11 - Zuidelijkste stad van de wereld

Vandaag vliegen we naar Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Om daar te komen moeten we eerst terug naar het noorden om in Buenos Aires over te stappen. We eten snel ontbijt (waar we weer niet gecontroleerd worden), checken uit en rijden naar het vliegveld. Als we de auto hebben ingeleverd, komt mijn vader tot de ontdekking dat hij zijn tasje weer vergeten is. Waarschijnlijk in het hotel bij de receptie. We bellen met het hotel en zij hebben de tas inderdaad gevonden. Ze sturen een taxi naar het vliegveld om het te brengen. Het wordt echter kantje boord, want we zijn al aan de late kant en de vlucht vertrekt over een klein uur. Roberto blijft zo lang mogelijk bij de ingang wachten terwijl mijn vader en ik alvast aan boord gaan. Gelukkig heeft de taxichauffeur als een bezetene gereden en komt Roberto op tijd aan boord met de tas.

Na de eerste vlucht komen we weer aan in Buenos Aires op het vliegveld waar we tot nu toe

alleen nog maar ellende hebben gehad met de restaurants. Onze keuze voor de lunch is dit keer makkelijk gemaakt, want er zijn maar drie eetgelegenheden en de eerste twee hebben we al gehad. Gelukkig is het drie keer scheepsrecht en krijgen we nu wel fatsoenlijke service en eten.

Ushuaia
De tweede vlucht eindigt vooral spectaculair. We vliegen laag over de bergen als we landen. Ushuaia is goed te zien vanuit het vliegtuig en het is niet het kleine vissersdorpje wat we dachten. Het is best wel een stadje met genoeg te doen en te zien. Het is prachtig weer, de zon schijnt en het is niet te warm. Overal zie je mensen buiten zitten op het gras en aan het water. Schijnbaar hebben we enorm geluk met het weer want Ushuaia heeft gemiddeld maar 15-20 zonnige dagen per jaar volgens de taxichauffeur en dit is er een van. De rest van het jaar is het er grauw, koud en nat. De stad heeft onder andere daarom ook het meeste aantal zelfmoorden van Argentinië.

Na het inchecken gaan we snel weer naar buiten om van het weer te genieten. Het begint tegen etenstijd aan te lopen en we gaan naar

een restaurant wat ons is aangeraden door het hotel. El Viejo Marino is schijnbaar het restaurant om verse krab te eten. Er staat daadwerkelijk een rij te wachten om naar buiten te gaan. De wachttijd is maar 30 minuten, dus we blijven lekker in het zonnetje staan tot we aan de beurt zijn. Qua inrichting is het restaurant niet veel beter dan een veredelde snackbar, maar het eten wat we voorbij zien komen ziet er heerlijk uit. De menukaart bestaat eigenlijk alleen maar uit allerlei variaties op krab. Krabsoep, krabsalade,pasta met krab, hele krab, halve krab en ga zo maar door. We bestellen een aantal gerechten en het is heerlijk. Het is allemaal heel simpel bereid, maar supervers en ze weten duidelijk wat ze doen. Less is more.

Na deze vermoeiende dag gaan we naar bed waar een lange nacht begint, want laat het nou toch zo zijn dat de muren zo dun zijn dat ik iemand (de filosofen zijn er nog steeds niet over uit of het Roberto of mijn vader is) in de kamer naast mij de hele nacht kan horen hout zagen... Daarbij zitten we zo ver zuid dat het hier rond deze tijd van het jaar nooit helemaal donker wordt. Om middernacht zie je achter de bergen nog steeds een zonsondergang. Geluids- en lichtoverlast, wat wil je nog meer voor het slapen gaan, wat wil je nog meer!