Sainte-Marie: tocht naar Hell-Bourg

Dag 13. Weer: zon 22 - 25 °C. Onderdak: Villa Helena B&B.
Gereden: 105 km. Gelopen: 7 km.

Vandaag zijn we via Salazie naar Hell-Bourg gereden. Dit zijn plaatsen die in het hart van Réunion liggen, maar alleen vanaf westkust benaderbaar zijn. Onze laatste nachten op dit eiland zullen we in Hell-Bourg gaan doorbrengen, maar er was hier zoveel te zien dat we nu al op verkenning zijn uitgegaan. Dat is goed bevallen. We moesten een kloof in waardoor de Rivière du Mât stroomde. Ondanks

dat dit een bescheiden stroompje was, had het water een prachtige kloof uitgeslepen. Aan beide zijden van de weg torenden honderden meters hoge steile rotswanden op, dicht begroeid met tropisch bos. Tientallen watervallen stroomden naar beneden, de meeste kleintjes, maar de Bruidssluierwaterval was wat groter. Het was een prachtige waterval die inderdaad leek op een sluier maar dan van water. Aan het ondereind waaierde hij uit. We reden nu in het Cirque de Salazie, een van de hoogtepunten op dit eiland wat het landschap betreft. Er zijn drie Cirques die als een soort klaverblad aan elkaar vast zitten. Het zijn de overblijfselen van een enorme schildvulkaan waarvan de magmakamers zijn ingestort. Het zijn dus caldera’s. Het deed veel denken aan de dramatische berglandschappen die we op de Kaapverdische eilanden hebben gezien en op Hawaï. We kwamen in een enorme driekwart cirkel van steile rotswanden en ruige bergpieken. Alles was weelderig begroeid. Na elke bocht kregen we meer uitzichten. We zijn even gestopt in Salazie om de kerk te

bekijken. Het was weer een mini Notre Dame model met twee stompe torens. Er was een mis aan de gang, het was tenslotte zondag. Er werd gezongen en net als bij karaoke stond er een groot scherm voor in de kerk met de tekst van het lied. Hell-Bourg zijn we zo door gereden. Daar zouden we later nog twee nachten slapen. Een eindje buiten het plaatsje zijn we een wandeling begonnen naar de bovenkant van de steile bergwand. Het was een klim van een 570 meter uitgesmeerd over een 3,5 km lang pad. Het was een goed pad, onderdeel van de Grand Randonnée 1. Er zaten hele stukken in met trappen, maar ook wat moeilijker begaanbare stukken over rotsblokken. Soms was het pad maar een halve meter breed, met een steile afgrond er naast. Daar waren meestal kabels gespannen om je aan vast te houden, maar het was heel goed te doen. We liepen wel veel meer in de zon dan gisteren, dus het zweet gutste uit elke porie die we hadden. Het liep in straaltjes van ons af. In tegenstelling tot gisteren, hadden we nu aldoor prachtige uitzichten op de bergen om

ons heen en de vlakte met de plaatsjes en de velden aan de voet van de bergen. Het was redelijk druk op het pad waarschijnlijk ook dat het zondag was. We werden steeds ingehaald door bezeten trimmers die in een dodelijk tempo de berg op scheurden zonder meer te zien dan de plekken om de voeten neer te zetten. Ze kwamen natuurlijk ook weer naar beneden. Wat zonde om hier alleen maar de grond te zien, zelfs als je hier woonde. Onderweg zagen we veel Réunionroodborsttapuiten die wel een beetje aan een roodborstje deden denken qua postuur en de roodbruine vlek op hun borst. Ook deze soort is endemisch, dus komt alleen op dit eiland voor. De Maskarenenparadijsmonarch, een lange naam voor een klein vogeltje, zag er ook mooi uit met een fluweelbruine rug en een blauwe kop. Met de nodige rustpauzen werkten we ons naar boven. Vlak voor de top kwamen we in een knus en afgesloten dal dat vol stond met aronskelken. Het was echt een mini-paradijsje. Het zag er prachtig uit al die grote witte kelken met erin de gele bloeikolf. Het was nog

maar een klein stukje omhoog tot de top. Die bereikten we na bijna drie uur klimmen met de nodige foto- en filmstops natuurlijk. Het bleek een vlak stuk grond te zijn waarop huisjes stonden. Ze zagen eruit als berghutten, maar ze leken niet te worden gebruikt. Het was er redelijk druk met wandelaars maar het was hier ook bereikbaar via een weg. Dat was een lichte deceptie, maar het prachtige uitzicht vergoedde veel. Langzamerhand kwamen de wolken opzetten, waardoor de diverse toppen in nevels verdwenen. Dat gaf wel een bijzonder sfeertje. We hebben ons lunch hier gebruikt, stokbrood met vleeswaren. Na deze stevige klim ging dat er goed in. Er was een kraan met bergwater, heerlijk dit frisse water zonder chloorsmaak. De terugtocht ging goed, maar was wel flink vermoeiend voor benen en knieën. Ik had natuurlijk weer flink last van mijn kapotte knieschijven, vooral de linker, maar dat ben ik gewend. Na een paar dagen klimmen wordt dat wel minder. We zijn direct door gegaan toen we bij de auto aankwamen. De terugweg was net zo mooi als de

heenweg. Geweldig wat een landschap. Daar moeten ze heel wat werk van gehad hebben om dat te scheppen. We besloten om weer bij de 3 Brasseurs Flammkuchen te eten, maar nu andere natuurlijk. Het was lekker eten en niet duur vanwege het happy hour. Bier en kuchen waren de halve prijs. Het toetje was normaal geprijsd en dat joeg de rekening op. Lily nam crème brûlée, erg goed en ik nam een île flottante. Dat was een flinke bol eiwitschuim, drijvend in een smakelijke crème anglaise en afgewerkt met karamelsaus. Ook dat smaakte zeer goed. We moesten weer in het donker terugrijden, maar kenden ondertussen de tekortkomingen van onze telefoon-TomTom, dus het kwam helemaal goed. Onze laatste avond bij Hélèna en Dominique ging in.