India
Het Indisch verkeer, toch wel iets speciaal. Een man heeft me hier het volgende over verteld:
“Hoe sneller je rijdt, hoe minder accidenten. Wanneer iedereen hier plots voorzichtig, rustig en traag gaat beginnen rijden, ontstaan er accidenten.”
Het is ook wel deels waar, aangezien ik hier nog geen enkel verkeersaccident heb gezien of meegemaakt. Misschien heb ik gewoon niet goed opgelet. In dit blogbericht ga ik een poging doen om het Indisch verkeer te ontcijferen.
VOETGANGERS
Als voetganger heb je enorm wat zelfvertrouwen nodig in het verkeer. Je moet er namelijk voor zorgen dat de auto’s voor jou stoppen, want ze rijden gewoon door als je staat te wachten langs de weg. Een voetpad is er zelden dus wandel je gewoon op de drukke weg, naast alle auto’s. Oversteken is ook niet altijd even makkelijk. Aan de drukke weg naast ons guesthouse hebben we volgens de teller 6 seconden om een viervaksbaan plus tramspoor over te steken (en dan hebben we nog maar de helft van de baan gedaan). Redelijk onmogelijk dus. Het is er goed kijken wie wanneer rood heeft en hopen dat je niet aangereden wordt. Best een avontuur en zeker wennen de eerste dagen. Maar ondertussen zijn we allemaal experts in het oversteken van drukke banen.
OPENBAAR VERVOER
Een mooie uitvinding van de Japanners hier in Kolkata is de metro. De metro is redelijk op tijd, geen Indische tijd deze keer. Ongeveer elke 4 minuten komt er een metro. Ze zijn bijna allemaal voorzien van airco en er wordt afgeroepen wanneer je in welk station bent. In de metro zijn er 3 aparte plaatsen. Een rij is gereserveerd voor vrouwen, er is een zone voor oudere mensen en mensen met een fysieke beperking en een gemengde zone. In het begin wel even zoeken, maar nu weten we waar we mogen en kunnen zitten in de metro.
De bus heb ik hier nog maar één keer genomen. Al het openbaar vervoer kost hier 10rs, niet veel dus vergeleken met de 2 euro in België. De bussen stoppen niet aan de halte als ze jou zien staan, je moet de bus doen stoppen als je erop wilt. Op veel bussen staat ook geen busnummer of richting. De bus heeft geen deuren, in de deuropening staat een man die je verteld naar waar de bus naartoe gaat. Hij neemt ook je geld aan en in ruil krijg je een ticket. Af de bus geraken is ook een hele belevenis. Je moet gokken en hopen dat je aan de juiste halte afstapt want er staat nergens ook maar iets op de bushaltes geschreven waar je bent. Gelukkig hadden we Shaborna bij die ons heeft gedropt aan de juiste halte! De tram hier kan je vergelijken met een bus. Geen deuren, geen duidelijke stopplaats en je moet de tram doen stoppen als je erop wilt.
Ook de trein is een hele belevenis. Het is er proppen en duwen om er in en uit te raken. Hetzelfde trouwens voor de bus en metro. De stations die naderen worden er niet afgeroepen dus het is opnieuw gokken wanneer je eraf moet. Je staat er helemaal opeen gepropt en hopelijk vind je na een tijdje een zitplaats.
TUKTUK
Dan zijn er de tuktuk’s. De snelste en volgens mij een van de meer veiligere manieren van transport hier in Kolkata. Ze brengen je overal naartoe, al kan het zijn dat je wel moet overstappen. Ze zijn klein en hierdoor kunnen ze makkelijk tussen al het verkeer doorrijden. Je zit er met 6 opgepropt in: 3 vanachter, 2 vooraan en een chauffeur er nog ergens vooraan tussen gepropt. Het is niet al te comfortabel, maar wel een enorm leuke manier van verplaatsen!
AUTO’S EN MOTO’S
Er rijden enorm veel auto’s, taxi’s, moto’s,… rond in Kolkata. De taxi’s zijn veruit in de meerderheid en iedereen maakt er gebruik van. Wel te begrijpen, want ik zou hier niet graag zelf met de auto rijden. Het duurt wel lang om met de auto of taxi ergens te geraken omdat het er zo druk is op de weg. Met de taxi is het even lang van ons guesthouse naar de indoor als wanneer we de metro en tuktuk nemen.
