een paar honderd kilometer op één hand tellen, wij zwaaiden ook altijd naar elkaar,

daar is hier geen beginnen aan. We volgen de kustlijn naar beneden en deze is totaal anders dan van Melbourne naar Adelaide. Een rustige zee, soms met en soms zonder branding en een lieflijke duinenrij, afgewisseld met rotsen, je kunt er een lange strandwandeling maken. Daar waar branding is wordt veel op de golven gesurfd, en prachtig gezicht , zeker wanneer het geoefende surfers zijn. Er waait een heerlijke bries zodat het een lekkere temperatuur is, wij moeten nog wel even wennen aan het temperatuurverschil, vooral 's avonds is het een stuk frisser. Op onze reis naar het zuiden kwamen wij opnieuw door een enorme hoeveelheid hectares afgebrand bos( zie foto), de branden van december en januari. We hebben overnacht op een "vrije camping" waarvan de bomen er helemaal zwart geblakerd uitzagen en er lag nog overal as.

In het stadje Busselton aan de westkust ligt de langste houten pier van

het Zuidelijk halfrond, dat veronderstelt dat er op het Noordelijk halfrond een nog langere ( houten ) pier moet zijn, ik zou niet weten waar, toch eens opzoeken. Deze lange houten pier, (jetty), was bijna 2 kilometer en had vroeger een belangrijke functie voor het laden en lossen van schepen omdat deze niet dichter bij de wal konden komen vanwege ondiep water. Hiervoor werd een treintje met paarden ervoor ingezet , later een locomotief, nu worden toeristen met het treintje naar het einde van de pier gebracht. Het kan ook met de benenwagen en die hebben wij gebruikt voor de broodnodige beweging en een heerlijke frisse wandeling over zee. De houten pier is al een aantal keren door een cycloon verwoest.

Laughing kookaburra

Een vogel die wij al meerdere keren gezien en gehoord hebben, is deze lachende kookaburra, een gedrongen vogel ( zie foto) maar hij heeft

een leuke lach, het is inderdaad net alsof hij lacht wanneer hij geluid maakt. Ik had al mooie foto's gemaakt van een aantal Kookaburra's, deze waren niet echt schuw maar fotograferen van dichtbij was toch lastig. Wij hadden op een gegeven ogenblik een fantastische plek op een vrije camping en ik hoorde meteen dat er " laughing kookaburra's " zaten. M en ik zaten gezellig aan een lekker glaasje koude rosé en een paar toastjes met kaas en plotseling vloog er een kookaburra rakelings langs onze hoofden, tussen ons door om een toastje met kaas in zijn vlucht mee te nemen. Ik schrok hier nogal van en vervolgens kwam hij terug en nam inderdaad een toastje met kaas mee, de brutale vlerk. M. zei : " tja dit zijn nu jouw vriendjes ". Ze bleven boven ons in de boom zitten wachten totdat wij weer iets op tafel zouden zetten en zo nu en dan deden ze weer een aanval, ook al stond er niets op tafel, het deed mij wel aan een Vlaamse Gaai denken, kunnen ook zo brutaal zijn. Wij hebben later ons eten maar binnen opgeschept, want alle vogels bleken hier heel brutaal, zelfs

onze aardige Australusche Magpie deed ook mee aan de jacht op ons voedsel. Het lukte nog wel om het buiten, een beetje afgeschermd , op te eten. Het is wel duidelijk dat deze vogels hier vaak gevoerd zijn, zoiets verzinnen ze zelf niet, lijkt mij. Wij stonden hier eerst alleen, maar kregen later een buurman, een Fransman die voor een paar jaar door Australië trekt, zo nu en dan werkend om zijn reis te kunnen financieren. Plotseling hoorde ik achter mij " oh my god, no chicken today" Ik liep erheen en zag een Kookaburra met een stuk kipfilet in zijn bek op de grond zitten, het was veel te zwaar voor de vogel, hij kon het niet optillen en in zijn vlucht meenemen. Hij gromde ( zo klonk het tenminste ) en hield het stuk vlees goed vast met zijn bek, uiteindelijk vloog hij weg en liet het stuk kipfilet liggen, dat natuurlijk niet meer eetbaar was. Wij hadden ook kip gegeten en nog een stuk over, dus hebben wij dat maar aan onze Franse buurman gegeven. Hij was helemaal verbijsterd over de aanval van de Kookaburra en had dit , net zoals wij, nog niet eerder meegemaakt. Overal in

