Mauritius: Grand Baie

Dag 2. Parijs – Mauritius. Vluchtnummer MK 923.
Aankomst Mauritius: 12.20 uur. Weer: zon, temperatuur: 25 °C.
Onderdak: Oceaan Beach Hotel & Spa. Gelopen: 7 km.

Om 12.30 uur plaatselijke tijd (2 uur later dan bij ons) kwamen we aan. Het vliegtuig maakte een behoorlijk harde landing. We waren vlot door de immigratie en gezondheiddienst. Met de koffers duurde het echter drie kwartier voordat we die kregen. Het was ook een vol vliegtuig en wij waren erg vroeg in Parijs, dus onze koffers zaten ergens onderin. We waren behoorlijk afgedraaid na de reisdag en een nacht met weinig slaap. Daarom namen we een taxi naar ons hotel. We reden over een zeer goede snelweg. Het landschap was licht heuvelachtig met veel suikerriet plantages. In de verte zagen we prachtige steile pieken van de berggebieden die op het eiland liggen. We moesten eerst het eiland oversteken en daarna doorrijden tot aan de noordpunt. We kwamen door de drukke hoofdstad Port Louis die oorspronkelijk in de 17de eeuw door de Nederlanders is gesticht als Noordt Wester Haven. Maar eerst even wat geschiedenis. Mauritius is een eiland in de Indische Oceaan. Het ligt circa 855 km ten oosten van Madagaskar en circa 1800 km ten oosten van het vasteland van Afrika. Mauritius wordt gerekend tot de Afrikaanse landen. Tot de Republiek Mauritius behoren de eilanden Mauritius, Rodrigues (109 km²), Agalega-eilanden en de Cargados Carajos (St. Brandon), die binnen het Britse Gemenebest ook wel de Lesser Dependencies genoemd worden en met elkaar slechts 71 km² groot zijn. Mauritius, Rodrigues en het eiland Réunion vormen tezamen de Mascarenen, vernoemd naar de Portugese ontdekkingsreiziger Pedro Mascarenhas, die als een van de eersten op Mauritius voet aan wal zette. De hoofdstad is Port Louis, dat in 1735 door de Fransen gesticht was en wellicht de naam kreeg van de Franse koning Lodewijk XV. Er zijn aanwijzingen dat de Arabieren rond het jaar 1000 al van het bestaan van het eiland wisten. De Portugezen komt echter de eer toe van de eerste landing op Mauritius, begin 16de eeuw. Ze noemden het 'Cirne' (= zwaan, waarschijnlijk bedoelden ze hiermee de dodo). Het bleek onbewoond te zijn. De Portugezen gebruikten het eiland als tussenstop op de route naar Zuid- en Oost-Azië, maar vestigden zich er niet. Het eiland bleef dus onbewoond tot het in 1598 op beperkte schaal gekoloniseerd werd door Nederlandse zeelieden onder leiding van Wybrand van Warwijck. Hij noemde het naar de toenmalige stadhouder Prins Maurits, graaf van Nassau. De Nederlanders ontdekten de unieke inheemse dodo, een loopvogel, ook wel walgvogel genoemd. In de

zeventiende eeuw is de dodo, die gemakkelijk te vangen was, uitgestorven. Er resten alleen tekeningen en delen van het skelet van het dier. Ook de reuzenschildpad en het ebbenhout zijn van het eiland verdwenen. Het eiland werd vanaf 1638 als tussenstation gebruikt, toen het fort Frederik Hendrik was gebouwd, maar echte kolonisatie van Nederlands Mauritius wilde niet erg vlotten. Jaarlijks kwam een schip met een aflossing van de manschappen en nieuwe voorraad aan. Simon van der Stel ontwikkelde met succes de suikerteelt; nog altijd vormt de export van suiker een zeer belangrijke bron van inkomsten voor het eiland. Verder werden de geit, apen, ratten, honden en herten binnen gebracht, want op het eiland kwamen geen zoogdieren voor. In 1695 werd het eiland zwaar getroffen door een orkaan die de toch al wankele economie van de kolonie deed ineenstorten. De VOC zag er niet veel heil in opnieuw in het eiland te investeren. Nadat de Nederlanders in 1710 naar Kaap de Goede Hoop waren verhuisd, omdat dat beter op de route lag, werd

