Sante-Marie: wandeling

Dag 12. Weer: zon 23 °C. Onderdak: Villa Helena B&B.
Gereden: 11 km. Gelopen: 9 km.

We zijn eerst naar de bergen achter Saint Denis gereden. Het was een zeer bochtige weg. We kwamen dik boven de 1000 meter. Vanaf hier hadden we een goed uitzicht op de stad beneden ons. Hier had de “witte schimmel” fors toegeslagen. Alle berghellingen tot aan de kust waren bedekt met witte huizen, zover het oog reikte. Er wonen op het eiland, dat 70 bij 50 kilometer meet, zo’n 800.000 mensen. Dat was niet alleen aan de huizen te zien, maar ook het verkeer. Bijna overal was het druk met auto’s en zeker op de hoofdwegen waar het bijna

allemaal Randstad druk was. We reden naar le Brûlé. Vanaf hier ging een weg het nationale park van Réunion in. Er waren allemaal picknickplaatsen aangelegd, sommige met barbecue roosters. Omdat het zaterdag was, werd hier goed gebruik van gemaakt. Via een steil naar beneden lopend paadje liepen we naar de Maniquet waterval. Het was een leuke afdaling door het dichte bos. We zagen hier een bijzonder vogeltje namelijk de Réunionrupsvogel. Deze vogel is endemisch op het eiland Réunion. Het leek wel een beetje een grijze roodborst. Ze heten hier Tuit Tuit. Een begrijpelijke naam als je ze hoorde zingen. Ze komen alleen nog voor in een 38 km² groot natuurreservaat van Roche Ecrite dat tussen de 1000 en 1800 m boven de zeespiegel ligt. Daar waren wij nu aan het lopen. In 2004 had de vogel nog de status "bedreigd" maar inmiddels staat de vogel als "kritiek" (ernstig bedreigd) op de rode lijst van de IUCN. Bij de wandeling naar beneden zagen we veel bekende tropische planten, zoals gember en bamboe, maar ook begonia’s en nog veel meer

onbekende tropische bloemen. We zagen ook de bessen liggen van de aardbeiguave, een plant uit de mirtefamilie. Ze zijn verwant aan de guave. De besjes smaken rinsig-zuur. Toevallig hadden we ze deze ochtend bij het ontbijt gehad. Het stond er vol met Japanse ceders (een Cryptomeria soort), prachtige coniferen. Het pad was een beetje moeilijk begaanbaar door de vele wortels. Eenmaal beneden gekomen, stonden we op een kleine open plek in het bos voor een hoge rotswand waar een paar druppels vanaf vielen. Alleen in de regentijd was hier water. Er groeiden mooie bloemen. Hierna reden we een stukje verder naar een van de grand randonnées die over het eiland lopen. Dit zijn goed onderhouden en aangeduide wandelpaden. Dit pad ging naar de Roche Ecrite. Die zouden we niet halen, want dat was zeker vier uur lopen en alles omhoog tot een dikke 2000 meter en daarna weer terug. We kwamen wel veel mensen tegen, die dit hele pad hollend op en neer hadden gelopen, wat een prestatie. Onderweg zagen we weer veel Réunionrupsvogels

maar ook de prachtig rode Madagaskarwever die we al eerder hadden gezien. We liepen door een dicht bos naar boven. Het was een erg mooi pad, zeer goed begaanbaar. Af en toe kregen we weidse uitzichten op de berghellingen om ons heen. We zijn tot ruim 1200 meter geklommen een dikke 800 meter stijging. Na anderhalf uur zijn we terug gegaan. We wilden nog wat plekjes van het eiland zien. We hebben op een weg gereden tegen de berghelling op het noordwestelijke deel van het eiland. Ook dit was weer heel wat stuurwerk. Onderweg zagen we een auto die iets te ver was uitgeweken. Hij was in de diepe goot naast de weg terecht gekomen. Dat zal een beste schade geweest zijn aan de zijkant en de onderkant. De auto lag er helemaal schuin in terwijl een kraan probeerde hem er uit te takelen. De goot was hier zeker een halve meter diep. Hier was dus gebeurd waar ik aldoor een beetje bang voor ben met het rijden. Langs veel wegen liggen deze diepe goten die een loodrechte wand hebben. Daarbij komt dat de meeste wegen vrij smal zijn, dus een

kleine stuurfout en je ligt in de goot. We kwamen weer door een prachtig bergbos gebied. Bij de grote containerhaven aan de westkant van het eiland, Le Port, kwamen we op de kustsnelweg naarSaint Denis. De weg ging pal langs de zee, aan de andere kant lag een loodrechte rotswand van zeker 100 meter hoog. De wand was practisch kompleet ingepakt met stalen netten om vallend puin tegen te gaan. ’s Avonds zijn we weer gaan eten bij de 3 Brasseurs. Het was het meest nabij gelegen restaurant, ongeveer 4 kilometer van ons onderkomen. We namen nu Flammkuchen met een halve liter bier. Flammkuchen zijn een beetje een kruising tussen een pizza en een pannenkoek. Ze hadden ze hier in vele soorten. In de Elzas hadden we ze nooit gegeten, dus dat kwam mooi uit. Lily nam er een met tonijn en diverse groenten en ik nam er een met confit de canard, dus gekonfijte eend en gebakken aardappelen. Ze smaakten alle twee uitstekend. Overigens de hier gebrouwen bieren waren ook erg goed. Ze hadden wel zes soorten. ’s Avonds werden we door Hélèna en Dominique uitgenodigd voor een aperitief. Ze hadden een drankje gemaakt met rum, tonic, rietsuiker en munt. Dat was er lekker. Erbij waren twee soorten droge worst en knakworstjes. Twee vrienden van hen waren er ook. Als ze met elkaar spraken verstonden wij er niets van. Toch hebben we gezellig zitten kletsen. Gelukkig spraken hun gasten ook een mondje Engels. Na een uurtje zijn we terug gegaan naar onze kamer.