13 - Wakker worden met dolfijnen

Mijn eerste nacht op zee verloopt prima, ik ben in mijn slaap geen een keer uit bed gerold. Als ik de gordijnen open doe zie ik de kustlijn aan me voorbij gaan en zijn we op weg naar Kaap Hoorn, een van de zuidelijkste punten op aarde zonder naar de Zuidpool te gaan.

Vlak voordat ik wil gaan ontbijten kijk ik nog even uit mijn raam en zie ik dolfijnen uit het water springen die meevaren met de boot. Het is een magisch moment en ik geniet er met volle teugen van. Een goed begin van de dag.

Kaap Hoorn
Op het einde van de ochtend komen we aan bij Kaap Hoorn. Stiekem is het eigenlijk niks om over naar huis te schrijven. Het is niet meer

dan een grote rots met een vuurtoren, wat monumenten en een kapelletje, maar de locatie (het ligt slechts 800 km van Antarctica vandaan) en het feit dat relatief weinig mensen deze plek zullen bezoeken maken het toch speciaal. In onze zodiac bootjes varen we in kleine groepjes naar de kust. Het is voor de meesten de eerste keer in zo'n bootje en de meeste pensionado's zijn gekleed alsof ze daadwerkelijk naar de Zuidpool gaan. Waterdichte pakken, thermisch ondergoed, dikke truien, handschoenen, mutsen, maskers, rugzakken, waterflessen noem maar op. Ondertussen hebben Roberto, papa en ik gewoon een dunne jas, t-shirtjes en spijkerbroek aan. Voor de duidelijkheid het is rond de 13-15 graden, droog en het waait een klein beetje en de hele excursie duurt 90 minuten waarvan je 2 minuten heen en 2 minuten terug van op de boot zit. Het Duitse contingent van de passagiers denkt er hetzelfde over als ons: stelletje aanstellers allemaal.

Na geland te zijn op een klein kiezelstrandje moeten we een flinke steile trap van 200 tredes op om bovenop de kaap te komen. We krijgen de instructie om eerst naar het grote monument te gaan, want die ligt hoger dan de rest en als het weer slechter wordt dan moeten ze het monument sluiten. Ik ga er snel heen, maar natuurlijk blijven vaderlief en Roberto achter om alle flora te fotograferen. Terwijl ik op hen sta te wachten en stil sta bij waar ik ben en van het uitzicht sta te genieten, komt er vanuit het noorden laaghangende

bewolking aan.
Tegen de tijd dat Roberto en mijn pa bij het monument aankomen zijn de gidsen al bezig met het ontruimen. De zichtbaarheid is enorm afgenomen en het begint te waaien. Een groot gedeelte van de kaap is al gehuld in mist/wolken en niet meer zichtbaar. Even vraag ik me af of ik in Stephen King's "the Mist" terecht ben gekomen, beetje creepy allemaal. Mijn vader laat zich echter niet koeioneren door de gids en zorgt ervoor dat we alle foto's kunnen maken die we nodig hebben. Tot grote ergernis van de gids.

De vuurtoren op de kaap wordt bemand door een officier uit de marine en zijn familie. Zij verblijven een jaar lang op de kaap voordat ze worden afgelost. Je moet er maar tegen kunnen zo geïsoleerd leven. Gelukkig hebben ze een satellietschotel zo groot als een huis, dus kunnen ze de hele dag telenovelas kijken.

Eenmaal terug op de boot wordt de lunch geserveerd. Een heerlijk buffet. Hete eten tot nu toe is het beste wat we tot nu toe gehad hebben op vakantie. In de middag ga ik heerlijk in een van de lounges zitten op een chaise longue naast het raam. Dit is voor mij echt genieten. Een goed boek en een prachtig uitzicht. Dat de excursie naar Wulaia Bay is geannuleerd komt mij nu wel goed uit, hier geniet ik veel meer van. Er is geen internet op de boot dus je bent ook heerlijk even afgekapt van de rest van de wereld en alle bijbehorende ellende. Het betekend echter wel dat je dus jezelf moet zien te vermaken. Mijn vader begint al ontwenningsverschijnselen te vertonen dat hij niet kan posten op social media. Gotta get those likes. Hoe konden mensen toch overleven 'vroegah' voor de opkomst van smartphones en social media?

Glacier Alley
In de avond varen we Glacier Alley binnen. Gedurende de avond,

nacht en ochtend zullen we langs verschillende gletsjers varen die vanaf het dek prima te bewonderen zijn. De gletsjers zijn vernoemd naar Europese landen en ook Nederland is vertegenwoordigd. Hup Holland Hup!

Na de tweede gletsjer zien we echter dat we slecht weer invaren en het begint steeds harder te waaien. We blijven zolang mogelijk boven op dek, maar als we bijna letterlijk weg worden geblazen, gaan we toch maar naar binnen toen. De gletsjers zijn nog steeds prima te zien vanachter glas en met een lekker kopje warme chocolademelk in je hand.