De drivers van IIMC zijn de perfecte Indische chauffeurs. Ze slagen erin om bijna iedereen wagenziek te krijgen en hebben volgens mij een redelijk grote doodswens. Ze rijden als een zot, letten niet op andere mensen op de weg en doen gewoon hun zin.
CLAXONNEREN
Het claxonneren… Dat maakt al het verkeer nog eens tien keer erger want naast het geluid van alle auto’s, roepende mensen en vele andere dingen is er natuurlijk ook het claxonneren. Iets om zot van te worden. Na bijna 2 maanden hier denk ik dat ik door heb waarom de mensen hier claxonneren.
Als eerste is het om te kijken of er iemand uit een zijstraat komt. Dit lijkt een tamelijk logische redenen, een van de meer logische toch. Wanneer ze rijden in een straat en een zijstraat of scherpe bocht tegenkomen, wordt er geclaxonneerd. Wanneer ze niets terughoren, kunnen ze gewoon volle snelheid de bocht nemen want ze moeten niet afremmen voor een tegenligger.
Ten tweede gebruiken ze hun toeter als ze iemand willen voorbij steken. Dit gebeurt enorm veel dus wordt het heel luid. Ze toeteren niet beleeft een keer, maar toeteren aan een stuk door tot ze de wagen voor hen voorbij zijn. Ze willen de bestuurder waarschuwen dat ze eraan komen zodat hij aan de kant moet gaan. Een pinker gebruiken ze niet, dus doen ze het met hun claxon om te laten weten dat ze komen.
Als derde moet er natuurlijk ook geclaxonneerd worden als er iemand iets fout doet op de weg. Aangezien er hier zo goed als geen verkeersregels zijn, is dit enorm vaak het geval. Iedereen geeft zijn eigen voertuig voorrang en dit zorgt ervoor dat het verkeer regelmatig helemaal geblokkeerd zit.
De vierde regel rond claxonneren is op alle geiten, koeien, honden en andere viervoeters op de weg. In de hoop dat zij ook aan de kant gaan voor een naderende auto. Dit is meestal niet het geval, ze nemen de hele straat in ondanks al het getoeter. Hierdoor met de auto altijd compleet remmen om de dieren te kunnen ontwijken. Niet echt comfortabel wanneer je met 6 in een kleine koffer zit gepropt.
Regel vijf is de regel dat het toegestaan is om te claxonneren, gewoon zonder reden als je daar zin in hebt. Op de mensen langs de weg, een lege baan, een auto meer dan 100 meter voor jou. Het kan allemaal hier in India!
Dit zijn volgens mij de meest belangrijke regels rond claxonneren in India. Een heel groot deel van het behalen van een rijbewijs is volgens mij hieraan toegewijd. Misschien best niet proberen in België.
INDIAN SPEEDBREAKERS
Snelheidsheuvels… Een mooie uitvinding, maar ook in België zijn ze redelijk gehaat. Hoewel diegene in India meer dan 10 keer zo erg zijn als die van België. De man die ze hier heeft uitgevonden heeft ze volgens mij nooit uitgeprobeerd. Het gaat letterlijk om een hoopje asvalt op de weg. Ze zijn te vergelijken met de zwart-gele drempels in ondergrondse parkeergarages, enkel 4 keer zo hoog. Niet comfortabel om over te rijden en alle auto’s moeten volledig tot stilstand komen om zo’n drempel te kunnen nemen.
Om alles nog wat beter te maken is er iemand die gezegd heeft dat één drempel niet genoeg is, dus er af en toe, op drukkere plaatsen, er maar twee drempels achter elkaar gelegd moeten worden. Speciale mensen hier…
Dit is kort samengevat het verkeer in India. De kernwoorden zijn luid, vervuilend, veel mensen en claxonneren. Maar ze willen het wel veilig. Het motto op elke tuktuk luidt:
“SAFE DRIVE, SAFE LIVE”
Dus wees voorzichtig!
lotte.vangenechten
34 chapters
16 Apr 2020
The Indian Traffic
April 20, 2017
Het Indisch verkeer, toch wel iets speciaal. Een man heeft me hier het volgende over verteld:
“Hoe sneller je rijdt, hoe minder accidenten. Wanneer iedereen hier plots voorzichtig, rustig en traag gaat beginnen rijden, ontstaan er accidenten.”
Het is ook wel deels waar, aangezien ik hier nog geen enkel verkeersaccident heb gezien of meegemaakt. Misschien heb ik gewoon niet goed opgelet. In dit blogbericht ga ik een poging doen om het Indisch verkeer te ontcijferen.