Australië staat bijna " keep our wildlife wild", dat is hier absoluut niet gebeurd, vogels worden niet vanzelf zo agressief. Ik dacht als jij ( vogel) zo dichtbij ons durft te komen dan kan ik jou ook van dichtbij benaderen om een foto met mijn iPad te nemen en zowaar dat lukte, hij bleef wel grommen,
zo' n soort keelgeluid maakte hij, maar hij stond het toe, bleef keurig zitten. Eerder deze dag wilden wij gaan zwemmen in de Indische Oceaan en wij stonden al in het water om een heerlijke frisse duik te nemen toen er een jongen op ons af kwam lopen en zei dat er een haai gesignaleerd was in de baai, hij raadde ons aan niet te ver het water in te gaan. Wij hebben dus een beetje gedobberd in het lage water vlakbij het strand, voor haaien hebben wij wel ontzag, je zag overigens niemand meer het water ingaan. Het blijft heerlijk om met deze temperatuur aan het einde van de dag even te zwemmen, wij hebben dit de afgelopen dagen steeds gedaan.

Wij zijn verder gereisd en zitten nu aan de zuidkust , deels de kust maar trekken ook door het binnenland. Hier zijn opnieuw gigantische hoge en dikke bomen. Op diverse plekken kun je in zo'n boom klimmen, van 50, 60 of ruim 70 meter , deze laatste was de hoogste. M heeft een stukje geklommen maar het is wel hoog... Bovenin zit een uitkijktoren , deze klimbomen werden vroeger gebruikt als uitkijktoren voor bosbranden en op diverse plekken waren er dus klimbomen gemaakt. Nu hebben ze een toerischtische functie, we zagen ook kinderen van 9 à 10 jaar in de boom klimmen, ik vond het doodeng, durf het zelf voor geen meter. De bomen hebben verder geen functie meer want men vliegt nu over de bossen heen om te

kijken waar de branden zijn. Het lijkt wel of alle bossen ooit een keer in de brand gestaan hebben zo zwart zijn soms de bomen en de struiken helemaal verschroeid. We reden door een gebied en daar was vorig jaar februari een brand geweest en het aantal hectares dat afgebrand is, was groter dan heel Nederland. Het is wel bijzonder om te zien hoe snel zo'n bos zich hersteld, de bomen zijn zwart maar krijgen al snel weer mooi groen blad. Op één van de foto's staat een boom van 24 meter omvang , het is een rode eucalyptus ( red tingle) en helemaal hol van binnen, je kunt er gewoon doorheenlopen en de boom heeft een gezond uitziend bladerdek, hij bloeit en groeit gewoon door, fascinerend, de boom is ruim 300 jaar oud, in zijn omgeving staan nog meer grote reuzen en zijn allemaal tussen de 300 en 400 jaar oud, wat een leeftijd...

Wordt vervolgd, we hebben inmiddels ruim 9000 kilometer door

Australië gereden...

De zuidkust van West-Australië is weer heel anders dan de westkust, er zijn veel binnenmeren, hele grote zelfs, waardoor het lastig is om bij de zee te komen en die binnenmeren hebben rustig water, geen branding, wij houden meer van de zee. We zijn hier ook door het binnenland getrokken en daar zijn dan prachtige rivieren met ook opnieuw hele grote bomen. We hebben een "treewalk" gemaakt, een wandeling van 600 meter door en over de toppen van de bomen op 40 meter hoogte, er was een grote stellage gemaakt en daar wandelden we overheen, ( zie foto) M moest niet gaan springen ( wat ie natuurlijk wel deed), want dat voelt zo raar en ik moest natuurlijk wel weer iets overwinnen met mijn hoogtevrees. De stadjes of dorpjes in deze omgeving zijn volkomen zielloos, een aantal wijken, een straat waar een paar winkels zijn en dat is het dan, er is geen kern,

geen oude gebouwen, voor je het weet ben je er doorheen.

