Met de trein naar Dahki

Normaal ging ik met Stef van maandag tot woensdag naar Dahki. We zouden maandag met Shamol, de manager van Dahki, vertrekken met de trein. Omdat Shamol maandag nog in Sonarpur moest zijn, zijn we uitendelijk op dinsdag vertrokken. Met de trein…

Het was vandaag blijkbaar niet de veiligste dag om naar het treinstation van Sonarpur te vertrekken. Er is gisteren namelijk een moord gebeurd tijdens een overval en de plaatselijke bevolking is samen met de familie van de man op straat gekomen. Dit hadden we maandag al gehoord van Marco, maar dinsdag hoopte we dat het over zou zijn. Er was inderdaad geen protest meer aan de gang toen we om half 11 het treinstation bereikte. Alle winkels waren wel toe uit respect voor de vermoorde man. Het is blijkbaar de tweede moord in 12 jaar die gebeurd in Sonarpur.

Normaal gingen we om half 10 de trein nemen richting Dahki. Toen Stef en ik om half 9 op de metro zaten, belde Shamol ons om te zeggen dat hij een uur vertraging opgelopen had. We zijn richting de indoor vertrokken om hier te wachten op Shamol.

Uiteindelijk hebben we rond kwart voor 11 de trein genomen. Dit was een hele belevenis op zich. Op het station loopt iedereen gewoon over de sporen heen, zonder zich zorgen te maken. De treinen zitten overvol en hier en daar hangen mensen uit de deuropeningen. Er zitten namelijk geen deuren in. Als de trein stopt is het trekken en duwen om uiteindelijk in de trein te raken. Na een 20 minuten recht te staan, hadden we uiteindelijk een zitplaats gevonden. Elk perron dat de trein stopt komen er mensen in de wagon om dingen te verkopen. Wanneer ze de wagon door zijn, wachten ze tot de trein weer stopt om zo te kunnen wisselen van wagon. Zo gaan ze heel de trein af. Op een gegeven moment kwamen er een viertal vrouwen de wagon ingelopen. Ze zagen er een beetje vreemd en redelijk gedrogeerd uit. Ze kwamen langs bij de mensen die hen 10 roepies betaalden. Wanneer iemand betaalde, legden ze hun hand op het hoofd van die persoon en klapte ze daarna drie keer in hun handen. Geen idee wat voor betekenis het heeft, maar het zag er best raar uit. Dit was niet het enige vreemd volk dat op de trein zat. Op een bepaald moment kwam er een man naast mij zitten. Hij droeg een oranje broek en een geel lang T-shirt, bijna een pyjama. Hij had één lange lok haar vanboven op zijn hoofd en had deze in een soort van dot bijeen gedraaid. Hij droeg vreemde kettingen en had een

drietand en een aluminium pot bij zich. Best een raar zicht. Na een uur op de trein te zitten, kwamen we eindelijk aan bij ons station.

Hier hebben we een soort van tuktuk genomen richting ons verblijf in Dahki. Het was een kleine camion. Normaal voor niet meer dan 10 mensen, maar op z’n Indisch passen we er met 17 in plus nog een aantal op het dak. Aangezien Stef dubbel zo groot is dan de gemiddelde Indische bevolking en de auto’s maar klein gemaakt zijn, was het voor hem en de mensen tegenover hem krap en niet zo comfortabel. Na een uur opgepropt te zitten in deze auto, zijn we uiteindelijk aangekomen in Dahki.

Hier hebben we eerst kunnen genieten van de lekkere kookkunsten van de mensen in Dahki. Dit was de eerste maaltijd die ik gegeten heb sinds vrijdag. Het was niet veel, omdat men mag nog steeds niet 100% was. In de namiddag zijn we naar een naburige Moslimgemeenschap gewandeld. Dit was volgens Shamol maar 10 minuutjes wandelen. Niet dus, de tijd in India is heel anders dan in België denk ik. Het was een 25-tal minuutjes wandelen in een super mooie omgeving. Het dorpje was redelijk klein en niet bereikbaar met een voertuig wegens de slechte wegen. Diegene die ooit klagen om de toestand van de wegen in België, moeten maar eens naar India komen!

