Sedona: Op verkenning

Het bleek het regenseizoen te zijn in Sedona, Arizona.
Wisten wij veel.....

Van de plannen die we hadden om daar te doen, kwam dus niet zoveel terecht. Trails waren lastig te begaan door de modder, de heldere creek bleek vol zandgruis te zitten door de vele regenbuien en mijn was die aan de gemeenschappelijke waslijn hing, moest ik in allerijl weer binnenhalen en toch in de droger stoppen door de aanhoudende buien.

Enfin, wat doe je als je verder niet zoveel kunt? Juist: shoppen! Sedona bleek een heel leuk en gezellig oud centrum te hebben met allerlei winkeltjes met diverse snuisterijen.

Maar eerst moesten we tanken en lunchen. Dat heb je als je met een camper op pad bent: alles mot mee.....
Lunchen blijkt de laatste dagen de enige volwaardige maaltijd te zijn die we eten op een dag. Ach ja, het is vakantie.
En zo belandden we bij "Nick's". Wat weer een leuke woordspeling opleverde: niks te eten bij Nicks. Dat bleek niet het geval. Gerry en ik dronken een donkerbruin, lokaal gebrouwen biertje en dat combineerde lekker bij mijn ontbijt! Je ziet hier overal "Breakfast served all day" staan, dus ik dacht 'dat moet ik maar eens doen', het was immers al 14.00 uur. Biertje erbij, lekker. Wel wat te eten bij Nick's dus en van prima kwaliteit.

Buikje vol, tank vol en op pad.
Omdat we met de trolley door het centrum wilden gaan, waren we op zoek naar de opstapplaats. Door de onhandige kaart waar we over beschikten (niks op schaal), misten we de straat en bevonden we ons in no-time weer op een smalle 'scenic route'-weg de bergen in.... Keren met zo'n lang vehicle is lastig, dus moet je door.
En zo belandden we, puur toeval, op een van de mooiste uitkijkpunten van Sedona: Oak Canyon Bridge.

Wat een gapend gat onder ons en wat een prachtig uitzicht op de rode bergen om ons heen.
Ondanks dat het niet een zonnige dag was, was het een fenomenaal uitzicht! Via een trail kon je langs de canyon lopen.
Ik ben daar niet zo'n held in. Vooral niet waar het mijn kinderen betreft. Het idee dat er eentje zou kunnen uitglijden en onder het hekje door naar beneden zou kunnen storten, doet me al verstenen. Ook al zijn ze nu groter, dat gevoel is er nog steeds.
Dus voorzichtig, ondanks de knikkende knieëen, naar beneden.
Het uitzicht bleef mooi en de diepte overweldigend. Foto's gemaakt en toen weer snel naar boven.

Toen terug naar het oude dorp. Een ritje in de trolley lieten we aan ons voorbij gaan omdat we ons realiseerden dat we zelf die route al hadden gereden. Bovendien was er geen sprake van een relaxt ritje: de trolleys reden net zo hard als het normale verkeer, dus leuke fotomomentjes zouden er niet komen.

Prima openbare parkeerplaatsen gevonden in het centrum. Geheel gratis gedurende drie uur. Wat een grappige winkelstraat! De winkels bevonden zich op twee verdiepingen en waren te bereiken via trappen en een wandelgalerij.
Hetgeen het meeste opvalt in Sedona, is dat men in het gehele stadje, de sfeer van de Red Mountains probeert te behouden. Dit uit zich vooral in lemen gebouwen in roodbruine kleuren, opgetrokken in een mix van Mexicaanse/Indiaanse bouwstijl. Om het mystieke/artistieke karakter te benadrukken, zijn er winkels waar lokale kunstenaars hun werk kunnen verkopen, en beelden, heel veel beelden door het hele centrum. Ook het aantal borden met "readings" of "handreading" of "psychic" zijn niet op één hand te tellen....

En dat allemaal omdat de indianenstammen die hier vroeger leefden, mystieke krachten toekenden aan de rotsen en in eenheid leefden met de natuur om hen heen. De rotsen zijn er nog, de mystiek ook, alleen de indianen zijn verdwenen....

Dit alles geeft Sedona een bijzondere sfeer en ik snap waarom er veel mensen op af komen.

Er werden souvenirs gekocht, er werd gelachen, wat gedronken op een terrasje (een bijzondere mojito met drie blaadjes mint en geen suiker....) en vervolgens weer naar de Rancho Sedona RV park gegaan waar we toch echt weer om 22.00 uur stil moesten zijn ;-)