Mauritius in 1721 gekoloniseerd door de Fransen, die het verlaten eiland wel handig vonden liggen op hun route naar het Verre Oosten. Zij noemden het eiland Isle de France. De eerste Franse missie naar het eiland werd aangevoerd door Guillaume Dufresne d'Arsel. De Fransen haalden slaven uit Madagaskar en van het Afrikaanse vasteland om de suikerrietplantages te bewerken. In 1810 werd het door de Britten veroverd, voornamelijk omdat het door kapers in Franse dienst werd gebruikt tegen Britse schepen. De Britten doopten op hun beurt het eiland weer om tot Mauritius en gaven er het predicaat 'Kroonkolonie' aan. Daarom rijden ze hier nog steeds links. Het eiland werd in 1814 bij de Vrede van Parijs officieel ingelijfd bij Groot-Brittannië. In 1835 schaften de Britten de slavernij af en, zoals in veel andere van hun koloniën, rekruteerden zij, vooral uit Brits-Indië maar ook uit Maleisië en China, grote aantallen contractarbeiders (koelies) ter vervanging van de slaven. Pas in 1968 verkreeg het eiland onafhankelijkheid, hoewel het binnen het

Gemenebest van Naties is gebleven. Op 12 maart 1992 werd het een parlementaire republiek. In de 40 jaar dat de Nederlanders Mauritius bezet hielden, wisten ze ondermeer de fameuze dodo uit te roeien, en heel veel bos te kappen. Naast het Creools is Frans de gangbare taal. Alleen de officiële taal is Engels. Veel mensen spreken het, maar meestal maar een mondje vol. In 1968 werd het land een onafhankelijke lidstaat van de Gemene Best. In 1992 werd het een republiek, De officiële taal is Engels, maar het van het Frans afgeleide Mauritiaans Creools wordt door het merendeel van de bevolking gesproken. Het Frans domineert de media. De inwoners stammen voor 68% af van Voorindiërs (traditioneel de arbeiders op de suikerplantages). Men noemt ze Indo-Mauritaniërs, 27% van de inwoners is Creool. Ook telt Mauritius 2% Frans-Mauritaniërs (nakomelingen van de Fransen) en 3% Sino-Mauritaniërs. Hindoeïstisch is circa 52%, christen (voornamelijk rooms-katholiek) circa 30% en islam circa 17%. Ik ga weer verder met het verhaal: Na een klein uur rijden kwamen we aan in Grand Baie, een bekende badplaats in het noorden van het eiland. De Bogt Zonder Eynt heette het in de Nederlandse tijd. We kwamen bij een grote baai met een smal zandstrand. Onze hotelkamer bleek een huisje in een prachtige tropische tuin. We hadden een royale slaapkamer met ervoor een terras en een bijna even grote badkamer met een Japans bad en regendouche. Na het inkwartieren hebben we natuurlijk gelijk bij het strand gekeken. Dat was niet zo veel. Een strookje koraalzand van een kleine twee meter breed. Het was wel een prachtige baai, omzoomd met palmbomen. In de verte lag het eilandje Coin de Mire, een steile uit zee stekende rotspunt. Hierna zijn we naar de Pointe aux Cannoniers gelopen. Hier moest een vuurtoren zijn. We hadden verwacht langs het water te lopen, maar alles was volgebouwd langs de kust. De vuurtoren was niet zomaar te bereiken. We moesten een groot resort in. Vlak aan de kust lag een oude, niet meer in gebruik zijnde vuurtoren, een soort fortachtig toren met een lichtkoepel. Het

was hier prachtig. Vroeger zal er wel een fortificatie zijn geweest. Er lagen ook nog een paar oude kanonnen. De zon ging onder met op de voorgrond wuivende palmen en een ondiepe zee met kleine rotseilandjes. Het was hier prachtig, maar jammer genoeg ingepikt door het grote resort. Op de terugweg zijn we gaan eten in het restaurant Hidden Reef, dat de Fransen als Eden Reef uitspreken. Het eten was erg goed. Vooraf kregen we knapperige inktvisringen in tempuradeeg. Lily nam dorade, een zeebrasemsoort waarvan er diverse soorten onder dezelfde naam worden verkocht. Dat verhinderde niet dat het een heerlijk visje was in knoflooksaus met gesmoorde groenten erbij. Ik nam lamschenkel met gestoofde groenten en aardappelpuree. Het was een bijzonder mals en smakelijk stuk vlees aan een groot stuk bot. Het plaatselijke Phoenixbier smaakte er goed bij. Weer terug in het hotel hebben we ons heerlijk opgefrist voor de eerste nacht in het hotel.