De eerste stagedag

De eerste nacht is tamelijk goed verlopen. Ik ben om kwart na 6 wakker geworden van al het lawaai op straat, maar heb daarna nog redelijk goed verder geslapen. Al een geluk ben ik een redelijk vaste slaper. Het is hier wel veel sneller licht vergeleken met België, om kwart na 6 was het al volledig licht. Ik voelde wel aan mijn rug dat mijn matras niet zo goed is. Mijn rug was wat stijf, maar ik heb goed geslapen op de matras dus ik ben blij.

Vandaag zijn we om 9u vertrokken naar een lokaal winkeltje voor ontbijt. Na nog te stoppen voor bananen zijn we teruggekeerd naar het guesthouse. Ik heb acht bananen gekocht voor 20 roepies, wetende dat 1 euro ongeveer 70 roepies zijn, was het dus super goedkoop. Omdat mijn maag volgens mij nog aan het bekomen was van het pikante eten van gisteren avond, heb ik een banaan gegeten als ontbijt.

Nadat iedereen klaar was met ontbijten, zijn we vertrokken richting het Indoor Center. De mensen die naar het outdoor center gaan, moeten iets vroeger vertrekken. Zij vertrekken rond half 10 en wij rond 10u. We zijn ongeveer een uur onderweg, dus onze dag begint rond 11u.

Om in het Indoor Center te geraken moeten we eerst een tiental minuten wandelen richting de metro. Hier hebben we ons meteen een metrokaart aangeschaft en zijn we vertrokken. We moeten 4 haltes op de metro. Na de metro moeten we nog 20 minuten met de Tuktuk naar het indoor centrum. Dit was een heel avontuur. Al een geluk hadden we een rustige chauffeur!

Eens in het Indoor Center was het tijd voor de dressings of wondzorg. Vandaag was het hier enorm rustig, waardoor we maar één patiënt hadden. De dressings gebeuren op een totaal andere manier dan in België. Eerst wordt de wonde gereinigd met detol in kraantjeswater en ontsmet met een bethadineoplossing. De verzorging gebeurd met deppers, die helaas niet steriel verpakt zijn. Wanneer dit opgedroogd is zijn er drie soorten zalven: cortisonenzalf, antibiotica en iets tegen schimmel. De verpleegkundige hier vertelt ons telkens welke patiënt welke zalf nodig heeft. Uiteindelijk is er nog een tweede patiënt aangekomen. Zij had enkele brandwonden opgelopen van het kleurenpoeder van gisteren. Natuurlijk kwam zij aan op z’n Indisch, heel op het gemak en wisten we niet wanneer de vrouw exact zou aankomen.

Deze middag hebben we voor de eerste keer met onze handen gegeten. Het ging makkelijker dan verwacht en de andere vrijwilligers vertelden me dat het sneller gewent raakt dan je zou verwachten. We hebben deze middag rijst met dahl, een soort saus, gekregen. Hierbij kregen we een gekookte aardappel, deze was gekookt in een pikante saus en schijfjes gebakken aardappel. Deze waren totaal niet pikant en best lekker. Daarnaast hadden we nog groenten. Ik heb hiervan een beetje gegeten, maar ze waren me voorlopig iets te pikant, nog even op veilig spelen dus. Het eten was wel lekkerder dan verwacht!

Tijdens het wachten op onze meeting met Bernali, die doorging rond 16u, heb ik kennis gemaakt met Manouh, een jong meisje dat in het indoor verblijft voor haar huidproblemen. Ze spreekt een klein beetje Engels en heeft mij mijn eerste woord Bengaals geleerd. Amar Nam betekent "Ik ben". Amar nam Lotte! We hebben hierna voor een tijdje met een ballon gespeeld tot we moesten vertrekken naar Bernali. Bernali is de vrouw van dr. Sujit en is onderandere verantwoordelijk voor het educatieprogramma en vrouwenemancipatie. Omdat Stef, Britt en ik nog niet geregistreerd zijn hebben we eerst de registratie in orde gebracht en hebben we een volledige rondleiding gekregen in het Indoor Center en de opvang in het tegenovergestelde gebouw. Na deze rondleiding zijn we bij de meeting aangesloten. De meeting ging over de verschillen tussen man en vrouw in India, criminaliteit en verkrachtingen bij vrouwen. Vrij zware materie, maar wel enorm boeiend om te horen. Normaal hadden we nog een meeting met dr. Sujit, maar omdat het al tamelijk laat was konden we door gaan.

Vlak voor we vertrokken, werden er vier van ons uitgenodigd om naar een trouwfeest te gaan. Een Sponsor Child van IIMC trouwde vandaag en vier vrijwilligers werden uitgenodigd op het feest. Samen met Nadine, Julliette en Simone ben ik naar het trouwfeest kunnen gaan. Het was echt een super ervaring. Toen we aankwamen was er een bepaald Hindu ritueel aan de gang. Hiervan begrepen we uiteraard niet alles, maar het was wel heel fijn om te zien. De bruid zag er ongelooflijk mooi uit in haar sari. Iedereen was super netjes gekleed terwijl wij hier stonden in onze broek en t-shirt waarin we gewerkt hadden. Halverwege het ritueel werden we aan tafel geroepen. Het is de gewoonte dat alle gasten gegeten hebben voor het koppel zelf aan tafel gaat. Ik heb absoluut geen idee wat ik gegeten heb. Het waren verschillende gangen. We begonnen met een soort van broodpannenkoek en, ik denk, kip in saus. Hierna kregen we rijst met dahl, twee soorten vis, lam, gefrituurde sojascheuten en komkommer. Dit was helemaal niet zo pikant als verwacht en allemaal super lekker, maar enorm veel. Hierna kregen we iets dat leek op een enorm grote chips samen met een soort confituur van mango. Als dessert was er iets enorms zoet en een ijsje. Het ijsje was meer dan welkom om toch wat vervrissing te geven na het iets wat pikante eten. Na de maaltijd zijn we iets gaan zeggen tegen de bruid, bruidegom en hun familie. In ruil voor enkele foto’s hebben we een echt Indisch trouwfeest meegemaakt. Omdat het koppel Hindu was, vieren ze hun trouwfeest drie dagen lang. Eerst bij de vrouw thuis, de dag erna bij de man en dan ergens samen. Dat is allesinds wat ik begrepen heb uit de uitleg. Het was echt een super ervaring om mee te maken! Na het trouwfeest zijn we met de tuktuk teruggekeerd naar ons guesthouse. Slaap was na zo’n lange dag meer dan welkom!