In dit dorpje hebben we de woman’s peace counseling bezocht. Dit heeft helaas niet lang geduurd omdat er niemand fatsoenlijk Engels sprak om alles te vertalen en wij helaas niet meer dan enkele Bengaalse woordjes kennen. Na tien minuten zijn we er al terug vertrokken. Tijdens de woman’s peace counseling komen een tiental vrouwen van een dorp samen om te overleggen over de huidige actualiteit, politiek, gezondheid en tal van andere thema’s. Zo willen ze hun eigen stem in hun gemeenschap laten horen en een eigen mening vormen over deze thema’s. Dit is voor de vrouwen hier enorm belangrijk! Tijdens de tien minuten dat we in het dorpje waren, stonden zo goed als alle kinderen te kijken naar ons. Tijdens onze terugweg uit het dorp hebben we tegen iedereen ‘Tata’ moeten zeggen, vooral tegen de kinderen. Sommigen kwamen ons zelf een hand geven.

Eenmaal terug in het centrum van Dahki, was het tijd voor Shamol zijn tea party. Hij drinkt enorm graag thee en zorgt steeds voor rice popcorn. Best wel lekker, al heeft het niet zo heel veel smaak. Na de tea party mochten we een verfrissende douche nemen voor het avondeten. Dit was althans het plan. De elektriciteit was deze namiddag al enkele keren uitgevallen waardoor ook de waterpomp niet werkte. Dit betekende: geen water en dus ook geen douche voor ons.

Ik dacht dat ik terug beter aan het worden was en dus terug kon eten, maar dit was helaas niet waar. Mijn maag begon weer lastig te doen en ik had weer last van maagkrampen. Hierdoor heb ik niets gegeten deze avond. Volgens Stef en Shamol was het eten lekker.

Na het eten zijn we met z’n allen op de rooftop gaan liggen. Het was vandaag helaas bewolkt dus konden we niet veel sterren zien. De wind was wel heel aangenaam om na een warme dag af te koelen voor de nacht.

Woensdag zijn we na het ontbijt naar de school aan het centrum van Dahki geweest. Hier hadden alle leerlingen van klas 1 tot 4 examens. De leerkrachten waren wel niet zo super in het houden van toezicht. Heel veel leerlingen waren bij elkaar aan het spieken of elkaar aan het helpen bij het oplossen van bepaalde vragen. Best grappig om te zien. We hebben als aandenken zelfs een examen mee naar huis gekregen. Niet dat we er iets van begrijpen aangezien mijn examen een examen Bengaals is.

Ondertussen zijn de andere helpers van IIMC aangekomen en kunnen we beginnen aan de outdoor clinic. Deze was vandaag niet zo druk en dus was het aangenaam werken. We zijn wel heel de tijd bezig geweest, maar het was nooit overvol vergeleken met sommige andere dagen. Na de outdoor en lunch was het helaas tijd om Dahki te verlaten en terug te keren richting Sonarpur.

Deze keer was het met een kleine bus van IIMC. Heel blij was ik omdat ik hoopte dat de chauffeur nu iets rustiger zou rijden. Dit was helaas niet het geval en zelfs met medicatie tegen wagenziekte, was ik nog steeds wagenziek… Een topkerel is die chauffeur!

Aangekomen in het Indoor centrum waren we net op tijd voor onze tweede Bengaalse les. Deze begon met het benoemen van lichaamsdelen en handige zinnen die we kunnen gebruiken in het outdoor centrum.

Na een lange dag en een tweede maaltijd sinds vrijdag, die mijn maag deels accepteerde, was het tijd om de was te doen. Handwas neemt enorm veel tijd in beslag en je krijgt er alles belangen niet proper mee. Maar ja het is India, vanaf we één keer bewegen zijn we toch al aan het zweten dus een geur meer of minder…