8 - Thundermountain

We hadden de vorige dag zo'n plezier om urenlang over een gravelweg te hobbelen, dat we ook vandaag graag een route willen volgen waar je urenlang door elkaar wordt geschud. Gelukkig voorziet de weg naar Cerro Tronador daar in. Deze berg in het nationale park met dezelfde naam is alleen te bereiken via een smalle onverharde weg die door een afgelegen vallei loopt waar speciale eenrichtingsverkeer regels gelden. Tot 14:00 mag je de de vallei in en na 16:00 mag je er pas weer uit.

De reden waarom je dit vrijwillig wilt ondernemen is simpel. Cerro Tronador is de hoogste berg in de regio en de locatie van de Zwarte Gletsjer. Daarbij schijnt de rit er heen door een stukje van de mooiste natuur van Bariloche te gaan, het is een favoriete locatie van backpackers, kampeerders en wandelaars.

Sprookjesbos
De verhalen zijn niet overdreven. We zijn nog geen vijf kilometer het park in of we komen uit bij een locatie die zo uit een sprookjesboek kan komen. Stel je voor dat je opeens uit de bossen komt gereden en je je opeens in een gebied met zacht glooiende heuvels bevindt. Tussen de heuvels ligt een veld en in het midden van het veld kabbelt een ondiep riviertje rustig over de stenen terwijl beide oevers helemaal vol staan met bloemen in alle kleuren. En dat allemaal terwijl het zonnetje heerlijk schijnt. Het is een idyllisch plaatje om te zien.

Mijn vader verliest op dit moment volledig zijn shit. Hij gooit de auto aan de kant, springt eruit en gaat als een bezetene op alle bloemen af. Hij waadt diep de bloemenvelden in en bestudeert ze stuk voor stuk en fotografeert ze van alle kanten. Vol enthousiasme weet hij over ieder type bloem wel iets te vertellen. Hij verkondigt dat dit is waar hij gelukkig kan sterven. Het is mij al lang duidelijk dat mijn pa zijn roeping heeft gemist. Hij had de Steve Irwin van het plantenrijk kunnen zijn, of toch tenminste Rob van Eigen Huis en Tuin.

Als we hem dan eindelijk zo ver krijgen om weer in de auto te stappen zetten we onze reis voort. Het blijft bizar dat een populaire trekpleister zoals dit zo slecht bereikbaar is. Het is druk op de weg en op zo'n smalle weg wordt de snelheid al snel bepaald door de langzaamste auto. Zo komen wij achter een Fiatje te rijden die maar 10km per uur gaat. De maximumsnelheid is 40. Al snel ontstaat er achter ons een hele file en de Fiat gaat maar niet aan de kant om

iedereen er langs te laten. Als we bij een breder stuk weg komen, wagen we het erop en halen we de Fiat in, en met ons de hele file.

Een paar kilometer voor het einde van de route komen we bij Pampa Linda. Het laatste rustpunt. Hier is een camping en restaurant waar je even kunt bijkomen. Het zonnetje schijnt heerlijk dus we lunchen lekker buiten en pa doet zelfs even een dutje. Met nog 30 minuten op de klok voordat de richting van het verkeer verandert starten we aan de laatste 7km. Rond kwart voor vier zien we echter al de eerste tegenliggers aankomen. Schijnbaar is vier uur meer een richtlijn in plaats van een harde regel. Het zijn vooral de tourbussen die ons tegemoet denderen. Met veel moeite en gemanoeuvreer passeren we elkaar net, het is soms echt kantje boord.

Cerro Tronador
Precies om vier uur komen we op het einde van de route. We parkeren de auto en volgen het wandelpad. Vreemd genoeg heet dit pad ook Gargantas del Diablo (Devil's Throat, net als in Iguazu. Wat is toch de obsessie van de Argentijnen met de keel van de duivel?) Het is een 20 minuten wandelen over een steil pad omhoog voor we bij de eindbestemming komen. Een steile rotswand met allemaal kleine watervalletjes van smeltwater gaat recht omhoog en helemaal bovenin zien we een gletsjer over de rand hangen. De gletsjer is

echter wit en niet zwart, en best wel slecht zichtbaar zo hoog boven ons. Is dit nu waar we die hele tocht voor hebben afgelegd? Het is allemaal wel mooi en indrukwekkend, maar we hadden er toch iets meer van verwacht. Op de weg terug naar onder gaat Roberto bij wat parkwachters informeren of dit het nu echt is. Het blijkt dat we verkeerd zitten en iets te ver zijn doorgereden. Oeps! Een kilometer eerder was er een kleine parkeerplaats waar we moesten zijn voor de Zwarte Gletsjer. We hadden de parkeerplaats wel gezien, maar dachten dat dit voor het zoveelste panoramische uitzichtpunt was en zijn in onze haast doorgereden. We rijden naar de juiste parkeerplaats en zien nu inderdaad een klein meer met daarin een zwarte gletsjertong die weer onderdeel is van een grotere gletsjer hoger in de bergen. Dit is al heel wat indrukwekkender. De gletsjer is zwart omdat Cerro Tronador een uitgedoofde vulkaan is en het ijs alle vulkaan as met zich meesleept. Tronador betekend zoiets als donderklap, wat het geluid is wat je hoort als er een stuk ijs van de gletsjer afbreekt. We horen deze donderklap met eigen oren net als we aankomen, maar zien helaas het ijs net niet vallen, jammer

Als we flinke regenbuien over de bergkam zien komen springen we in de auto en rijden we terug naar het hotel. Tot nog toe is het een prachtige dag geweest (mijn armen zijn zelfs verbrand), maar het laatste wat we wel willen is in de regen terug rijden over die smalle gravelweg. In recordtijd komen we weer op de verharde weg uit en

we konden de regen gelukkig voorblijven.

In de avond gaan we naar de hoofdstraat die nog helemaal in kerstsfeer is versierd. Er zijn allerlei straatartiesten die hun kunsten vertonen. Sommigen van hen zijn lokale artiesten die volksdansen tonen of muziek maken, maar er zijn ook genoeg backpackers die een extra zakcentje proberen te verdienen. Het is een dolle boel allemaal. We komen uit bij een Zwitsers restaurant waar je onder andere kunt fonduen, wat schijnbaar niet alleen in Nederland populair is, maar ook in Argentinië. Het eten is ok, maar de ober is een arrogante kwast met een raar stemmetje. als we hem vragen welke non-alcoholische drankjes ze hebben krijgen we als antwoord: 'Geen idee, ik drink alleen maar wijn'. Briljant antwoord, zorgt er meteen voor dat we hier niet meer terugkomen. Het is weer een lange dag geweest en ik ben blij als ik in mijn bedje lig.