Vandaag gaan we met onze Toyota een van de drie populaire routes in Bariloche rijden, de Circuito Grande. Deze route brengt ons langs twee dorpjes, verschillende meren, bossen en bergen en gaat voor een heel gedeelte over een onverharde weg. Het weer begint eindelijk beter te worden. We hebben een mooie blauwe lucht met wat witte wolken en de temperatuur is rond de 15-20 graden.

Als we de bebouwde kom van Bariloche uitrijden en we meer in de natuur terecht komen, zien we pas echt hoe mooi de natuur hier is. Overal langs de weg groeien er prachtige bloemen in alle kleuren van de regenboog. Mijn vader wordt er helemaal lyrisch van en wil om de 100 meter stoppen om foto's te maken van al dat moois. Hij kan er geen genoeg van krijgen, vooral de lupines is hij helemaal weg van. Zo erg zelfs dat we hem op een gegeven moment maar de bijnaam Lupino geven. Iedere keer als we stoppen bij een panoramisch uitzicht en Roberto en ik foto's staan te maken van de spectaculaire uitzichten, ligt mijn vader ergens in een greppel langs de weg om alle bloemen op de gevoelige plaat vast te leggen. We moeten hem werkelijk wegsleuren om weer verder te kunnen. Kom Lupino, nou is het wel weer genoeg geweest.

Villa La Angostura is het eerste dorpje op de route en het valt ons een beetje tegen. We dachten dat we in een authentiek Argentijns dorpje terecht zouden komen, maar La Angostura is alles behalve authentiek. De hoofdstraat is een en al winkeltjes met souvenirs en handgemaakte sieraden afgewisseld met dure modezaken die vooral zwarte leggings lijken te verkopen, want dat is het enige wat vrouwen hier dragen, ongeacht leeftijd of figuur. Heel af en toe is er iemand die uniek wil zijn en een legging met een kleurtje of patroon aan heeft. We lunchen snel wat en gaan dan weer verder. Hopelijk biedt het tweede dorpje Villa Traful een betere ervaring.

Offroad
Om bij Villa Traful te komen moeten we het comfort van een geasfalteerde weg achter ons laten en verder gaan over een kiezelweg. We hotsen en klotsen door prachtige bossen en over houten bruggetjes met klaterende beekjes heen. Het is maar 35 km kiezelweg om bij Villa Traful te komen, maar daar doe je toch al snel ruim anderhalf uur over. De weg kronkelt alle kanten op en er is best veel verkeer op de weg. Af en toe zie je opeens een afslag of poort en je vraagt je dan toch af waar die naar toe leiden. Wie woont daar in the middle of nowhere? Als de weg ons langs een meer met strand komt zien we dat er hier ook campings zijn, maar dan wel echt voor de die-hard kampeerder, want er zijn praktisch geen faciliteiten waar je gebruik van kunt maken, dus je bent op jezelf en op anderen aangewezen. Je moet het maar leuk vinden.

Villa Traful is gelukkig geen teleurstelling, maar een leuk schattig dorpje met slechts 500 inwoners die het vooral moeten hebben van de kampeerders en de dappere dagtoeristen. Het dorpje ligt aan het meer op een helling en alle huisjes zijn ongeveer zo groot als een tuinhuisje. Er is een chocolaterie (eerste levensbehoefte in deze regio) waar we heerlijke warme chocolade melk drinken.

I'm a poor and lonesome cowboy
We rijden Villa Traful via de andere kant weer uit om zo de Circuito Grande af te maken. Ook via deze kant moet je eerst een heel eind over een kiezelweg. Onderweg komen we loslopende paarden, schapen en koeien tegen en het landschap verandert al snel van weelderige bossen naar indrukwekkende rotsformaties. Het doet denken aan Monument Valley in de USA, alleen heeft Moeder Natuur er hier nog een schepje bovenop gedaan door de rotsformaties bovenop bergen te plaatsen in plaats van op de vlaktes. Na de bergen en de rotsen komen we uit in de heuvels en op de pampa's (grasvlaktes). Het lijkt nu veel meer op het Wilde Westen en dit is het echt Argentinië van de gauchos (Argentijnse cowboys). De zon staat al aardig laag wat het plaatje alleen maar ten goede komt. Het is een lange maar indrukwekkende tocht geweest, zeker de moeite waard.

Tegen de tijd dat we Bariloche weer inrijden is het al na negenen. We zijn de hele dag onderweg geweest. We hebben geen zin om nog na te moeten denken over waar we gaan eten dus gaan we maar weer naar Alberto's. De steak beingt Roberto en mij een beetje de neus uit te komen, dus morgen maar eens op zoek naar alternatieven. Ik vraag met af of ze hier bekend zijn met sushi...