Lake Havasu City

Lake Havasu sprak ons thuis al aan. Waarom? Omdat de naam Turks aandoet.
Zowel het woord Hava (onderdeel van Havalimani = vliegveld/thuishaven) als het woord Su (= water), zijn Turks. Wisten wij veel dat het woord Havasu is afgeleid van de naam van de indiaanse stam die ooit hier in deze contreien leefde: de Havasupai......tja......:-)

Enfin, na het wonder van de Grand Canyon, vervolgden we onze reis dus naar Lake Havasu City.
Doel: jetski huren en evt. schieten op een shootingrange.

Ik had de Crazy Horse Campground in Lake Havasu City gebeld en reserveren bleek niet nodig te zijn. Er was plek genoeg. Nog niet eerder gehoord, maar erg prettig om te weten. Ik had ook alvast met de campground gebeld waar we de laatste twee nachten wilden doorbrengen (Desert Hot Springs, nabij Joshua Tree National Park). Ook hier was reserveren niet nodig. Dat geeft toch wel wat rust, moet ik eerlijk toegeven....

Enfin, na drie uur rijden kwamen we aan bij de campground. Of we aan het strand wilden staan!?

Soms worden er vragen gesteld waarvan je niet één twee drie doorhebt dat ze aan je worden gesteld....
Dit was ook zo'n vraag. Kunnen we dan aan het strand staan? Jazeker! Nou ja, GRAAG!!
Plek nummer drie werd ons toegewezen en wij onderweg.

Het meer doemde op een daarbij ook het heerlijke strand.
Twintig meter van het water stonden we! Ongelovelijk! Wat een fantastische plek, beter kon absoluut niet.
Ook gezien de temperatuur (41*C) was een plek aan het water geen overbodige luxe.

En wat schertste onze verbazing nog meer? Schuin tegenover ons stond een hut waar je jetskies kon huren. Je raadt het al. Binnen een uur na aankomst, zat de familie Zuidema al op de jetski!

We konden er eentje huren, dus na een degelijke uitleg van het apparaat, nam Gerry ons bij toerbeurt mee het meer op. Daarna gingen hij, Sieuwerd, Bronger en Anne-Roos allemaal een keer alleen en tot slot kropen Bronger en Anne-Roos nog samen op de ski en

hadden de grootste lol. Wat een pret! Lol in de overtreffende trap. Glunderende gezichten en glimlachen van oor tot oor!

Ik hield het na één keer voor gezien. Gerry en ik hebben iets met watervoertuigen en te water raken......
Guess met wie hij de eerste en de enige keer van boord sloeg? Juist; Moi!
Dat was het voor mij, spannend en eng tegelijk. Leuk om een keer gedaan te hebben, maar een volgend ritje laat ik aan mij voorbij gaan.

Ik had mijn stoeltje in de brandig gezet. Heerlijk. Voetjes in het water, af en toe even het water in, weer opdrogen op de stoel enzovoort...... Ik genoot van het uitzicht over het meer. Ik genoot van de kinderen die zoveel plezier hadden. Ik genoot van deze heerlijke plek.

En dan, dan word je weer teruggebracht naar de realiteit door Bronger. Bronger wil altijd graag weten waar hij aan toe is qua eten. Dus met de vraag: "Wat gaan we eten vanavond en hoe laat?", slaat de realiteit in met de kracht van een atoombom...... Ehhhh, eten.... Ik wilde eigenlijk eerst de zonsondergang zien.
Het leek me prachtig om met mijn stoeltje in het zand en mijn voeten in het water, eerste rang te zitten om de zonsondergang te zien.
Zo gezegd zo gedaan. Bronger zette een stoeltje naast mij neer en samen keken we hoe de zon langzaam achter de bergen verdween.

Toevallig had ik in het foldertje van de camping een advertentie gezien van een steakhouse dat zich vijf mijl buiten Lake Havasu City bevond. 20.00 Uur werd de richttijd om te vertrekken. Gedreven door trek, vertrokken we uiteindelijk iets eerder. Net zoals het iets langer duurde voordat we het desbetreffende steakhouse hadden bereikt..... Keurig om 20.00 uur parkeerden we de camper. Binnen in het saloonachtige restaurant hing een prima sfeer. Live muziek van een cowboy met gitaar, gezellige stemming en aardige gastvrouwen. We settleden ons in een booth en bestelden hetgeen we wilden. De zingende cowboy zong zijn lied en zo wilde het toeval dat hij op een gegeven moment een ingetogen lied inzette: Home on the Range! En laat ik nou net de tekst van het lied kennen...... Ik schroomde niet om mee te zingen. In de booth naast ons zong nog een andere man mee. Ik kende overigens meer coupletten dan de cowboy, maar dat terzijde. Het was er gezellig en we genoten.

Terug op de camping was het weer er niet naar om nog buiten te zitten. Het leek alsof er een föhn waaide.....bloedhete wind. Binnen, met de airco aan was het aangenamer.

De volgende ochtend zat ik alweer vroeg met stoeltje in het water. Voeten in het water en ontbijtje in mijn hand. Life is good!

Toch was het alweer tijd om te gaan. De temperatuur was te overweldigend voor iedereen. Met name het feit dat het niet tot nauwelijks afkoelde 's nachts was voor iedereen een bezwaar.
In Desert Hot Springs (de campground waar ik al eerder geïnformeerd had) zou het 's avonds in ieder geval wel wat afkoelen. Althans, dat moesten we eerst nog maar eens zien..... De naam deed anders vermoeden.....

Eerst hadden we nog iets anders te doen n.l. het schrappen van nog een item van ons wensenlijstje.
Lake Havasu City bleek te beschikken over een indoor shootingrange. Precies wat we zochten in die hitte. In Amerika mag je, weliswaar onder begeleiding van een volwassene, vanaf je achtste jaar met een pistool schieten op een shootingrange. Belachelijk, maar wel de

realiteit hier.
Er komen overigens jaarlijks meer Amerikanen om door minderjarige kinderen, dan door terroristen......

Enfin, formaliteiten gedaan, regels goed uitgelegd, oor-en oogbescherming op en gaan met die banaan.
Eerst, om te wennen met een soort lasergun. Ik ging als eerste..... Superspannend en wat een adrenalinekick krijg je er van. Allemaal tien kogels geschoten. Daarna een Luger 9mm, iets zwaarder met een steviger terugslag. Zo, dat was pas een echt pistool. Flinke kogels en je moest echt zelf richten. De beer was los, dat was duidelijk...
Vervolgens werd er geschoten met full automatische wapens, hier dan wel onder begeleiding van iemand en op een speciale range. Wat een geweld, wat een power. Zuidemaatjes aan de rol in het kwadraat! Bronger en Anne-Roos waanden zich werkelijk in een episode van Call of Duty, maar dan in het echt en gelukkig realiseerden ze zich dat ook.
Wederom een waanzinnige ervaring, waar we het nog lang over zouden hebben.

Desert Hot Springs here we come!