Hoover Dam

Wat zien we veel de laatste dagen!
Las Vegas lieten we achter ons en we zetten koers naar de Hooverdam.
Lake Mead werd gepasseerd en niet lang daarna reden we over een megabrug over de Hooverdam, de staat Arizona in. We zagen niet veel, dus keerden we om en reden we terug naar Nevada (net na de brug verlaat je Nevada en ga je Arizona binnen en gaat de klok een uur vooruit).

Terug naar Nevada (klok weer een uur achteruit) en de bordjes toeristeninfo gevolgd.
Wat we aantroffen was in geen velden of wegen meer te vergelijken met hoe ik het 35 jaar geleden zag.
Het is n.l. een echte toeristische attractie geworden met informatiecentrum, restaurant, parkeerplaatsen en langs de looproute informatiebordjes. Wel prettig , want daardoor kon je de RV goed kwijt en was de Dam goed te bekijken.

De RV werd overigens voordat we het 'park' inreden, door een ranger gecontroleerd op brandgevaarlijke stoffen e.d. Na een klein uit- en inwendig onderzoekje mochten we doorrijden. We zagen er zeker niet uit als terroristen.....

RV geparkeerd, waarbij Gerry weer een mooi staaltje parkeervakmanschap liet zien, en daarna via diverse trappen naar the Hooverdam.

Dat er een water tekort heerst, was duidelijk te zien.
Het waterpeil stond op een recordlaagte, hetgeen te zien was aan de witte randen in het gesteente waar normaal gesproken het water toe reikte. Nu lag het tientallen meters lager. Delen van de dam stonden zelfs droog. De brug die over de Hooverdam loopt werd pas in 2010 geopend. Het toeristische verkeer werd daarmee gescheiden van het zakelijke verkeer.
Goede zaak.

Het was bloedheet, dus heel lang zijn we er niet geweest. Wat foto's gemaakt en ons vergaapt aan de enorme diepte van de dam.
Terug naar de RV en de airco! En door naar onze volgende stop: Sedona.

Onderweg begon het landschap langzaam te veranderen. De droogte van de Mojave Desert werd achtergelaten en gaandeweg de uren werd het landschap groener en groener. Arizona was niet zo dor als ik dacht! De lucht betrok en in de verte zagen we regenbuien vallen! Dat was toch ongelooflijk in Arizona!? Uiteindelijk reden we zelfs in de stromende regen!

Inmiddels was het weer tijd voor lunch.
Bronger zag een billboard langs de kant van de weg: Roadkill Café. Dat leek ons wel wat. Blijkt dat het plaatsje Seligman ooit onderdeel was van de historische route 66. Alles in het dorpje straalt uit dat ze nog teren op die oude naam en op de doelbewuste, overjarige (?) berijders van deze reeds opgeheven route.

Mijn lunch "Bird that hit the curb".
Wat moet je je daarbij voorstellen..... In ieder geval waren het twee geroosterde broodjes met pastrami, zuurkool, cheddar en dressing, tja.
Goed eten, dat wel. Dus: ben je in de buurt, ga dan naar "the Roadkill Café: you kill it, we grill it!".

Hit the road.
Verder naar Sedona. Onderweg kreeg Gerry hoofdpijn en nam ik het stuur over. De eerste keer rijden in de RV. Best spannend, maar gelukkig was het niet al te druk en reden we op de snelweg.

En zo reed ik ons de Red Mountains in.
Mensen schrijven genezende krachten toe aan deze mystieke bergen. Wat een overweldigende natuur en wat een prachtige kleuren. Zo groots en overweldigend, adembenemend mooi. Als er een God bestaat, wat heeft hij dan bedoeld met de creatie van deze bergen?
De rotsige punten reiken welhaast totaan de wolken. De eerste natuurlijke wolkenkrabbers zijn hier te vinden.

Met "oh's" en "ah's" kronkelden we door de scenic routes naar Sedona.

Tegen 18.00 uur kwamen we aan op de campground. Onze info zat in de late-check-ins box en dus konden we zo parkeren en aansluiten.
Vochtig weer. Het had ook hier veel geregend. Regel van de camping en van het dorp is dat om 22.00 uur alle buitenverlichting uit moet zijn. Daarbij kwam nog een regel van de campground, dat iedereen zich om 22.00 uur in de camper moet bevinden..... Dat laatste vonden we een aparte regel.
Het bleek voor ons allen te laat; nog voor 22.00 lag iedereen in zijn bedje te ronken.....