La Gaulette: boottochtje

Dag 9. Weer: zon 25 °C. Onderdak: Mountain View.
Gelopen: 5 km. Gevaren: 15 km.

Vanmorgen om 5.15 uur ging de wekker. Om 6.00 uur zouden we worden opgepikt om naar de boot gebracht te worden. Even over zessen kwam de schipper ons halen. We zouden met nog zes dolfijnkijkers zijn. Ik had hoogspannen verwachtingen. Zou het nu eindelijk lukken om tussen de dolfijnen te zwemmen. Het bleek dat we met een klein speedbootje gingen varen. Buiten ons waren er nog vier Fransen en twee Oostenrijkers. Omdat het laag water was, moesten we eerst een stuk waden naar het bootje. Het paste precies.

De boot zat echt vol. Met een kalm gangetje voeren we weg. Het water was te ondiep om hard te varen. We waren zo vroeg, omdat het anders erg druk zou worden met andere toeristenboten. Eenmaal in dieper water gingen we met een flinke gang naar de plek waar de dolfijnen elke dag kwamen om te eten. Even later zagen we er twee zwemmen. Ze doken ongeveer drie keer op om te ademen en waren dan een hele tijd uit het zicht. We hebben ze een tijdje gevolgd, maar ze vastleggen was moeilijk in de volle boot met de deining. De zon kwam nu op. Dat was een mooi gezicht. Overigens was het flink fris in de boot. Bijna iedereen zat met kippenvel te rillen. Het woei ook behoorlijk en dat op het water. Later zagen we in de verte nog een paar dolfijnen. Ondertussen kwamen er steeds meer boten aan met kijkers. Het bleek dat we niet met de dolfijnen konden zwemmen omdat ze in te diep water zaten. Daardoor raakten we ze steeds kwijt. Dat was wel heel jammer, weer niet gelukt. Na een half uurtje was het spitsuur op het water. Onze schipper besloot toen om weg te gaan.

Hij stopte bij een ondiep plaatsje waar we konden snorkelen. Iedereen aarzelde, het was net acht uur en we hadden het koud. Ik dook er als eerste in. Zoals ik wel verwachtte, was het niet echt spectaculair. Ook hier had het koraal veel te lijden gehad van de verandering van temperatuur van het oceaanwater. Bijna alle koraal was dood, het zogenaamde witte koraal. Spaarzaam waren er een paar levende koralen te vinden, Er zwommen wel wat vissen zoals de gestreepte sergeant-majoors, maar het was niet te vergelijken met een levend koraalrif. Toch was het wel lekker om even in het water te liggen. Na een half uur kwamen we alle twee koud uit water. Lily had helemaal dode vingers. We voeren nu naar het Île aux Bénitiers, een eilandje van een dikke kilometer lang waar we afgezet zouden worden. Eerst voeren we langs een stuk koraal dat als een paddenstoel uit het water stak. Het was een mini koraaleilandje van hooguit drie meter doorsnede waarvan de onderkant door erosie was weggevreten op een dunne steel na. Er groeiden ook nog een paar

struikjes op. Hierna voeren we naar het eiland. Door het lage water moesten we zeker 300 meter waden om de kant te bereiken. Dat was best zwaar voor de beenspieren. Het Île aux Bénitiers was een echt koraaleiland. Het kwam niet meer dan één meter boven de zeespiegel. Het was dicht begroeid met struiken en bomen waaronder ook palmen. We zijn eerst een rondje om het eiland gaan maken over de smalle zandstrook langs de waterlijn. Het was een plezierige wandeling waarbij we zicht hadden op de bergen aan de vaste wal en het markante le Morne Brabant schiereiland. We zagen aan de landzijde een paar wulpen en pleviertjes. Verder was er niet zoveel levende have te zien op een paar strandkrabben en twee hagedissen na. Halverwege de zeekant van het eiland was het een drukte van belang. Alle boten met dolfijnkijkers kwamen hier naar toe. Er waren allemaal souvenirstalletjes en ook boten met uitstallingen van souvenirs er op. Gelukkig lag onze boot een heel eind verder uit de drukte. We kregen eerst een glas jus d’orange met rum. Dat smaakte

lekker. We hoefden nog maar even te wachten of het eten was klaar. Het was bereid op een oliedrum met een houtskoolvuur. Eerst kregen we een paar plakken marlijn, een grote roofvis, met rijst en groenten. Er ging een lekkere saus overheen. Het visvlees was stevig en deed wel wat denken aan kalfsvlees. Het smaakte totaal niet vissig. We zaten al aardig vol en toen kregen we ieder nog een gegrilde langoest. Die was ook heerlijk. Erbij werd witte wijn geschonken. Toe kregen we gegrilde bananen met suiker, die was gekarameliseerd. We konden nog even uitbuiken en toen voeren we terug. Ondanks dat we niet met de dolfijnen hadden gezwommen was het een erg leuk en heerlijk relaxt dagje. We hadden dit tochtje eigenlijk te danken aan onze lieve vriendin Madeleine die ons altijd wat extra’s toestopt als we op reis gaan. Varen is altijd leuk en zeker in deze omgeving. Thuisgekomen hebben we eerst even op bed gelegen. Met alle eten en drank en het vroege opstaan waren we toch wel een beetje gaar. Morgen zouden we er weer vroeg uitmoeten, dus even rusten was wel

nuttig. Na de heerlijke lunch vonden we het voldoende om ’s avonds een paar boterhammen te eten. We zijn op tijd naar bed gegaan. Morgen zou het weer vroeg opstaan worden, omdat we op Mauritius onze laatste avond waren ingegaan. De rit naar het vliegveld zou waarschijnlijk een kleine twee uur gaan duren. Onze vlucht was gepland op 10.30 uur. Met de rit en het inleveren van de huurauto hadden we toch wel wat tijd nodig. Terugkijkend op ons bezoek aan Mauritius was het een plezierig verblijf. Het was hier goed toeven, maar onze verwachtingen waren toch iets te hoog gesteld. Dit eiland is eigenlijk het meest in trek om de stranden. Qua natuur hadden wij er meer van verwacht. Toch was het zeker een bezoek waard, zeker vanwege de geschiedenis met Nederland en dat dit de woonplaats is geweest van de beroemde dodo. We hadden het niet willen missen.