We hadden een prachtig plekje op een kleine camping aan zee in het zuiden en wij hadden bedacht om de volgende dag naar de olifantenrotsen te lopen,, ( zie foto) dit was een wandeling over het strand,,langs een mooie baai van twee uur heen en twee uur terug. Die olifantenrotsen zijn in de buurt van Denmark, een stadje aan de zuidkust. De volgende morgen werden wij wakker en de voorgaande dagen was het ook al iets frisser geworden, maar nu zag het er troosteloos uit, regen en mist en een stevige wind, wij konden de overkant van de baai niet zien. Wij hebben van de wandeling afgezien en zijn met de auto naar de olifantenrotsen gegaan, het was een

schitterende baai met fraaie rotsen en wanneer je van bovenaf naar beneden kijkt dan is het inderdaad net alsof er een kudde olifanten in het water staat. Er waren ook groene "lagoons " tussen de rotsen in, maar door het stormachtige weer was deze kleur verdwenen, toch was het erg mooi om te zien, het was jammergenoeg te koud en te winderig om er even te gaan zitten en te kijken. In Denmark zaten we aan de koffie en het bleef maar regenen , dus keken wij even op internet hoe de voorspelling was voor de komende dagen, koud, regen en wind. Wij waren er snel uit. Wij moeten toch terug naar Perth en daar was het 30 graden, wij hadden weinig zin om onze laatste dagen in de regen en de wind door te brengen. We hebben een weg naar boven gekozen en we waren nog geen 100 kilometer het binnenland in of het was al 27 graden. We reden door een heel groot mijngebied, enorme afgravingen. Uiteindelijk waren we ruim 200 kilometer noordelijk en het was weer heerlijk weer om en nabij de 30 graden.

Terwijl ik dit schrijf zitten we op een uitkijkpunt , een houten platform , op een duin naar de zonsondergang te kijken, voorlopig onze laatste in de Indische Oceaan, het blijft altijd fascinerend om de zon in de zee te zien zinken en vervolgens een geweldige rode gloed te zien verschijnen. Oh ja, overal zijn hier uitkijkpunten en alles is afgeschermd met een hekwerk en zo goed onderhouden. Wij stonden er versteld van en dat geldt voor heel Australië, zodra er maar een kleine kans is dat je ergens af zou kunnen vallen is er een omheining. Zo ook met toiletten, overal kun je naar het toilet, als je een wandeling maakt kom je altijd een toilet tegen, het is bijna altijd erg schoon (98%) en wonder boven wonder er hangt ook altijd toiletpapier.... Kunnen ze in Nederland nog wel wat van leren....
We zitten nu weer aan de westkust in een dorpje dat Bunningup heet en het is een dorp van niks , één grote villawijk met een benzinestation, waar een kleine supermarkt aan verbonden is en daar

is het een komen en gaan van mensen, die allemaal een kleinigheid halen. Wij hebben daar koffie gedronken en zaten op 2 stoeltjes, lekker in de zon met onze koffie wat naar de bedrijvigheid te kijken, en iedereen maakte een praatje met ons, heel belangstellend en vriendelijk zijn de Australiërs.
We hebben hier twee dagen geluierd, gezwommen, strandwandelingen gemaakt, boeken gelezen en koffie gedronken bij het benzinestation, en niet in de camper gereden, heerlijk rustig. In Perth , een leuke stad lekker doorheen gesjouwd , lekker gegeten bij een Koreaan en nu ...... weer naar huis, aan de ene kant leuk om iedereen weer te zien maar wij zouden hier nog rustig een aantal maanden kunnen blijven. We gaan vast nog eens terug om door het Noorden te reizen, van Sydney via Darwin naar Perth maar dan wel met een 4Wdrive, kunnen we overal komen, dat was nu soms een beperking. Tot slot wil ik jullie mijn mooiste vogeltje nog even laten zien, ik heb hem niet zo mooi op de foto, want dit is zijn

"versierderstooi", maar hij is zo schattig.
Allemaal tot ziens en bedankt voor alle leuke reacties.