Los Angeles

8 augustus....
Sieuwerds negentiende verjaardag begon een beetje vreemd. Camper inpakken en zoveel mogelijk klaarmaken/schoonmaken voor inlevering bij Cruise America in Carson, een wijk van Los Angeles.

Van te voren hadden we al besproken wat we zouden gaan doen. Gerry had bij de Sea Rock Inn twee nachten besproken (eindelijk echte bedden...!) en we zouden op zoek gaan naar een huurauto.

Het Hertz filiaal dat ook in Carson lag, niet zo ver van Cruise America, bleek er eentje te zijn voor machines en reparaties. Geen succes dus. Gelukkig zat er ca. 100 meter verder nog een ander verhuurbedrijf waar Gerry ook goede ervaringen mee had.

Bij de balie gaven we aan dat we de auto direct mee wilden nemen. Of dat mogelijk was.... De man keek ons aan, keek vervolgens in het sleutelkastje en vroeg: "Will that car do?" En wees naar buiten naar een grote witte Dodge pick-up truck! Natuurlijk!!! Plek genoeg voor vijf man en de bagage kon gewoon in de achterbak. Daar keken we niet vreemd van op; we hadden al vaker onderweg gezien dat Amerikanen hun bagage op allerlei mogelijke, voor ons niet wettelijk toegestane manieren, meesjouwen.

En zo reed ik de blinkende pick-up naar Cruise America. De camper werd leeggehaald, de stoeltjes en tent doorgegeven aan een groep Nederlandse jongens die net zouden vertrekken en, na een kort onderzoek door een medewerker, konden we gaan.

En dan heb je ineens geen huis meer...... Vreemd gevoel. We reden naar het hotel en checkten in. Daarna op zoek naar een restaurant om de knagende magen tot bedaren te brengen. Een bezoek aan restaurant "Piggy's" volgde, gevolgd door de meest smerige "crab" die ik ooit gegeten heb.....

Ietwat onvoldaan reden we richting Venice Beach, want dat stond op het bezoeklijstje van Bronger en Anne-Roos. Goed geregeld de parkeerplaatsen daar. Voor $ 9,00 konden we de auto tot middernacht direct aan de beroemde boulevard parkeren. Dat noem ik nou een mooi tarief!

Venice Beach dus. Het bekende strand met boulevard waar Arnold Schwarzenegger-wanna-be's zich ophouden en hun biceps showen. Waar menige serveerster ontdekt wil worden als actrice. Waar de

coole skaterboys kun kunsten vertonen. Waar blutte backpackers bedelen om geld. Waar de ware artiest zich onderscheid van de massa. Waar het haast onmogelijk lijkt om tussen al die prachtige en opvallende mensen, überhaupt op te vallen... Waar je ziet dat de nagejaagde dromen welhaast onbereikbaar zijn.

We passeerden "Muscle Beach" waar een buitengym het opvallendste kenmerk is, naast een lijst met allerlei krantenknipsels uit een andere tijd met daarin een hoofdrol weggelegd voor Mr. Arnold himself. Arnold werd, zo wil het verhaal, ontdekt op dit stukje strand. Of het toen ook al "Muscle Beach" heette is mij niet bekend.

Volleybal-, basketbal- en tennisvelden vrij toegankelijk voor iedereen en een skatebaan waar m.n. Bronger en Anne-Roos zich vergaapten aan de skatekunstenaars.
Gerry, Sieuwerd en ik lagen ondertussen in de schaduw van een palmboom op een grasheuvel te chillen.

Na een uurtje slenterden we wat door. We stopten bij een restaurant omdat we zagen dat er, zo leek het althans, lekkere koffie werd geserveerd. Bovendien had Sieuwerd nog een taartje en een lied tegoed. Inderdaad lekkere koffie met slagroom en allemaal genoten van de lekkere taartjes.

Voor de volgende dag zouden de kinderen fietsen huren en via het fietspad van Venice Beach naar de pier van Santa Monica fietsen. Met z'n 3-en erop uit op een blitse fiets. Dat leek ze wel wat.

Tegenover het restaurant zat een Tattoo Shop. World famous, zoals er op het oude sandwichbord stond. Nooit van gehoord. Maar ja, dat is met zoveel Amerikaanse "world famous"-zaken het geval. We liepen naar binnen en bladerden door het portefolio van een van de artiesten. Prachtige dingen maakte hij. Om een lang verhaal kort te maken. Samen met hem werd er besproken wat ik voor tattoo wilde. Nu loop ik al een tijdje met een idee rond en hij gaf er goed vorm aan. Printje gemaakt (zag er goed uit), kosten besproken en afspraak gemaakt. Dus terwijl de kinderen aan het fietsen waren, zou ik in de stoel van Jevon zitten voor een nieuwe tattoo! Gerry had wel behoefte aan een relaxte dag, want hij is de laatste dagen niet topfit.

Bij thuiskomst sloot ik mijn Ipad aan op de wifi om verder te schrijven aan dit reisdagboek, toen ik een bericht van Melissa ontving: Meredith was op 4 augustus overleden...... Ik wist dat het niet goed met haar ging en hield ook rekening met een evt. overlijden. Bij haar huis en in haar tuin had ik al een naar voorgevoel gehad. Morgen zal ze worden begraven in Bancroft. Jammer dat we haar niet meer hebben kunnen zien en dat ik haar niet meer heb

kunnen voorstellen aan mijn gezin.

Zo gaat dat in het leven, geluk en verdriet liggen vlak bij elkaar. En zo sloten we samen met de jarige job, de dag af met een ijskoud biertje op onze hotelkamer.