VOETGANGERS
Als voetganger heb je enorm wat zelfvertrouwen nodig in het verkeer. Je moet er namelijk voor zorgen dat de auto’s voor jou stoppen, want ze rijden gewoon door als je staat te wachten langs de weg. Een voetpad is er zelden dus wandel je gewoon op de drukke weg, naast alle auto’s. Oversteken is ook niet altijd even makkelijk. Aan de drukke weg naast ons guesthouse hebben we volgens de teller 6 seconden om een viervaksbaan plus tramspoor over te steken (en dan hebben we nog maar de helft van de baan gedaan). Redelijk onmogelijk dus. Het is er goed kijken wie wanneer rood heeft en hopen dat je niet aangereden wordt. Best een avontuur en zeker wennen de eerste dagen. Maar ondertussen zijn we allemaal experts in het oversteken van drukke banen.
OPENBAAR VERVOER
Een mooie uitvinding van de Japanners hier in Kolkata is de metro. De metro is redelijk op tijd, geen Indische tijd deze keer. Ongeveer elke 4 minuten komt er een metro. Ze zijn bijna allemaal voorzien van airco en er wordt afgeroepen wanneer je in welk station bent. In de metro zijn er 3 aparte plaatsen. Een rij is gereserveerd voor vrouwen, er is een zone voor oudere mensen en mensen met een fysieke beperking en een gemengde zone. In het begin wel even zoeken, maar nu weten we waar we mogen en kunnen zitten in de metro.
De bus heb ik hier nog maar één keer genomen. Al het openbaar vervoer kost hier 10rs, niet veel dus vergeleken met de 2 euro in België. De bussen stoppen niet aan de halte als ze jou zien staan, je moet de bus doen stoppen als je erop wilt. Op veel bussen staat ook geen busnummer of richting. De bus heeft geen deuren, in de deuropening staat een man die je verteld naar waar de bus naartoe gaat. Hij neemt ook je geld aan en in ruil krijg je een ticket. Af de bus geraken is ook een hele belevenis. Je moet gokken en hopen dat je aan de juiste halte afstapt want er staat nergens ook maar iets op de bushaltes geschreven waar je bent. Gelukkig hadden we Shaborna bij die ons heeft gedropt aan de juiste halte! De tram hier kan je vergelijken met een bus. Geen deuren, geen duidelijke stopplaats en je moet de tram doen stoppen als je erop wilt.
Ook de trein is een hele belevenis. Het is er proppen en duwen om er in en uit te raken. Hetzelfde trouwens voor de bus en metro. De stations die naderen worden er niet afgeroepen dus het is opnieuw gokken wanneer je eraf moet. Je staat er helemaal opeen gepropt en hopelijk vind je na een tijdje een zitplaats.
TUKTUK
Dan zijn er de tuktuk’s. De snelste en volgens mij een van de meer veiligere manieren van transport hier in Kolkata. Ze brengen je overal naartoe, al kan het zijn dat je wel moet overstappen. Ze zijn klein en hierdoor kunnen ze makkelijk tussen al het verkeer doorrijden. Je zit er met 6 opgepropt in: 3 vanachter, 2 vooraan en een chauffeur er nog ergens vooraan tussen gepropt. Het is niet al te comfortabel, maar wel een enorm leuke manier van verplaatsen!
AUTO’S EN MOTO’S
Er rijden enorm veel auto’s, taxi’s, moto’s,… rond in Kolkata. De taxi’s zijn veruit in de meerderheid en iedereen maakt er gebruik van. Wel te begrijpen, want ik zou hier niet graag zelf met de auto rijden. Het duurt wel lang om met de auto of taxi ergens te geraken omdat het er zo druk is op de weg. Met de taxi is het even lang van ons guesthouse naar de indoor als wanneer we de metro en tuktuk nemen.
De drivers van IIMC zijn de perfecte Indische chauffeurs. Ze slagen erin om bijna iedereen wagenziek te krijgen en hebben volgens mij een redelijk grote doodswens. Ze rijden als een zot, letten niet op andere mensen op de weg en doen gewoon hun zin.
CLAXONNEREN
Het claxonneren… Dat maakt al het verkeer nog eens tien keer erger want naast het geluid van alle auto’s, roepende mensen en vele andere dingen is er natuurlijk ook het claxonneren. Iets om zot van te worden. Na bijna 2 maanden hier denk ik dat ik door heb waarom de mensen hier claxonneren.
