Vandaag gaan we de grens over naar Brazilië. Het weerbericht voorspelt de hele dag regen, dus we zien het een beetje somber in. Aan de andere kant zijn we toch van plan om een boottocht te doen waar je schijnbaar flink nat gaat worden, dus dan kan de regen er ook nog wel bij en extra bonus: de regen zorgt ervoor dat de temperatuur aangenaam blijft. Humberto staat al klaar bij de lobby en rijdt ons naar de grens. Eerst door de douane van Argentinië en dan door de paspoort controle van Brazilië waar je nog ouderwets uit moet stappen en in de rij moet gaan staan voor de controle. Gelukkig is het niet druk en binnen de kortste keren hebben we een stempel in ons paspoort en staan we bij de Braziliaanse ingang van het park. Gekleed in onze zwembroeken en megacondooms stappen we op de bus die ons naar de boot brengt. Ondanks de regen is het nog best druk in het park en iedereen loopt in de ponchos rond, sommigen zelfs alleen in een zwembroek of badpak. Het is een raar gezicht.

Van de bus stappen we over naar een soort treintje dat drie kilometer door de jungle hobbelt terwijl een gids ons allerlei leuke feitjes vertelt over de planten. Dan nog een paar honderd meter te voet en dan zijn we eindelijk bij de boot. De gids informeert ons dat we kunnen kiezen uit een droge en een natte tocht. Bij beide tochten wordt je zeiknat, maar bij de natte tocht is het expres, want dan gaan ze ook onder de watervallen door. Iedereen kiest natuurlijk voor de natte tocht, want nat zijn we toch al. We worden vriendelijk verzocht om alle spullen die niet tegen water kunnen of die je kunt verliezen in kluisjes te doen, because it's going to be a bumpy ride. Vervolgens moeten we over onze poncho's ook nog een reddingsvest aan. De resulterende look wordt gegarandeerd de modehit bij alle grote modeshows in 2018. Waterfall Chique noem ik het.

Nat, natter, natst
De boottocht is spectaculair en erg leuk. Door de regen is de rivier extra woelig, wat het allemaal een beetje extra spannend maakt. De Latino familie voor ons joelt er jolig op los en ik zweer dat ik zelfs een ' "Ay Caramba" hoor. Als de eerste watervallen in beeld komen, wordt iedereen stil, het is een machtig gezicht om te zien. Maar als de boot voor het eerst onder een van de watervallen gaat, begint iedereen weer te gillen. Wat een geweld! De poncho's zijn volledig waardeloos en het water komt echt overal, ik ben nog nooit zo nat geweest, zelfs niet in bad. Het is maar goed dat we de zwembroek aan hebben. Oeps, alleen heeft dhr. F.H.A. Arends er voor gekozen om toch een gewone korte broek aan te doen, want zijn zwembroek was niet fashionable genoeg. Nou daar heeft ie nu wel spijt van.

Na nog een paar keer onder een waterval te varen keren we terug naar de pier. Alsof we nog niet nat genoeg waren, neemt de regen ook nog toe, het voelt alsof we nog steeds onder de watervallen zitten. De chauffeur van het treintje heeft er ook weinig zin in en raast als een dolle over de paden terug naar de bushalte. Er is daar een winkeltje dat souvenirs verkoopt waaronder kleding, dus vaderlief koopt snel een paar nieuwe (veel te dure) shorts om zich weer een beetje droog te voelen.

Het hoogtepunt van Iguaçu
De volgende halte van de bus is de wandelroute die je naar wat schijnt de beste uitzichten op de watervallen leidt. Tijdens de wandeling worden we inderdaad geconfronteerd met spectaculaire uitzichten. Voor het eerst krijgen we pas een echt beeld van hoe groot en indrukwekkend de Iguaçu watervallen zijn. Tientallen watervallen tuimelen over de rotsen heen de diepte in. Watervallen van verschillende hoogtes en in verschillende etappes verspreid over een gebied van honderden meters. Overal waar je kijkt zie je watervallen, het is onbeschrijfelijk mooi, alsof je in een soort van fantasie wereld bent gestapt zo mooi en surreëel. Terwijl we de wandelroute volgen houdt het op met regenen, wat een geluk. Op het einde van de route kom je via een loopbrug uit op een plateau waar je aan alle kanten omgeven bent door watervallen. Boven je, onder je en helemaal om je heen, alleen maar watervallen. Spectaculair en oorverdovend. Met recht een van de wonderen van de (natuurlijke) wereld te noemen.

Hoe moeilijk we het ook vinden na een tijdje moeten we het betoverende uitzicht van de watervallen de rug toekeren, want Humberto staat op ons te wachten om ons terug naar het hotel te brengen. Helaas is het dit keer aardig druk bij de Braziliaanse douane en moeten we flink lang in de rij staan. Maar we houden vol en krijgen uiteindelijk nog een stempel in ons paspoort en rijden we terug naar Argentinië. Zo'n natte, maar vooral indrukwekkende dag kun je maar op een manier afsluiten en dat is met een lekker natte douche.