Vandaag ben ik met Sylvia op network visit geweest. We hebben twee dorpjes bezocht die ongeveer een tweetal uur rijden waren van de indoor.

Het eerste dorpje wordt nog niet gesponsord door IIMC. Ongeveer 18 jaar geleden hadden ze een aanvraag voor sponsorgeld gedaan en dit ook gekregen. Helaas heeft de man die toen een soort van burgemeester was van het dorp al het geld voor zichzelf gehouden en dus niet aan het dorp gegeven. Ondertussen is zijn jongere broer burgemeester en heeft hij zelf een project opgestart in het dorp om zijn mensen te helpen. Het project noemt MMC of Mission Mother and Child. Het is een project voor alleenstaande vrouwen, weduwen of vrouwen met een handicap. Zij krijgen elke maand een basis voedingspakket van het dorp. Het pakket bestaat uit 2 kg popcornrijst, kruiden, koekjes, thee en nog een heel aantal andere dingen. Omdat het dorp niet genoeg geld had om het project te blijven steunen, hebben ze IIMC gecontacteerd.

We hebben zelf een kijkje genomen in het project en het was echt fantastisch. De mensen in het dorp zijn zelf allemaal arm, wonen in kleine huisjes en hebben zelf amper geld. Toch zamelen ze geld in om de andere, nog armere mensen in hun dorp. Ze helpen de personen met een beperking de verplaatsing maken om hun voedselpakket en registratie in orde te maken. De vrouwen waren allemaal enorm vriendelijk en super beleefd. We hebben een bordje met fruit en eentje met veel te zoete dessertjes gekregen.

Een vrouw was ons haar verhaal aan het vertellen. Zij had na de zwangerschap van haar zoon een gevaarlijke koorts opgelopen. Hierdoor was ze verlamd aan haar armen en benen en had ze dag en nacht iemand nodig die voor haar moest zorgen. Ze vertelde ons dat ze zelfs niet meer zelfstandig kon eten. Haar man had haar verlaten vanwege de handicap. Ik dacht dat het haar zoon was die nu voor haar zorgde. Ze had tranen in haar ogen toen ze ons vertelde van de periode voor haar zwangerschap. Men hart brak toen ik haar hoorde vertellen. Ze is een enorm sterke vrouw!

Na hier even rondgewandeld te hebben, kennis te maken met het project en de mensen, was het helaas al tijd om het mooie dorpje te verlaten. Het dorpje leefde honderden jaren terug in de tijd. Ze hadden huisjes van klei, een weg die je niet kon bereiken met de auto, waterpompen, af en toe elektriciteit en hier en daar hat er een huisje een TV. Het was er super stil aangezien er geen grote weg vlakbij lag en er geen auto’s in het dorpje konden rijden.

Na een half uur in de auto waren we bij onze tweede bestemming aangekomen. Hier hadden ze een gans festival georganiseerd voor de komst van IIMC. Heel het dorp was aanwezig, het podium was opgesteld en enkele kinderen werden klaargemaakt om te dansen. Eerst hebben er een aantal kinderen voor ons gedanst, het was super mooi! Ze zagen er allemaal heel mooi uit in hun mini sari’s en natuurlijk volgens traditie enorm veel juwelen. Hierna werden we allemaal op podium geroepen. Iedereen van IIMC en de belangrijke mensen van het dorp hebben een speech gegeven. Omdat Sylvia en ik natuurlijk geen Bengaals spreken, hebben we ons kort voorgesteld in het beperkte Bengaals dat we spreken. Hierna hebben we een korte presentatie gegeven over de voedingsdriehoek, malnutritie, handen wassen, hygiëne in het algemeen en tandenpoetsen. De kinderen vooraan waren enorm geïntresseerd en Nick heeft alles goed vertaald. Na onze presentatie hebben nog een aantal dansgroepjes gedanst. Het ging van kindjes die 5 jaar oud waren tot enkele volwassenen. Het waren hele mooie, Indische dansen en we hebben er allemaal van genoten. Op het einde hebben we nog eten gekregen om onderweg op te eten.

Onze auto stond geparkeerd in een schoolgebouw. Na een 20 minuutjes over kleine dorppadjes te wandelen, onze voeten om te slagen en de muggen weg te slagen, kwamen we eindelijk aan bij de school. We waren al een hele dag onderweg en keken er naaruit om naar huis te kunnen. Het was immers al 19u en we moesten nog 2u rijden. Toen we aan kwamen op de school, bleek dat niemand natuurlijk de sleutel van de poort had. Na wat rondgebeld te hebben, is er iemand toch de sleutel komen brengen en zijn we naar huis kunnen vertrekken.

Eenmaal aangekomen in de indoor clinic zijn we nog slaapwel gaan zeggen tegen iedereen boven. Sahanna gaat morgen terug naar Dahki om afscheid te nemen van haar familie. Binnen, hopelijk, twee weken komt ze terug naar het handicap center.