Als eerste is het om te kijken of er iemand uit een zijstraat komt. Dit lijkt een tamelijk logische redenen, een van de meer logische toch. Wanneer ze rijden in een straat en een zijstraat of scherpe bocht tegenkomen, wordt er geclaxonneerd. Wanneer ze niets terughoren, kunnen ze gewoon volle snelheid de bocht nemen want ze moeten niet afremmen voor een tegenligger.
Ten tweede gebruiken ze hun toeter als ze iemand willen voorbij steken. Dit gebeurt enorm veel dus wordt het heel luid. Ze toeteren niet beleeft een keer, maar toeteren aan een stuk door tot ze de wagen voor hen voorbij zijn. Ze willen de bestuurder waarschuwen dat ze eraan komen zodat hij aan de kant moet gaan. Een pinker gebruiken ze niet, dus doen ze het met hun claxon om te laten weten dat ze komen.
Als derde moet er natuurlijk ook geclaxonneerd worden als er iemand iets fout doet op de weg. Aangezien er hier zo goed als geen verkeersregels zijn, is dit enorm vaak het geval. Iedereen geeft zijn eigen voertuig voorrang en dit zorgt ervoor dat het verkeer regelmatig helemaal geblokkeerd zit.
De vierde regel rond claxonneren is op alle geiten, koeien, honden en andere viervoeters op de weg. In de hoop dat zij ook aan de kant gaan voor een naderende auto. Dit is meestal niet het geval, ze nemen de hele straat in ondanks al het getoeter. Hierdoor met de auto altijd compleet remmen om de dieren te kunnen ontwijken. Niet echt comfortabel wanneer je met 6 in een kleine koffer zit gepropt.
Regel vijf is de regel dat het toegestaan is om te claxonneren, gewoon zonder reden als je daar zin in hebt. Op de mensen langs de weg, een lege baan, een auto meer dan 100 meter voor jou. Het kan allemaal hier in India!
Dit zijn volgens mij de meest belangrijke regels rond claxonneren in India. Een heel groot deel van het behalen van een rijbewijs is volgens mij hieraan toegewijd. Misschien best niet proberen in België.
INDIAN SPEEDBREAKERS
Snelheidsheuvels… Een mooie uitvinding, maar ook in België zijn ze redelijk gehaat. Hoewel diegene in India meer dan 10 keer zo erg zijn als die van België. De man die ze hier heeft uitgevonden heeft ze volgens mij nooit uitgeprobeerd. Het gaat letterlijk om een hoopje asvalt op de weg. Ze zijn te vergelijken met de zwart-gele drempels in ondergrondse parkeergarages, enkel 4 keer zo hoog. Niet comfortabel om over te rijden en alle auto’s moeten volledig tot stilstand komen om zo’n drempel te kunnen nemen.
Om alles nog wat beter te maken is er iemand die gezegd heeft dat één drempel niet genoeg is, dus er af en toe, op drukkere plaatsen, er maar twee drempels achter elkaar gelegd moeten worden. Speciale mensen hier…
Dit is kort samengevat het verkeer in India. De kernwoorden zijn luid, vervuilend, veel mensen en claxonneren. Maar ze willen het wel veilig. Het motto op elke tuktuk luidt:
“SAFE DRIVE, SAFE LIVE”
Dus wees voorzichtig!
1.
Welkom
2.
Aftellen
3.
De eerste dagen
4.
De eerste stagedag
5.
Het outdoor centrum
6.
Dahki
7.
Een dagje luieren
8.
Drukke maandag
9.
We are the champions
10.
Shapon Experience
11.
Thageriadrukte
12.
Network Programme
13.
Toerist uithangen
14.
Social Diner
15.
De vloek van de ventilator
16.
Namashkar
17.
Met de trein naar Dahki
18.
De sunderbans
19.
Nieuwe lampen
20.
Over IIMC
21.
Colorful days
22.
Shubo Nobo Bosh
23.
Social cultural day
24.
Sponsorship visit
25.
Ziekenhuisbezoek en voetbal
26.
Sahanna's story
27.
The Indian Traffic
28.
Helpende handen
29.
Toerist in eigen stad
30.
Verdwalen in Varanasi
31.
Ziek in Agra
32.
Het bruisende Delhi
33.
De laatste Indiamomentjes
34.
Dit was het dan
Share your travel adventures like this!
Create your own travel blog in one step
Share with friends and family to follow your journey
Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!
